Bakery Love { H.S. } > Dutch

Hoofdstuk 33 - Dying for love

HAZEL'S POV.

Alles is wit.

De deken. Het kussen. Het plafond. En zelfs de kleren die ik aan heb. Ben ik dood? Is dit de hemel. Ze zeggen toch dat alles in de hemel wit is? Is dit het? Mijn gedachtes worden verstoord door een ritmisch gepiep.

pieep...pieep...pieep...pieepElke keer als ik ademhaal hoor ik tussen de piepen door ee rust moment. Betekend dit dat ik nog leef? Ik open mijn ogen en probeer mijn hand te bewegen. Het lukt niet. Het is alsof ik verlamd ben. Mijn lichaam is dood maar mijn gedachtes niet.

'' Ze is wakker! '' hoor ik opeens iemand schreeuwen. Een flits van pijn gaat door mijn hoofd als ik het harde geluid hoor.

Een vrouw, ook helemaal in het wit komt opeens en schijnt met een lichtje in mijn ogen. Ik kijk er raar naar.

'' Ze reageert gelukkig normaal. Hazel, kan je me horen? ''

Natuurlijk hoor ik je.

'' Hazel, weetje welke dag het is? ''

Ik probeer te denken welke datum het is, maar ik zie alleen maar flitsen van tijd. Wacht. Laat me denken.

'Opeens weet ik het. '' Vandaag zou ik eigenlijk naar Engeland gaan, dus kunnen jullie me alsjeblieft laten gaan? Dalijk mis ik mijn vlucht en dat zal mijn tante niet zo leuk vinden. ''

De vrouw kijkt me aan, schrijft iets op in een boekje en loopt dan, zoner iets te zeggen, gewoon weg. Asociaal mens.

Een paar minuten laten hoor ik weer geluid. Voetstappen. Verschillende voetstappen. Opeens zie ik een man aan mijn bed, met en lange witte jas en een blocnote.

'' Ben ik dood? '' vraag ik, voor de zekerheid.

De man lacht en schudt zijn hoofd. '' Nee Hazel, je bent niet dood. Gelukkig niet nee. Maar daar ben ik niet voor. Ik wil je heel graag een paar vragen stellen. Mag dat? ''

Ik knik. '' Maar alsjeblief geen lange vragen. Elke keer als ik praat krijg ik vreselijke koppijn. ''

De man knikt en krabbelt iets op een blaadje. '' Goed. Een collega van mij vertelde net dat je zei dat je naar Engeland zou vliegen? Vertel eens. ''

'' Mijn ouders willen me naar mijn tante Barbara sturen in Cheshire. Ze vonden mij een ''probleemkind''. Maar ik denk dat ik mijn vlucht gemist heb. ''

De man legt zijn blocnote weg en kijkt me aan. '' Hazel, het spijt me om dit te zeggen maar, je bent in Engeland. Om precies te zijn al meer dan 9 weken. Je hebt 3 weken in coma gelegen omdat je veel bloed hebt verloren na een geweladige steekpartij. ''

Ik kijk de man aan, probeerend de informatie in te nemen maar er klopt niks van. Ik ben gewoon thuis, ik moet nog naar Engeland gaan, waar ben ik?

'' Ik denk dat u het harstikke fout heeft. U kent mij niet eens. Ik wil weg. '' Ik porbeer op te staan maar voel een verschrikkelijke pijn in mijn zij. Met mijn  rechterkant trek ik mijn trui een stukje omhoog en staar naar de enorme hechting.

'' W-wat is er gebeurt? '' stotter ik.

'' Je werd gestoken met een mes, met de eigenlijke bedoeling in je buik, maar je sprong weg, het mes raakte je zij en je stootte je hoofd tegen de punt van een tafelbar. Je verloor erg veel bloed Hazel. We hebben gevreesd voor je leven. ''

'' Waar en wanneer is dat gebeurt? ''

'' 3 en een halve week geleden in een bar in Cheshire. Het was 's avonds. ''

Tranen vullen mijn ogen. Ik wil naar huis, naar mam en pap. '' Wie heeft het gedaan? '' Ik wijs naar de hechting.

De man kucht en kijkt op een ander blaadje.'' Zijn voornaam is Hayden. Hij is opgepakt en in zit nu in de psychiatrische inrichting. Hazel, je moet weten dat dit niet jouw fout is. Hayden heeft een zeldzame vorm van een reeks psychische problemen. Wat hij heeft is dat hij zijn 'goede' momenten te lang heeft, waardoor deskundigen hem weer vrijlaten in de 'normale' wereld, snap je? ''

Hayden... De naam kwam me bekend voor maar ik zie geen persoon.. Een pijnscheut door mijn hoofd laat me nadenken maar het lukte niet. Ik begin opnieuw te huilen.

'' Ik kan het me niet herrineren. ''

De man kijkt me aan. '' Je ouders zijn op de hoogte gesteld en willen je graag weer thuis hebben. Ik ga nu, maar er zijn nog een paar mensen die je graag willen zien. '' Hij glimalcht nog een keer en loopt dan weg.

Na en paar minuten hoor ik weer voetstappen.

'' Hazel! Ik was zo bezorgd over je. '' ik zie tante Barbara.

'' Alles gaat goed met me, hoor. '' ik glimlach naar haar maar ze glimlacht niet terug.

In plaats van lachen, huilt ze. '' Je was drie weken in coma Hazel. Ik had je thuis moeten houden. ''

'' Het is niet jouw schuld, Barbara. Alles gaat oke, hoort u me? Ik ben nog steeds mezelf. ''

Barbara knikt. '' Je bent buitengewoon sterk Hazel. ''

We praten nog wat verder totdat het bezoekuur voorbij is. Barbara legt een zak koekjes op het kastje naast mijn bed neer en glimlacht. Ze kijkt me nog een keer aan en loopt dan weg., Ik zucht en kijk op de klok. Half 9 's avonds. Ik probeer wat te slapen en slui mijn ogen maar het lukt niet. Nog steeds kan ik het niet begrijpen. Ik ben in Engeland, maar toch kan ik me niks-

'' Hazel? '' ik open mijn ogen en kijk naar een jongen. Bruin haar. Groene ogen. Msschien Hayden? Nee, die zat in de inrichting.

'' Hoi. '' zeg ik dan maar, omdat ik niet weet wie het is.

'' Hoi? '' de jongen kijkt me verbaasd aan. '' je zegt alleen maar hoi tegen me? Na alles wat er is gebeurt en nawat ik heb gedaan? ''

Ik schud mijn  hoofd. '' Ik begrijp je niet... Ik weet niet wat er gebeurt is en waarom schreeuw je naar me? '' schreeuw ik terug. Het piepen gaat sneller en sneller. De jongen pakt mijn gezicht beet en kijkt me diep in mijn ogen.

'' Hazel, ik ben het! Harry! Harry Styles! ''

Ik kijk de jongen wazig aan als het piepen sneller en sneller gaat. Twee zusters komen de kamer binnen en duwen de jongen van me weg. Hij begin te schreeuwen en een dokter rent naar hem toe en begint tegen hem te praten. Dan kijkt hij me ongelovig aan, loopt naar me toe.

'' Je herrinnert je mij niet? ''

Ik kijk bang in zijn groene ogen en schudt mijn hoofd.

piep..piep..piep..piep..piep..

Hij kijkt me bedroefd aan. '' Ik had je nooit moeten leren kennen. ''

pieeeeeeeeeeeeeeeep.

~*~

Nog maar 2 hoofdstukken oke yes

vote en comment! xx