Beyaz

Sonbaharım

Dışarıya baktım,rüzgârlı bir gündü.Sonbaharın dökülen son yaprakları uçuşup duruyorlardı.Açık olan pencereyi kapattım.Arkama dönüyordum ki bir nefes hissettim ardından omzumda şalın sıcaklığını.Kollarını karnıma doladı ve yanağıma bir öpücük kondurdu."Üşümüşsün,buz gibisin",dedi."Şömineyi yakmamı ister misin?".
"Hayır,teşekkür ederim."dedim.

Üzülüyordum,yaşadığım şokların etkisinden kurtulamıyordum.3 ay geçmişti ancak kafamdaki bilinmezlikler hala beni kemiriyordu.Efeyle bir yolculuğa çıkmak baş başa kalmak istiyordum ancak bu kadar yorucu ve ani olmamalıydı.Biraz Kırgındım,bunca şey'i arkamızda bırakıp bir anda böylesine hayalini kurduğumuz yolculuğa çıkmayı aklım almıyordu.Arkamda bıraktığım ailem'in hiçbir şeyden haberi yoktu.Ayrıca endişeleniyordum her şey güzel giderken bir anda Pierre'le olanlar, neler olmuştu hiç haberim yoktu.Efe ile öylesine yakındık ki artık onu üzmek,pişman etmek istemiyordum ama ben geri dönmek,arkamı toparlıyıp tekrar buraya gelmek ve devam etmek istiyordum.
Bir kaç haftalığıma Efenin Annanesigilin Rizedeki yayla evindeydik.Çok romantik anlar yaşıyorduk burda.Çoğu zaman yağmurluklarımızı giyip ormanda yürüyüş yapıyor uzun sohbetlere dalıyorduk.Mutlu olmalıydık,ama ben mutlu olamıyordum buralarda bu kadar yalnız.Bazen Çok yakın geliyor bazen yabancı gibi oluyor Efe bana.

Arkamı döndüm gözlerinin içine baktım,ben devam edemicem dedim ve hızlıca odanın öbür köşesine gittim.

Çok ani olmuştu bu.Ben de nasıl söyledim anlamadım.
"Efendim?" dedi."Neye devam edemiceksin".

Gözlerim dolmuştu.Ama kendimi tutamadım.Yapamıyorum işte ben bu kadar ani olmasını istemiyordum,beni kaçırmış gibisin rahatsız oluyorum bunca yıl sonra bu kadar çabuk alışamıyorum,üzgünüm,dedim.

Ağzının açık kaldığını görebiliyordum.Dolaptan valizi çıkarttım ve eşyalarımızı içine tıkmaya başladım.Aynı anda ağlıyordum.Bağırıyordum,zıplıyordum.

Tam o sırada kafama bir darbe aldım,her yer karardı bir anda ne olduğunu anlamadım , kendimi ahşap parkelerin gıcırtıları eşliğinde yer de buldum.