Sevdiklerimize haddinden fazla değer vermekle başlıyor hep bu yarım kalmalar.
Bizim de diğer yanımız yarım diye sevmiyoruz insanları. Böyle huyumuz yok çok şükür. Ama diğer yarımıza laik gördüğümüz içindi belki bu yalnızlıklar. Kime el uzattıysak birşeyler bekler oldu bizden. Karşlıksız sevmeliydik oysa..
Uzun zamandan beri tanıdığımız insanların bile çıkarlarları dökülüyor masaya. İnsan sonradan anlıyor verdiği değerlerin yarım bırakıldığını..
İşte, o zaman iş işten geçmiş ve kendilerine haddinden fazla değer vermenin faturası yansıyo bize..
Verdiğimiz değerleri değil, haddinden fazla sevdiğimiz için yanıyor içimiz...
Eee neymiş efendim. Haddinden fazla değer kalbe yük yapar.
