~Umutsuz Gece

4.Bölüm~Hafıza kaybı

"Ayy Keremmm! Nazlıı !"
Zehra ablanın sesiyle irkilerek uyandım noluyordu neden bağırıyordu?
Aceleyle endişe içinde bahçeden gelen Zehra ablanın sesine doğru koşmaya başladım.Aynı anda Kerem'le bahçedeydik.
"Abla iyi misin?"dedim endişeyle.
Bize hem sinirli hemde utangaç bir şekilde bakıyordu.
"Nazlı bu...Bu kardan adam kim?"dedi anlamıştı kendisi olduğu ama yinede belki başkasıdır diye soruyordu.Biranda gülmeye başladım.
"Abla bir bak lütfen şu güzelliğe kimdir bu ?"
"Nazlı?!"
"Tamam tamam seni yaptık abla ama çok güzel olmamış mı?"dedim yavaş yavaş yürüyüp yanına gittim kolumu boynuna attım.Ikimizide kardan adama çevirdim.
"Şu asalete bakar mısın?!"dedim gülerek.

"Kerem ablacım çok güzel demi ?"
"Ha...evet evet çok güzel abla inan bana ilk defa bu kadar güzel bir kardan adam yaptık.Oda sen oldun, çok şanslısın valla."dedi sırıtarak.
"Nazlı o şeyi nerden buldun?"
"Hangi şeyi."
"Kızım işte o önüne taktığınız şeyi."
Hah tamam şimdi sıçtık.Nediyecem şimdi ben.Buldum söyle demeliyim 'abla odanı karıştırırken bulduk çok zevkli bir seçim bir ara banada ver bende takacam ama kırmızısı varsa onu ver o daha iyi olur.'oda bana şöyle der kesin.'Ay kız lafımı olur yeterki sen iste sadece kırmızısı olsa daha seksi renkleride var!' Ne kadarda güzel bir düşünce yapım var demi.Bunların olması demek dünyanın sonu helarde ben böyle bir şey desem beni kanserden önce öldürürdü.
"Abla çamaşır sepetinden bulduk."

"Herhalde annemin falandır.Kimin olduğunu bilmiyoruz."dedim Kerem'e bakıp sırıtarak.
"Alala kiminki acaba valla benim değil ben öyle şeyler kullanmam hem inan bana ciddiyim Benim değil."endişeli ve utangaç suratıyla yalan söylüyordu.Bu durum dahada komik olmaya başladı.
Biz zaten olaydan tamamen koptuk gülmekten karnımıza ağrı girdi Kerem'le.
"Ya!Çocuklar ne gülüyorsunuz valla benim değil!"

"Tamam abla zaten senin demedikki biz!"dedim gülmeyle karışık bir şekilde.

Zehra abla utançtan kıpkırmızı olacaktı.
"Neyse Abla sen burda utana dur yarın erken kalkacağım yatmaya gidiyorum ben."dedim sırıtarak odama çıktım.Kapı kapandı yüzüm geri düştü.Ben onlar için gülmek ve eğlenmek zorundaydım.Onlar beni düşünüyorlar bende onları düşünecektim.Odam benim içim galiba, bura gelince tüm gerçekler ortaya çıkıyor.
Can sıkıntısıyla yatağa girdim.

Kısa kızıl saçlarıma dokunup fısıldadım.
'Evet sizle son gecemiz galiba...'
Gözlerimi kapattım uyku aldı götürdü.

*******************

Saat 09:00 Hastane koridorunda bekliyoruz sıramın gelmesini. Korkuyor musun Nazlı yoksa kızım ne korkması ya sen alıştın bunlara sinek ısırığı gibi bunlar sana.Ama sinek ısırığı ısırdığı yeri kaşındıyordu.Tamam saçmalamayı kes Nazlı!
Kapı açıldı biri çıktı içerden ,dünki çocuktu bu yorgun gibi duruyordu tekerlekli sandalyedeydi.
Sonra isimim okundu yüzüm bembeyaz oldu o anda korku sardı içimi.
Sonra o çocuk eliyle koluma dokandı yorgun gözlerle.
"Korkma hiç birşey hissetmiyorsun sadece biraz yoruluyor insan."
"Şey zaten korkumuyorum."dedim.
"Emin misin ?Yüzün bembeyaz oldu.Korkuyorsun işte."
"Tamam korkuyorum ama alışığım ben... ondan birşey olmaz."

"Alışık mısın..?"

"Evet."

"Tamam..."sonra uzaklaştı yanımdan.

"Hadi güzelim gel içeri."
Evet başlıyorduk ve ben korkuyordum.Gerçek bu inkâr edemem.Korkum saçlarımın dökülecek olmasıdır belki, Hayır hayır kesinlikle bu değil benim asıl korktuğum şey kemoterapinin olumlu tepki vermemesi ,ya işe yaramazsa napacaktım o zaman.Ne napıcan Nazlı hiçbirşey yapmıyacaksın.Istesende yapamayacaksın zaten o zamana ölmüş bile olabilirsin Nazlı.
Titrek vücudumu hastane yatağına oturttum.
"Evet hazırı mısın?"
"Şey...ben...hazırım."Aslında değildim.Ama olmak zorundaydım.
"Başlamadan önce bir kaç yan etkiden bahsedeceğim.Sana yaptığımız kemoterapi ağır bir seviyede senin bundan sonra başın çok dönecek,kıpırdayacak halin olmayacak,miden bulantıların çoğalacak ve en önemliside kesin olmayan olasılık geçici hafıza kaybı bu genelde üç veya dördüncü tedavide oluyor ama olmayada bilir kesin birşey söyleyemiyorum."

"Hafıza kaybı mı?" Bu benim için sıkıntı değildi ,aslında sıkıntıydı da Kerem olmasa Herkezi unutmak isterdim ama işte Kerem vardı onu unuttuğumu düşünemiyorum.Bu hayatta tek değer verdiğim kişiydi galiba onuda unutursam nasıl yaşardım bilmiyorum.
"Evet hafıza kaybı...Hazırsan başlayalım."
Yavaşça yatırdılar, benim tabirimle ellerine ne geçtiyse tüm ilaçları vücuduma serumla yoluyla gönderiler.
Yavaş yavaş gözlerim kapanmaya başlıyordu bir anda aklıma gelmesi saçma olan biri geldi.Dünkü çocuk biranda gözümün önünde canlandı.Ne alaka dedim içimden kendi kendimi sorgularken çoktan bilincim kapandı.
Ağzımdan çıkan son şey sanıyorum ki.
Hafıza kaybı...