The VIRUS (On Going)

CHAPTER FOUR

Nang tuluyan na kaming nakapasok ay agad naman namin inilapag isa-isa ang mga gamit sa sahig tsaka namahinga sa mga upuan na na-roon.

"Well, Hon, Jacob and Sofie, this is the bunker that I'm talking about earlier. Feel free to roam around, because this is now OUR new home for the next few months-or even for years." biglang salita ni papa at napatayo pa para i-welcome kami.

"Po?! we're going to live here for that long?!" Makakaya ba namin yon? As in yung wala talagang labasan?

"Yes, Fie. And I'm gonna tell you this, you will no longer live the normal life. And I'm sorry for that. I know that it's my fault." Papa's sad voice with a mixture of regret filled the our senses, you can easily determine that he's really sincere with his sorry.

"Hon, naiintindihan ko naman ang rason mo kung bakit humantong ang sitwasyon sa ganitong pangyayari. Someday, Fie and Jacob will understand why you do that decision few years ago. Kaya wag mo nang sisihin ang sarili mo." Pagcomfort ni Mama kay Papa na ngayon ay hinahaplos ang likod niya.

"Ano po ang kailangan naming maiintindihan?" tanong ni Jacob.

"Sorry Jacob, but you're too young to understand what we're talking about. But someday, you will." Malambing na pagpapaliwanag ni mama sa aking kapatid.

"Ok po. I'll just wait that someday to come." ngiting sabi ni Jacob kay mama at ibinaling na lang sa iba ang atensiyon.

"But I think at this age, maiintindihan ko naman na po ang mga kailangan kong intindihin para naman may alam ako sa mga nangyayari diba po?" may bahid na pagkasarcastic na tanong ko sa kanila pero with a mixture of respect.
Kahit naman anong gawin ko ay parents ko pa rin sila kaya kailangan rumespeto.

I can't help it. May mga nangyayari sa paligid namin na hindi ko alam at pwede pa naming ikapahamak if ever. Hindi ba sila pwedeng magpaliwanag para kahit papano ay maliwanagan ako sa mga posibleng mangyari at para alam ko din ang mga gagawin at ang mga limitations ko diba?

Tinignan naman ako at bumuntong hininga pa si Papa sa tanong ko.

"Hon, paano naman tayo mabubuhay dito sa loob? We don't have any supplies to live in this underground place. We don't even have an enough clothes para tumagal dito." Yan ang Mama ko, inaalala lagi kung ano ang wala na kinakailangan naming gamitin sa pang araw-araw.

"Don't worry hon, we have all the supplies here- everything, even electricity,water and oxygen to breathe." Papa explained.

"Is that so? Pero sasapat ba yun para sa atin? I mean, as what you've said earlier, dito na ang bagong tirahan natin. And we need to stay here for us to survive." may pag aalinlangan na sabi ni mama.

"Yes, hon. Pinaghandaan ko na ito. For 3 years, ang 1/4 ng sahod ko ay inilalaan ko para sa mga supplies. Naisip ko yun gawin nang sinimulan namin ang nakalahad sa kontratang pinirmahan ko noon, dahil nakikita ko na posible itong mangyari." Papa said.

Based on what Papa said, Mama sighed and smiled as I saw a relieved reaction on her, "Ok. I'm relieved now. Saan ba ang kusina at para makapaghanda ako ng makakain natin?" tanong ni mama.

Papa just kissed Mama's temple at tinuro ang daan kung saan ang supply room at ang kusina. Sinama naman ni mama si Jacob.

Silence filled us. Nung kaming dalawa na lang ang naiwan dito. Dahil pareho rin kaming pagod, kaya siguro walang nagtangkang mag-salita ang isa sa amin.

Moments later, Papa sighs like he has a big problem na kailang niyang ishare sa akin then he's head turned to me getting my attention.

"Sofie, can we talk? May importante lang akong sasabihin sayo tungkol sa tanong mo kanina. And your right, you are old enough to know what should you know."