Vier kleine geheimpjes

- 25 - ANGELICA

Trigger waarschuwing: dit hoofdstuk bevat seksuele handelingen van een minderjarige tegen haar zin in.

Drugsmisbruik statistieken vernietigden zielen als euro's. Ieder nummer was een persoon, een familie, een tragedie. Mensen waren niet gemaakt om goede keuzes te maken over tragedies op basis van statistieken. Hoe meer problemen mensen hadden, hoe meer liefde ze nodig hadden. Ze moesten gezien worden als een mens, er moest naar ze gekeken worden, van ze gehouden worden. Soms ging dit goed, maar in de meeste gevallen, vergaten mensen te kijken en die vergeten mensen, eindigden allemaal op één manier...

Angelica zat met een hongerige blik in haar ogen in kleermakerszit op bed. Ze keek verlekkerd naar het doorzichtige, plastic zakje dat gevuld was met wit poeder. Met een gevoel alsof ze al weken niets gegeten had, werden haar ogen groter, terwijl ze naar het zakje keek. Alles in haar lichaam schreeuwde om de verlossing, een broodkruimel om haar honger te lesten. Haar ogen volgden het zakje dat de jongen voor haar verleidelijk in de lucht en wapperde.

Bruine haren hingen onverzorgd voor zijn donkere ogen. Zo anders dan de blauwe kijkers van haar, zij gefixeerd was op het zakje drugs in de lucht, hij op het meisje op bed voor hem. Ondanks dat hij met zijn zeventien jaar bijna drie jaar ouder was dan zij, had hij precies diezelfde hongerige blik als zij had. Niet dat zij dit zag, zij zag alleen dat zakje magie dat voor haar ogen bewoog.

Sinds die eerste keer dat Kubra haar dat pilletje had gegeven, was niets meer genoeg geweest. Die verdoving was het enige dat haar gaande hield in het leven. Zonder de drugs voelde ze zich leeg, een omhulsel en dit was het enige dat haar kon vullen. Zonder de pillen kon ze alleen maar in bed liggen, was ze te moe om iets te doen, maar ook te moe om te slapen. Zonder de pillen gebeurde het uiteindelijk toch, dan vielen zonder dat ze het wilde haar ogen dicht en kwamen de nachtmerries terug.

Iedere emotie was oké, behulpzaam in de juiste situatie. Het waren die duistere emoties die ze voelde als ze niet high was, ze waren als zout. Een klein vleugje voegde smaak toe, maar zij had er te veel en dat verpestte het hele gerecht. Die jaloezie die ze voelde voor iedereen die normaal kon slapen, zou motivatie kunnen zijn om zichzelf te verbeteren. Die haat die ze voelde voor ome Willem zou haar vrijheid kunnen brengen. Het ding was alleen dat ze zich moest herinneren wat zout was en wat eten was. Eten was liefde, empathie, vrolijkheid en compassie. Zout was jaloezie, haat, woede en verdriet. Als je meer eten had dan zout, zou alles oké zijn, maar in haar hoofd was het eten helaas geen eten meer. De drugs was eten geworden en als ze niet high was, bleef alleen het zout over.

De jongen die voor haar op bed zat, vond zijn thuis in de jongensvleugel van de residentiële inrichting. Al een poosje had hij geprobeerd haar aandacht te trekken, maar zij had nooit interesse gehad. Steeds weer als ze mannen zag, moest ze denken aan hém. Steeds weer als ze aangeraakt werd, voelde ze zíjn handen. Ze kon het gewoon niet meer en dus bleef ze ver van mannen vandaan. Zij was te druk bezig geweest met eten toe te voegen aan de zoute maaltijd die ze haar leven noemde. Na bijna een half jaar had hij echter haar aandacht getrokken door haar dit kleine zakje te laten zien. Na bijna een half jaar had hij haar de kans gegeven om de zoute smaak uit haar mond te halen.