heartache || woosan

0.8

"Hastanın adı nedir?"

"Choi San"

Ne-
Jisoo'ya sanki dediğini anlamamış gibi bir bakış attım. Keşke anlamasaydım.

"Choi...San...?" Dedim tekrardan kısık bir sesle.

Duyduğum adla kalbim yerinden çıkacakmışçasına atmaya başlamıştı. Elimi göğüs kafesime götürdüm. Nefessiz kalmıştım sanki bir anda. Bu hissi çok iyi hatırlıyordum. O ne zaman bana zarar verse böyle olurdum. Şu an yeniden bunu hissetmek can yakıcıydı.

Gerçek olamazdı değil mi? Hayır, olabilirdi. Ama onca sene sonra karşısına gerçekten böyle mi çıkmıştı? Bir anda.

Gözlerim dolmuştu. Atak geçireceğime o kadar emindim ki ve Yeosang'ın şu an burada olmayışı beni iyice korkutmuştu. Şu an burada olması gerekiyordu.

Bir anda bayılacak gibi hissettiğimde gözlerim kararmıştı ve hastane yatağının ucuna tutunmuştum.

"Doktor!"
Doktor Jisoo hızla beni kollarımdan tutmuştu.

Nefesimi yavaşça düzenlemeye çalışırken ona iyiyim der gibi bir el hareketi yaptım.

Yatağa dönüp sargılar içinde uyuyan bedene baktım. Çok garip gelmişti. İnanamıyordum.

Ağzımdan küçük bir gülüş dışarı savuruldu.

Neredeyse birkaç saat önce hayatımı karartan kişinin hayatı ellerimdeydi.

Jisoo'ya döndüm ve "Hastayla ilgilenmeye siz devam edin benim ilgilenmem gereken diğer hastalar var." Dedim ve aceleyle odadan çıkmaya çalıştım.

Çıktığım gibi kendimi odama atmam bir oldu. Kapıyı sertçe arkamdan kapadığımda titrediğimi fark ettim ve duvara tutundum.

Cidden o Choi San'dı. İnanamıyordum. Ben onun hayatını kurtarmıştım. O benim hayatımı mahvettiği halde.

Daha fazla içimde tutamayarak hüngür hüngür ağlamaya başladım. Fazlaydı. Çok fazlaydı.

Onca yıl sonra onu, onun bana yaşattıklarını unutmuşken bunlar yaşanmıştı. Yoksa sadece sinirlerim mi bozuk? Bilmiyorum. Atlatamıyorum.

Ameliyat anı aklıma geldi.

Onu ameliyat masasında, savunmasız, yaralı ve neredeyse bitik bir halde görmek...eski beni anımsatıyordu. O hayatımı tamamen mahvetmişti ve şimdi ben ona gitmiş yaşaması için bir şans daha tanımıştım.

"Hayır, ne diyorsun sen Wooyoung. Kendine gel." Dedim kendi kendime.

Doğru düşünemiyordum. Kendime böyle düşündüğüm için kızdım. Bencilceydi. Ben bu yüzden doktor olmak istemiştim, hayat kurtarmak için. Onunla kötü, çok kötü bir geçmişimiz olabilir ama ben bir doktor olarak yapmam gerekeni yapmalıydım. Kim olursa olsun.