The VIRUS (On Going)

CHAPTER FIVE

     CHAPTER FIVE

MARAMI pa kaming mga bagay na pinag-usapan sa kwartong iyon bago pumasok si mama sa kwarto na hinahanap pala kami at para kainin ang hinanda niyang pagkain na nakahanda na sa mesa.

Nakita kong nakaprenteng nakaupo si Jacob na sinisimulan ng kainin ang pagkaing nakahain sa harapan niya nung nakita niya kameng papasok ng kusina.

Umupo naman ako sa upuan at tumabi sa kapatid ko. Nasa katabing upuan ko naman si mama na nilalagyan na ng pagkain ang plato ko.

Habang kumakain ay inalala ko ang mga sinabi ni papa saken kanina.

'Fie, pinagkakatiwalaan kita para protektahan ang Mama mo, lalong-lalo na ang kapatid mo. Jacob is the only way para maayos itong lahat.'

He want me to protect them.

Unconsciously, I look to my Mama and to my brother.

Paano ko kayo proprotektahan?

Ehh isa lamang akong hamak na teenager na wala masyadong alam sa takbo ng buhay.

Should I need to adjust?

Para sa ganon ay maproprotekhan ko silang dalawa?

Papa said earlier that he need to go back in their headquarters bago pa siya hanapin ng boss niya.

Aalis siya mamayang madaling araw kung saan ay tulog kaming tatlo. At para hindi namin siya mapigilang umalis.

Pinilit ko siyang kumbinsihin na dito na muna siya habang nag uusap kami kanina pero natalo lang ako sa pagpupumilit ko.

Ayaw ko sanang umalis siya, para siya ang proprotekta sa amin laban sa mga kung ano man ang meron sa labas ng bunker na ito.

Pero natuklasan kong mas magiging safe kami pag umalis siya.

'The headquarters will surely hunt me if they'll found out that I didn't go back immediately, and if they will find me here, paniguradong madadamay kayong tatlo. That's why I want you to look for them anak'.

Wala akong magawa sa utos ni Papa, he wants us to be protected at any cost. Doon ko lang na realize na ganon niya kami kamahal.

I also love them that's why gagawin ko ang pinag uutos niya.

Hindi ko nga lang alam kung paano. Pero bahala na si Batman.

Bumaling naman ang paningin ko sa mahal kong kapatid.

Magana siyang kumakain habang nakikinig sa mga magulang namin.

I pity him.

Gusto ko siyang tulungan sa sitwasyon niya. Kung pwede lang sana.

Hayystt.

Ang dami na ng mga naranasan niya bilang isang bata. Dapat ay naglalaro siya kasama ang kapwa niya bata.

Dapat nagsasasaya siya noong panahong nag kasakit siya.

Pero hindi ehh, nakatengga lang siya sa isang kwartong puno ng mga aparatong magdudugtong ng buhay niya.

Tapos ngayong magaling na siya ay kailangan naman namin mag stay dito sa baba para sa safety namin.

I smiled at him while he's still listening to our parents' conversation.

'I am proud of you big bro. Nalagpasan mo ang isang karamdaman na halos kunin ka sa amin. Pag nangyari yun ay hindi ko alam ang gagawin ko. Hiningi kita sa kanya, kaya hindi ka pwedeng mawala na lang basta. I love you big bro.'