verliefd op mijn leraar?(voltooid)

Hoofdstuk 22

POV BRAM

Ik huilde. Ik ben zo blij dat Sterre nog leeft! Wat moet ik zonder haar? Ik weet dat ik nu gevaar loop en Sterre ook, maar ik wil bij haar zijn. Ik moet haar beschermen. Ze moet niet meer naar huis, daar loopt ze te veel gevaar.

"B-bram??"

"Ja, wat is er?"

"Hou j-je echt van mij?"

Meent ze dit? Ik hou van haar zo veel! Misschien wel teveel..

"Sterre, natuurlijk hou ik van je! Ik hou het meest van jou, je bent speciaal."

"D-dankje"

We keken elkaar aan. Wat was ze toch mooi. Ik zou haar wel willen zoenen.

POV STERRE

Ik keek Bram diep in zijn ogen aan. Wat hield ik toch veel van hem! Hij is zo perfect. Ik zou hem wel willen zoenen. Ik keek hem diep in zijn ogen aan, en ik zag daar verlangen. Zou hij mij ook willen zoenen? Gek genoeg had ik het helemaal niet koud meer. Terwijl ik nog allemaal natte kleren aan had.

En Bram was slim want hij had zijn broek en kleding eerst uitgetrokken voordat hij mij ging redden. Het besef kwam nu pas binnen dat hij nog half naakt voor mij zat. Wat zag hij er toch perfect uit. Hij boog zijn hoofd naar voren en ik ook. Ik voelde zijn ademhaling, en toen zoende we. Het voelde zo goed. Ik wil nooit meer stoppen. Ik hou van hem. Uiteindelijk stopte we met zoenen. Hij gebaarde dat ik voor hem moest gaan zitten. En ik ging zitten en hij legde zijn armen om me heen en begon me te knuffelen. Dit was zo schattig. Dit voelde zo vertrouwd.

"I love you, Sterre"

Ik voelde me gelukkig, diep gelukkig.

"I love you to, Bram."

Hij gaf mij een kusje op mijn voorhoofd.

*Half jaar later(Diploma uitreiking)

Ik liep voor de laatste keer de school binnen. Ik was geslaagd, ik kan het nog steeds niet begrijpen ik ben zo blij. Ik was net op het randje geslaagd, maar ik ben gewoon geslaagd. Ik zag ook andere leerlingen al binnen komen met hun ouders. Mijn vader is er niet, maar hij is ook altijd dronken. Het maakt me niet meer uit, ik ben volwassen. Ik liep naar binnen en zag daar Bram staan. Ik glimlachte en hij glimlachte terug. Ik had zin in wat er hierna komt. We gaan samen ergens naartoe. Waarheen dat weten we nog niet, maar ergens waar het mooi is. Een nieuwe start maken, om alles te vergeten. Tomas die nu is opgepakt door de politie vanwege mishandeling. Hij heeft 5 jaar gevangenis straf gekregen. Ik ging op een stoel zitten en keek naar Bram. Wat is hij toch leuk. Ik zat weer eens alleen. Katy en Fleur zijn mijn vriendinnen niet meer, ze hebben mij bedrogen en ze vonden me een te grote nerd. Op een moment in je leven kom je er achter dat je vrienden eigenlijk je vrienden helemaal niet zijn. Het is pijnlijk, maar uiteindelijk beter dat je niet meer met ze vrienden bent. Waarom zou je met iemand vrienden willen zijn die jou niet mag? Ik ben nu gelukkig. Ik heb een relatie met Bram en we gaan samenwonen. We weten nog niet waar, eerst gaan we lekker op vakantie. We moeten nog wel even een halve maand wachten, want Bram moet nog even lesgeven. Ik heb mijn spullen al gepakt die staan al bij Bram. De moeder van Kira kwam naast mij zitten en ik had nog maar een plekje naast me over.

"Hey." Het was Bram.

"Hey."

"Goedemiddag allemaal, leuk dat jullie er zijn. Iedereen van harte gefeliciteerd!"

Er werd nog een saaie toespraak gehouden. En nu was het zo ver. Iedere leerling moest een kleine toespraak houden. Nee, ik had hier zo geen zin in.

"Sterre."

Bram pakte even mijn hand vast en liet mijn hand toen weer los.

"Je kan het."

Ik glimlachte naar hem en liep toen naar het podium."

"Hallo, ik ben Sterre, toespraken zijn niet echt mijn ding maar, ik wil alle leraren bedanken, ze hebben mij heel erg geholpen. Zonder jullie hulp had ik nooit kunnen slagen". Ik keek Bram aan, eigenlijk was het dankzij zijn hulp. Hij heeft me de laatste periode er echt doorheen gesleept ik had bijna opgegeven. Maar ik heb super goed geleerd in de meivakantie en drie weken daarvoor. Ik ben toen tijdens de meivakantie de hele tijd bij Bram thuis geweest. Hij heeft me super goed alles uitgelegd voor aardrijkskunde en geschiedenis. Maar economie kon hij ook goed. Eigenlijk kan hij alles goed.

"Ook wil ik alle leerlingen en leraren bedanken voor de leuke tijd die ik hier heb gehad ik heb wel moeilijke tijden gehad maar die heb ik overleefd." Ik keek naar Bram. Leerlingen ja, ze hebben me eigenlijk alleen maar een verdriet en pijn gedaan.

"Verder heb ik niet echt meer wat te zeggen, maar bedankt iedereen. "

Ik hoorde iedereen klappen. Het zit erop yes.

Oké, dit was wel echt de slechtste speech ooit." Ik lachte in mezelf.

Ik ging weer naast Bram zitten.

"Goed gedaan, schatje" hoorde ik hem in mijn oor fluisteren.

"Bedankt."

Toen iedereen zijn speech had gedaan waren we wel al weer anderhalf uur verder. Het was echt saai. Niet gemeen bedoeld, maar als je vijftig keer dezelfde soort speech hoort begint je het wel te vervelen.

Toen de directeur nog wat vertelde en toen vertelde dat iedereen mocht gaan gingen de eerste mensen al weg. Maar een paar leerlingen bleven met hun ouders nog even praten met leraren.

"Kom" hoorde ik Bram zeggen.

Ik liep achter hem aan. Volgens mij liepen we naar zijn lokaal, want we gingen precies die richting op.

"Je deed het super goed, Sterre."

"Ah bedankt."

"Zullen we hier even wachten tot dat iedereen weg is?"

"Prima."

Ik keek hem aan, wat was hij toch perfect. Dit is de laatste keer dat ik in zijn lokaal zit vooraan. Ik ga het missen. Het waren leuke lessen.

"Sterre, niet verdrietig zijn ik ga je nog vaak genoeg aardrijkskunde lessen geven.¨ Hij knipoogde en lachte.

"Nou mooi, dan hoef ik dat niet te missen." Ik lachte.

"Ik pak even wat wacht even." Hij liep naar een kast toe en pakte daar toetsen uit. "

"Hier"

Ik bekeek en zag al mijn proefwerken die ik had gemaakt. Ik zag hoe goed ik begon en toen echt een hele slechte periode had met allemaal slechte cijfers. En toen zag ik de toetsen van de laatste periode allemaal zevens en achten.

"Je kan trots op jezelf zijn."

Ik bloosde. Waarom is hij toch zo lief?

"Sterre, ik denk dat we kunnen gaan."

Ik liep achter Bram aan en zag dat iedereen al weg was.

De directeur zat zo te zien in zijn kamer.

Bram pakte mijn hand vast en we liepen samen hand in hand de school uit.

"Waar gaan we naartoe?"

"Dat zien we nog wel."

En toen kuste hij mij.

————————————————————————————-

Dit is dan het einde. Sorry dat het zo cliché was. Ik hoop dat jullie het leuk vonden. Laat please even een comment achter. Ik wil jullie ook heel erg bedanken voor jullie steun. Zonder jullie was dit boek er nooit geweest. Bedankt! xx Onzekermeisje