Affinity

Chapter seven

Terrance's POV

"Sige, Bye" pagpapaalam nito ni Kelvin sa amin habang nasa harap na yung service niya. Matagal tagal rin dumating yung servise niya, naghintay pa kami..but i guess it's fine.

Nagsabi ako ng simpleng "Bye" sa kanya at ganun rin ang ginawa ni Liana. Binuksan na nung driver nila Kelvin yung pinto ng kotse nila then pumasok na siya after nun. Naghintay kami ni Liana hangang makapasok na ng tuluyan si Kelvin, pero nung pagpasok niya, binuksan niya yung window ng kotse nila.

"You sure you don't want me to ride you home?" tanong niya kay Liana na may concern. Etong si Kelvin, kahit crybaby at tatanga-tanga to, mabait parin yan at gentle man, di tulad ko, I guess that's his special point, hindi niya lang napapansin. Ayoko rin sabihin sa kanya kasi baka lumaki yung ulo niya..baka mas lalo pa akong mainis.

"Hinde sige, okay lang ako!" tanggi ni Liana sa offer ni Kelvin tapos biglang bigay ng thumbs up with a matching grin, i don't wanna admit it but, i think it's cute..even though it's a little boyish.

"You sure?" tanong ulit ni Kelvin kay Liana.

Tumungo naman si Liana,

"Sure ka ha, sige bye" sabi ni Kelvin.

Tumingin next si Kelvin sa akin habang naka labas yung ulo niya sa window ng kotse nila,

"Hey i'll leave Liana in your hands dude" pautos na sabi niya sakin habang may mataray at seryosong mukha.

"Sure" sagot ko sa kanya.

Pinasok na ulit ni Kelvin niya yung ulo niya sa lob ng kotse then sinarado na yung window. Nagsimulang umandar yung makina ng kotse hangang sa tuluyan na ngang umalis yung sasakyan ni Kelvin.

Tumingin kami sa kotse for a second bago kami magsimula ulit kaming maglakad.

"Okay lang ako Terrance" sabi ni Liana sa akin.

Are you an idiot? what if something bad happened to you? You're just gonna make us worry about you..lalo na't madami ng loko loko ngayon.

Ang mahirap kasi dito kay Liana ay lagi siyang positive. Iniisip niya na kaya niya lahat ng walang katulong..really..everybody needs help even though you think you can do it on your own. Just think, makakaya mo bang buhatin ang isang dambuhalang elepante ng mag-isa? no right? ewan ko nalang kung sinong magsasabi ng oo.

So back to the topic, I ignored her and continue to walk nung sinabi niya na okay lang daw siya umuwi mag-isa, pero inulit niya ulit yun and i still continue to ignore her. In fact, i held her hands more tighter...that'll make her shut up for a little while.

Alam na naman niya yung mga gesture ko pag nagsisimula na akong mairita.

Nakita kong niyuko niya yung ulo niya at tumahimik nung naramdaman niyang hinigpitan ko yung hawak ko sa kamay niya, natakot ata. I want to smile because of her action but i still picked to use a straight face..kahit natatawa ako ng onti.

We continue to walk in silence habang yung mga ilaw ng mga kotse sa kalsada ay nagsisi-ilawan. I continue to savor the flavor of the lollipop inside my mouth as well.

"Ba't hindi ka nagpasundo?" rinig ko na sabi ni Liana breaking the silence.

"Ah..i just dont want to." sabi ko, looking straight.

"Baket? Ang swerte swerte mo tapos hindi mo gagamitin?" Inarti niya habang nagpout ng onti.

"I guess i'm bored already" sabi ko

Tinitigan niya ko for a second bago siya tuningin sa harap niya. I know because i can see her at the side of my eye.

Nanatili na siyang tahimik pagkatapos nun hangang sa makasakay na kami ng train station at hangang sa makarating na kami sa street nila. I don't know why but, i feel that she's thinking of something and feeling something..i cant explain it in words but i do know that she feels...envious. Kaya nanahimik siya with a straight face as well.