I Was Loved | Jordi GDL

97

"Where is kuya Polo?" I asked myself. Isang minuto na akong palinga-linga dito pero hindi ko pa din siya makita. He said he's here already.

I started walking and searching for him, I read his messages and realized na iba naman pala ang susundo saakin at hindi niya pa kilala!

"Seriously." I rolled my eyes in disbelief. Baliw talaga 'tong si kuya Polo, buti natagalan ng mapapangasawa eh!

Nagsimula akong maglakad papunta sa exit para magcommute nalang sana, but before that, I looked back to see if someone's looking for me.

I cursed when I saw a very familiar guy walking towards me. Bitch, why? Sa lahat ng pagkakataon na magkikita kami... Bakit ngayon pa? I mean, I am a mess right now!

Shit, ano naman? It's been eleven years! Eleven years... Eleven fucking years, and I'm still affected.

I don't know how to react, alam kong saakin siya papunta kasi saakin siya nakatingin. He looked so serious. Parang wala lang. Parang hindi kami nag-iyakan.

Ano ba? Syempre nga! Eleven years na ang nakalipas. Ako lang naman yung hindi pa nakakaahon kahit ako naman yung nang-iwan.

Habang papalapit ng papalapit siya, mas lalo kong napapansin ang mga pinagbago niya. He looked taller and he's not skinny anymore. He's a little bit tanned. Bagay sakanya iyon. And as he walks closer, my heart beats faster too.

I quickly typed my message for kuya Polo. Why is he here? Mabilis naman na nagreply si Kuya Polo at puro kalokohan lang din ang sinabi. Pag-angat ko ng tingin ay nagulat ako dahil nasa harap ko na siya.

"Kanina ka pa ba?" Walang ekspresyon ang mukha niya. He is cold. Of course, he is! What do I expect?

But seriously, the way he talks to me? It's like I'm being stabbed in the chest, thousands of times.

"No. Ikaw ba ang pinasundo ni kuya Polo?" I tried to be cool. He nodded.

"Sana hindi ka na nagpunta..." Sabi ko. His brows shot up. "I mean, baka busy ka." I added.

"Okay lang." He answered while reaching for my bags. Iniwas ko 'yun sakanya. Nakakahiya naman kung siya pa ang papabuhatin ko nito. Siya na nga ang nagsundo, eh.

"What?" He asked when I moved my bags away from him.

"I c-can do it." I stuttered. He didn't buy it so he quickly reached for my bags.

"Let's go." Seryoso niya ulit na sabi. Nauna na siyang naglakad papunta sa exit kaya sumunod naman ako.

Nang makalabas ay napangiti kaagad ako. I missed Philippines, even the traffic.

Mabilis siyang naglakad papunta sa parking lot. Habang ako ay patakbo-takbo dahil sa haba ng paa niya at hindi ko siya mahabol.

I slowed down my steps a bit when I was about to trip. Tumayo lang ako sa labas ng kotse niya habang nakasangga ang kamay sa init ng araw.

"Pumasok ka na." He told me while he's putting my bags inside his car. I nodded even though he won't see it.

I entered his car. I put on the seatbelts bago sumandal. I closed my eyes to relax a bit. Seeing him like this hurts me real bad. Sobrang seryoso niya. Hindi naman siya ganito dati, eh.

Well, everything change. Even feelings.

I opened my eyes once again when I felt him entered the car. Napaayos agad ako ng upo.

He started the engine and drove swiftly. Walang nagsasalita saamin. Busina lang ng mga sasakyan ang naririnig ko. We're stuck in the traffic.

Kanina ko pa gustong matulog pero hindi ko ginagawa kasi nahihiya ako sakanya. I stretched my hands so he turned his gaze on me.

"You can sleep." Seryosong sabi niya. Hindi ako nagsalita. Sumandal ako sa gilid ko kaya kitang-kita ko ang mga ginagawa niya.

Tumingin ulit siya saakin at saka binalik ang tingin sa unahan. Ginawa niya iyon ng ilan pang beses.

"What?" I asked because I know he wanted to tell me something. His eyes darted into me, nagulat na nagsalita ako.

"Feeling ko may sasabihin ka, eh." I told him because he was confused why I said 'what'.

Tumango naman siya, "How are you?" He asked.

Well, 'eto... Ikaw pa din ang gusto.

"I'm fine. How about y-you?" Kinakabahan kong tanong. Hindi ko din alam kung bakit ako kinakabahan.

"I'm fine, too." Maikling sagot niya. Magsasalita pa sana ako nang biglang mag-ring ang phone niya.

He quickly answered it. It was on loud speaker.

"Where the hell are you?! Kanina pa ako dito!" The girl from the other line exclaimed.

"I'm sorry. I'm stuck in the traffic." Jordi answered.

I felt guilty. May gagawin pala siya, dapat hindi na niya ako sinundo.

"Sorry mo mukha mo! Traffic? Traffic?! Eh wala namang traffic papunta dito!" The girl shouted. Jordi turned off the loud speaker and placed his phone in his ears.

"I did something important kaya ako naabutan ng traffic." He explained. Wow 'something important".

"Yeah, I'm sorry." Jordi said before putting his phone back in his pocket.

"Sorry for that." He told me. Bakit ba siya nag sosorry? Hindi ba ako dapat ang gumawa noon?

"No. Sorry, may gagawin ka pala..."

"That's nothing."

"That's nothing? Magtatampo girlfriend mo!" I reacted.

His brow shot up, and the side of his lips rose. Nakakatawa ba 'yun? "You think?" I rolled my eyes.

"Syempre!" Kawawa naman ang girlfriend niya. Girlfriend. Sakit naman.

Tumango-tango lang siya.

Nagising ako sa marahang paghaplos sa mukha ko, removing the strands of hair that blocked my face. But when I opened my eyes, nakaupo lang naman si Jordi at nakatingin sa unahan. Imagination ko lang siguro. I realized that we are already in my house.

Dali-dali akong bumaba sa sasakyan niya. Bumaba din siya para kunin ang mga gamit ko. Nauna akong pumasok para pag-buksan siya ng gate at pinto habang dala niya ang mga gamit ko.

"Wala akong pagkain..." Sabi ko. "Oorder muna ako, ayos lang ba?"

"Uuwi na din ako." Sagot niya.

"Ha? Kain ka muna." I tried again.

"May naghihintay kasi saakin." He answered. Natigil ako doon. Oo nga pala.

Mabilis akong tumango at sinamahan siya palabas ng bahay. Ngumiti ako ng tipid at nagpasalamat sakanya bago siya sumakay sa kotse.

Pumasok na din ako at natulog.

I woke up at nine because someone's outside. Paulit-ulit na nagdodoorbell. Mabilis akong pumasok sa banyo at naghilamos.

I expected to see kuya Polo or Lily kahit sabi niya na aalis siya, pero nagulantang ako na si Jordi ang bumungad saakin pagbukas ko ng gate.

"I brought you dinner." He said. Pinapasok ko siya sa loob. May dala-dala siyang paperbags galing sa restaurant.

"Ang dami! Kumain ka din!" Reklamo ko dahil sa dami ng pagkain na binili niya. Kumain na din siya bago pumunta dito kaya para saakin ang lahat.

"Tapos na nga." Pinilit ko pa din siya kaya wala siyang nagawa kundi kumain ulit.

Pagkatapos kumain ay umakyat ulit ako.

"Dito ka muna. Don't leave." Bilin ko sakanya.

Pagbagsak akong nahiga sa kama. I can't contain it anymore. Mabibilis na paghinga ang pinakawalan ko. Bakit niya ba ginagawa 'to?

He don't have to bring me foods. I may be a grown up lady, but my heart still beats like a kid. That even his simple gestures can make me fall.

I made a long sigh before closing my eyes to relax a bit.