Bakery Love { H.S. } > Dutch

Proloog

HAZEL'S POV.

Zaterdag 4 juli.

Hoi dagboek,

Vandaag is waarschijnlijk de laatste dag dat ik in je schrijf. Ik ben nu boven, in een klein oud zolderkamertje, kijkend uit het raam, naar mensen die ik niet ken. Dit is de laatste blanco pagina van dit schriftje. Misschien stop ik met schrijven omdat ik geen zin meer heb om een nieuw schriftje te kopen. Misschien stop ik ook wel omdat ik te oud word voor dagboekjes. Een dagboek is om je geheimen erin op te schrijven of om op te schrijven over hoe je je voelt. Het enigste wat je in mijn dagboek vind zijn enige tekeningetjes, van mensen die ik niet mag. Ik kreeg dit ''dagboek'' van mijn moeder, om wat meer controle te krijgen over mijn leven. Haar woorden, niet de mijne. Belachelijk vond ik het. De eerste twee of drie dragen heb ik er alles keurig in opgeschreven. Wat ik die dag allemaal had gedaan en hoe ik me toen voelde. Daarna betrapte ik mezelf wel een keertje hoe dom het wel niet was. Een toen vijftien-jarig meisje, op haar bed, haar dag in een schriftje op te schrijven. Ik wist dat mijn moeder dit schrift mij gaf, omdat ze dacht dat ik andere ''behoeftes'' nodig had dan de meeste kinderen van mijn leeftijd. Mijn vader, de nuchtere vent die hij was, noemde me simpelweg een probleemkind. En ik zou tegen mezelf liegen, als ik dat ontkende.

Na wat huiselijke ruzie's die ik had met mijn ouders, werd er zonder overleg met mij, besloten dat het het beste was als ik uit huis werd geplaatst. Mijn moeder vond dat ik geen goede invloed had op Brent, mijn vijf-jarige broertje. Natuurlijk wilde ik niet weg, hoe erg je als tiener soms kunt zijn, bij je familie weggehaalt worden, wilt niemand. Ik kon ze ook niet overhalen, om mij te laten blijven. Die avond hebben ze gebeld met wat familie in Engeland. Mijn vader vond het een goed idee om mij de hele vakantie wat discipline bij te geven, dus was werken bij tante Barbara's bakkerij de perfecte optie. En hoe erg dat ik dát vond, want wat ik nog veel meer haat dan mensen, is werken.

Dus, zodra school was geeïndigd en ik thuis kwam met mijn 'over-naar-5HAVO' rapport, stonden mijn ouders voor de deur met mijn koffers. Geschreeuwd had ik, die dag, mijn god. De hele buurt kon het horen. Ik dacht dat mijn vader wat flauwekulde, wist ik veel dat ze me echt naar Engeland stuurde. Die avond in het vliegtuig naar tante Barbara, heb ik besloten dat ik mijn ouders haatte, en dat ik geen contact meer met ze wilde hebben. Eenmaal aangekomen in Cheshire, wist ik dat ik niet meer terug kon. Gelukkig voor mij, was ik Barbara's lievelingsnichtje, dus ze ontving me hartelijk. Er was taart en ik had de hele avond gekletst met naar. Barbara is een lieve vrouw als je het aan mij vraagt, maar als het komt op werk, is ze heel streng en precies. Ze verwachtte van mij dat ik om zes uur opstond, om haar mee te helpen in de bakkerij. En ik ben bepaald geen morning person.

Vandaag ga ik mijn eerste werkweek eindigen samen met Barbara én een kop thee met koekjes. Ze is nogal ouderwets. Heel Cheshire is volgens mij ouderwets. Deze week had ik best veel gedaan en geleerd, Barbara leerde mij de kneedjes van het vak. En hoewel ik niks ga doen in de bakker's richting, weet ik heel erg zeker da

'' Fuck, '' mompel ik in mezelf. De bladzijde is vol. Ik kijk om heen of er ergens nog een blaadje ligt, waarop ik kan verder schrijven, maar nee. Alles is hier dood. Niks nieuws of spannends hier. Ik gooi het schriftje op mijn nieuwe bed, waarop ik dus blijkbaar de komende zeven weken op moet gaan slapen. De kamer die Barbara me gaf was niet groot of mooi. Het is gewoon een doorsnee logeer kamer met een bed en een nachtkastje.

'' Hazel, '' hoor ik Barbara's stem vanaf onder. '' Kom thee drinken, lieverd. ''

Ik zucht en loop strompelend de oude, krakerige trap af naar de keuken, waar Barbara het liefst thee drinkt. Op tafel wacht al een dampende kop op me, met daarnaast een schaal vol jamkoekjes. Mijn lievelings. Ik ga tegenover haar op de stoel zitten en pak een koekje van de schaal. Barbara kijkt hoe ik eet.

'' Je moet me echt een keer het recept geven van deze koekjes, Barbara. '' zeg ik met mijn mond vol. Ik schaam me niet om het feit dat ik haar gewoon 'je' noem, en bij haar voornaam. Barbara zelf, lijkt er geen problemen mee te hebben. Trouwens, ookal is ze bijna veertig, ze ziet er uit alsof ze net dertig is.

'' We hebben nog de hele vakantie, Hazel. Eerst moet je de dingen leren, de het belangrijkste zijn. Want je weet- ''

'' Ja, ja, eerst je plichten dan je plezier, ik weet het. '' ik rol met mijn ogen.

Barbara knikt voldaan. '' Het is belangrijk dat je weet hoe je met de klant om moet gaan, Hazel. De klant is koning. ''

'' Moeten we het daar nú over hebben? '' vraag ik een beetje geïrriteerd. Ik heb net mijn eerste werkweek overleefd, krijg ik nog een preek ook!

'' Het was niet erg netjes hoe je die klant gisteren behandelde. ''

Ik lach om de herrinering van gister. Ik heb misschien per ongeluk een taartje op haar blouse laten vallen, so what? Ze keek me al de hele tijd vies aan. '' Ja, en dat spijt me ook heel erg Barbara. Ik zal er de volgende keer wat meer op letten. ''

Barbara lacht en neemt een laatste slok van haar thee. '' Fijn. Dan ga je nu maar naar boven. ''

'' Wat? Maar het is hartstikke licht buiten! Kan ik niet wat- '' ik kijk naar Barbara's gezicht, maar die spreekt boekdelen. Naar boven is naar boven bij haar. '' Oke, '' zeg ik, grabbel nog twee koekjes van de plaat en ren naar boven, voordat ik een tweede preek over me heen krijg.

Eenmaal boven, loop ik weer naar het kleine zolderraampje, waar ik die middag ook zat. Om eerlijk te zijn, ben ik hier altijd, al ik tenminste vrij ben. Ik hou ervan om naar mensen te kijken, en nee, ik ben niet een of andere creepy stalker. Ik ben gewoon... Ik. Zuchtend kijk ik naar de donkerblauwe lucht. Hij is helder, en ik kan een sterrenlucht zien met een maan, eenzaam bovenaan de lucht. Het is een metafoor, weetje? De maan is hartstikke groot en de mooiste van de hele sterrenhemel, maar toch staat zij daar maar alleen te schijnen. Hoe mooi je ook bent, diep van binnen ben je toch... Eenzaam. Beetje zielig, isn't it?

Terwijl ik naar de maan kijk, gaan er allerlei vragen door me heen. Waarom ben ik hier? Nu, op dit moment? Waarom ben ik opeens zo geïnteresseerd in de maan? Ik zucht.

Zou er iemand op deze hele wereld op hetzelfde moment net als mij, naar de maan kijken?

~×~

Hopelijk vinden jullie het niet al te saai, maar het wordt beter!

V O T E // C O M M E N T

xo.