aradan 3 ay geçmişti, fakat ne gelen vardı ne de giden. tüm umudumu yitiriyordum artık. Etrafımda ben bir deliymişim gibi bakan kişilerin gözlerindeki o ifadeden sıkılmıştım, elisa'yı bahanelerle oyalamak nereye kadar sürebilecek. Peki ya o, gerçekten öldûyse? _ kanepede uyuyakalmışım, hemen kalkıp elisaya baktım, çok olmasada yûrüyebildiği için artık sıkılmıyor, ve o da oyuncaklarıyla oynarken uyuyakalmış, benim minik kızım...
kucağıma alıp yatağa yatırdım, tam o sırada kapı çaldı, hafif korksamda kapıyı açtım ve yerde bir zarf vardı onu alıp sağa sola bakındım ama kimseler yoktu, bende içeri geçtim.
zarf da "Sanem'e" yazıyordu, açıp içinden çıkan mektubu okumaya başladım.
"Aylarca düşündün biliyorum, kendini yedin, inanmadın, kabullenmedin, ama doğru yoldasın, asla yılma..."
Neydi bu şimdi, ne bir isim vardî ne birşey, aksine Can'ın öldüğüne inanmadığımdan, ve doğru yolda olduğumdan bahsediyordu. ne yapmam gerekiyor bilmiyordum, olduğum yerde düşündüm,
Eğer doğru yoldaysam emin adımlarla ilerlemeliyim bu yolda, peki tam olarak adımlarımı doğru yere basabilmem için yanımda olan birilerine ihtiyacım var, daha doğrusu Can'ın ölmediğine inandırabildiğim birileri.
"Alo abla, her nerdeysen hemen bana gel" "ablacım saat gecenin 12'si ne oldu" "abla ònemli diyorum, eniştem getirsin seni, oda olsun" "tamam tamam, kapat geliyoruz" _ Yarım saat sonra ablamlar geldi. "abla nerede kaldınız" "sanada merhaba ablacım" "enişte, abla geçin oturun geliyorum" odaya çıkıp mektubu aldım, ve bir koşu aşağıya indim.
"alın okuyun" diyerek mektubu uzattım, en sonunda emre kuşku dolu gözleriyle aldı mektubu, ve okumaya başladılar.
daha sonra bana bakmaya başladılar. " ablacım ne var bunda, biri şaka yapmış çok ciddiye almışa benziyorsun" "Abla deliricem yaa, bir kerede inan bana bir kere,can ölmedi diyorum, kanıtı var önünde ama sen hala dalga geçmiş birisi diyorsun! inanmayacaksan yanımda olma."
Herkes suspus olmuştu daha sonra emre eniştem sırtımı sıvazlayarak " ne yapmalıyız?" dedi, en çok yara alanlardan biriydi emre'de.
yüzüm gülmüştü bir anda, ve herkes kara kara düşünmeye koyulduk, en sonunda ablam fikrini söylemeye başladı.
"bakın bu mektubu kapıya koyan kişi sanemin yerini biliyorsa, sanem i de biliyordur, yani neler yaptığını vs. biraz daha elimizden birşey gelmiyormuş gibi yapsak belkide tekrar bir mektup gelir ne dersiniz" "tamam ama isim yazmıyor, adres de bir işe yaramaz ki" dedi emre. "yazmasın, kapının oraya kamera taktıkmı oldu bitti" "abla sen harikasın!" diyerek atladım kucağına, bu fikir tutabilirdi
ertesi gün
Şuan kamera takılıyordu, kapının iki yanınada istedim, ne olur ne olmaz. içimde bir sevinç vardı, nedenini bilmiyorum ama mutluydum, ve aniden aklıma gelen bir fikirle elisayı da alıp gezme kararı aldım, kaç aydır evdeydi elisada biraz gezdireyim dedim.
Elisa
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sanem
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
kendimi tam bir Genç anne gibi hissediyordum, ama daha 28 bile değilim gencim tabi canımm. AVM'ye vardığımızdaki elisa'nın yûzündeki mutluluğa üzüldüm, çünkü aylardır günyüzü görmemişdi ve ben buna üzülüyordum, bir çocuk olarak hakları vardı ama...
- Yaklaşık 2.30 saatin sonunda yorgunluktan ölmüş bir halde taksiye bindik, fakat eve geldiğimde gördüğüm manzara karşısında şok oldum, polisler, komşular, ablamlar kimi ararsan , elisayı 2dk de uyutup indim, ablamın yanına gittim,
"Abla noluyo burada?" "sanemcim bak sakin ol tamam mı?" "abla ne oldu söylesene!" "senin evinin bahçesinde silah sesi duymuşlar" "N-ne silahı?" "bilmiyorum ama şuan kamera görüntülerini inceliyorlar"
Derken arkadan polislerin sesi geldi "leyla hanım, görüntüler çıktı buyrun"
"hadi sanem"
Benim gözyaşlarım sel halini almışken koşaradımlarla polislerin yanına gittik. "işte burada" "bir dk ben bir su alıp geleyim durdururmusunuz" hemen mutfağa indim, 1 su alıp indim, kalbim yerinden çıkacaktı sanki, tam kamera odasına girecekken ablamın konuşmasını duydum.
"Bakın vurulan kişi eniştem, biz öldü zannetmiştik aylar önce, sanem de arayalım falan diyor ama oda alıştı siz bu görüntüleri silin, can beyi de hastahaneye yatırın, sanem'in birşeyden haberi olmasın" dedi ve polise rüşvet verdi, "peki leyla hanım"
Ama şuan buna takılamazdım can yaşıyordu, CAN YAŞIYOR!
Selamm, yıllar sonra ben geldim, bu aralar hiç vaktim olmadı, hatta 2-3 hafta önce bölümün başını yazıp bırakmışım, çok sorry gerçekten, wattpad i bile özledim yani, o zaman sizde bu hikayeyi beğenirsiniz belki 😜 iyi okumalar💓
