CHAPTER TWELVE

11 4 0
                                    

Jacob's POV

As we arrived at the next bunker Ate Fie referring to, she immediately open it and we immediately enter in it before other people could see us.

I immediately went to the sofa and take a rest because I'm so tired walking all day. While the others except Ate Sofie, started to roamed around.

I could see Ate is staring at me while standing near at the sofa where I'm sitting at, but I don't have courage to talk to her right now because of what happened earlier.

She already explained everything to me about the details that I should know from the beginning -earlier while we're heading here.

Kung hindi pa nakita nung masungit na Lene na iyon ang tattoo ko sa likod at aksidenteng mabanggit iyon kanina, hindi ko pa malalaman na ako pala ang matagal na nilang hinahanap.

I was sick before. And believe me, that was the very hellish part of my life because everyday, I was suffering from the excruciating pain na pinaparamdam ng katawan ko.

Whenever Mama and Ate would visit me back then at the Headquarter's hospital, I need to act that I'm ok and nothing's to worry about para hindi sila mag-alala.

I was reminiscing the past nang napansin kong tatabi si Ate sa akin at alam kong balak niya akong kausapin at hihingi yan ng tawad kaso wala pa talaga ako sa mood para ibigay yun sa kanya.

Isa pa, hindi ko pa tuluyang na a-absorb ang lahat ng explanation niya kanina.

Napansin kong napansin niya na ayaw ko munang lumalapit siya sa akin kaya rinig na rinig ko ang mabigat niyang pagbuntong hininga kaya umalis na lang siya at tinungo ang kusina.

Kilalang-kilala na ako ni Ate at ganon din naman ako sa kanya. Alam kong binibigyan niya ako ng space para makapag-isip at alam ko ring hindi niya ako titigilan sa pag hingi niya ng tawad. At yan ang nagustuhan ko kay Ate, she will give you space at the same time lalambingin ka niya at all cost mapatawad ko lang siya.

Naiintindihan ko naman kung bakit iyon nagawa ni Ate, at wala akong namumuong galit para sa kanya. Tampo siguro Oo, pero alam ko namang mawawala din to. Ganon siya kahalaga sa akin.

Ilang minuto lang akong nakaupo sa sofa pagkaalis ni Ate pero tumayo na ako kaagad para puntahan ang monitoring room. Baka makahanap ako doon ng impormasyon.

I turned on the computer na naroon at ganon din ang ginawa ko sa tablet.

While waiting to the two gadgets, tumayo ako at nilapitan ang cabinet na nandoon para kumuha ng snacks.

Hindi ko alam kung paano tumatagal ng ilang taon at safe pa rin kainin ang mga pagkaing nandito but one thing is for sure, the person behind it used science to preserve it well.

Lahat naman siguro ng bagay ginagamitan or gumagamit ng science para maging possible ang mga impossible.

Gaya ko, akala naming lahat noon ay wala na akong pag-asa para i-continue ang buhay ko.

And honestly, at the young age, I already accepted the fact that I will never survive from that disease because first of all, bago sa paningin ng mga eksperto ang sakit kong iyon.

I can recall the time when Mama and Ate Fie visited me, I realized that that was the last visit I could ever have from them because few days after they visited me, I was transfer to the PICU because I'm in the critical condition already.

I was crying so hard because of the pain that I can't even figure it out where it is located and where it started. And I was just repeatedly calling my father's name that time.

The VIRUS (On Going)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon