Ağzımdan küçük bir hıçkırık kaçtığında gökgürlemesi bana inat artmıştı. Her şimşekte ağlamam daha da şiddetlenirken bacaklarımı kendime çektim ve kulaklarımı kapadım.
Telefonumun bildirim sesi odayı kapladığında telefonu umursamadım ve daha çok ağlamaya devam ettim.
Ancak bildirimler ısrarla artarken ağlamaktan buğulu gören gözlerimi sildim ve telefonumu aldım.
Bilinmeyen: Arkanı dön ve gözlerini kapa.
Annabel: ?
Bilinmeyen: Korktuğunu biliyorum. Sadece dediğimi yap.
Gözlerimi kapayıp yatakta diğer tarafıma döndüm. Çok geçmeden kapımın açılma sesi duyuldu. Odama doğru adım sesleri geldiğinde korkum hat safhaya ulaşmıştı.
Odamın kapısı açıldığında içeri girdi. Duvara yansıyan gölgesine baktım. Omuzları genişti ve uzun boyluydu.
Yatakta çöküntü oluştuğunda elleri belime gelmişti. Kafamı göğsüne yasladığında nefesi az da olsa saçlarıma çarpıyordu.
Mükemmel kokusu başımı döndürürken birbirine karışmış sigara kokusu da gözlerimi kapatmama sebep olmuştu.
Ellerinde eldiven vardı ama eldiven olmasına rağmen biçimli parmakları göze batıyordu.
Uykuya dalmadan önce kısık çıkan sesimle konuştum.
"Teşekkür ederim Bilinmeyen."
