EFSUNLU MELODİ

*-*BÖLÜM1*-*

Yeni bir sayfa açmak istersin. Tertemiz. Hataları, üzüntüleri, göz yaşları olmayan bir sayfa. İstediğin şekilde doldurmaya çalışırsın bu sayfayı. Kendi renklerini seçersin. Ama seçtiğin rengi bir türlü tutturamazsın o seçtiğin temiz sayfada. İstediğin gibi gitmez hiç bir şey. Tüm aksilikler üst üste gelmiştir. Renkler birbirine girmiş, simsiyah olmuştur o seçtiğin bembeyaz sayfa. ‘Neden’ diye sorarsın. ‘neden böyle oldu?’ ‘neden hiç bir şey yolunda değil’ soracak soru çoktur. Ama cevap yoktur. Seçtiğin o temiz sayfadaki kaos ortamından kurtulamazsın. Kaçmaya çalışmak bir işe yaramaz. Karalara bürünmüş o sayfa gölgen gibi peşinden gelir.

Her şeye rağmen tek bir avuntun vardır seni hayata bağlayan, duygularını ifade eden, yaşamını anlamlı kılan...

Müzik!

İçindeki sihri harekete geçiren yegane parça!

Bu şaşırtıcı gerçeği çok yakında sizlerle birlikte öğreneceğim.

Ben hazırım!

         *********

Efsunlu Melodi dedikleri merkezin girişindeyim şimdi. Kapıdan içeri girerken ki tek düşüncem bu yeni hayatıma sorunsuz başlamam gerektiği. Sorunsuz olmalı.

Danışmaya geldim büyük bavulumu zorla çekerek. Ne vardı sanki bu kadar dolduracak? Evde eşya kalmadı sanırım. Tümünü yüklenip geldim galiba. Sanki kaçmaya çalışırmış gibi.

Teyzem buraya gelmemi hiç istememişti. Ama gelmeye ihtiyacım vardı! O acınası halimden kurtulup bir şeyler yapmaya ihtiyacım vardı. Nefes almaya ihtiyacım vardı! Müziğe ihtiyacım vardı! Ve burası benim için bulunmaz bir nimetti!

“Nasıl yardımcı olabilirim hanımefendi.” Nazikçe söylenmiş bu söze gülümsemeden edemedim. Hayatımı düzeltmeye çalışıyorum. Yardım edebilir misin acaba? Sesin bu kadar güzel olabilir, yakışıklı olabilirsin. ama bana yardımcı olamazsın.

“Ben Havin Kaya. Başvurum kabul edildi. Kayıt için buraya gelmem söylendi.”

“Kimlik kartınızı alabilir miyim?” çantamın dış gözündeki kimliğimi çıkarıp uzattım. Önündeki bilgisayara döndü bakışları. “Merkezimize kaydınız önceden yapılmış bayan Kaya. Oda numaranız 111.” Kimliğimle beraber bir kart daha veriyor elime. “Kimliğiniz ve oda anahtarınız.” Odalarda kartlı sistem. Hiç fena değilmiş. “Müzik ilgi alanınızı öğrenebilir miyim? Kişisel bilgileriniz ve dersleriniz için ek bilgi olarak not edeceğim.”

“Sesim fazla etkileyici değil ama şarkı söyleyebiliyorum. Ama asıl alanım keman.” Derken sırtımdaki keman kutusunu işaret ettim. "Daha çok onunla beste yapmayı seviyorum."

“Bilgi için teşekkürler. Programınız yarın sabah odanıza bırakılacaktır.” Klavyeye birkaç tıklamadan sonra bana baktı. “Eğer bir sorun çıkacak olursa bir üst kattaki büroya uğrayabilirsiniz.” Biraz ilerideki merdivenleri gösterdi. “Odanıza bu merdivenlerden çıkabilirsiniz. 4. Kat.” Bavulumu görünce gülümsemesi genişledi. “Merdivenlerden çıkarmak zor olur. Asansörü kullanabilirsiniz.” Merdivenlerin yanındaki metal kapıları gösterdi. Yardım teklif etmediğin için ne kadar sevindim anlatamam. Kabul etmezdim çünkü. Alınma danışman efendi ama birilerinden yardım kabul etmeyeli uzun zaman oldu. Başımın çaresine bakabiliyorum.

Bavulumu da peşimden sürükleyip asansöre doğru giderken “Teşekkürler.” Demeyi de ihmal etmedim. Aferin bana. İletişim konusunda berbat olduğumu bir kez daha kanıtlamış oldum.

Asansörün çınlayan sesinin ardından aralanan kapının ardından gelen esintiyle iç geçirdim. Alt kata göre burası serindi. Koridora çıkıp ilerlemeye başladım. Gözlerim oda numaralarındaydı. 103... 104... içimi kaplayan heyecana engel olamıyorum. 105… 106… Nasıl bir hayat bekliyor beni? Kimlerle tanışacağım? Nasıl olacak? 107... 108... adımlarımı hızlandırdım. 109… 110… son iki adım! 111! Kapıda durup derin bir nefes aldım. Danışmanın bana verdiği kartla kapıyı açıp içeri girdim. Gördüğüm manzarayla öylece kaldım.