Bir diktatör...
Kalbinde ne bir acıma, ne de bir merhamet duygusu.
İstediklerini elde edene kadar durmuyor.
Küçük, büyük fark etmeksizin katlediyor.
Ancak atladığı bir şey var.
Oğlu...
Bedeli ne olursa olsun bu düzeni değiştirecek.
Zamanla nefreti...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Medya kısmına kapağı ve tanıtım videomuzu koydum. Yukarıda da ayracımız var. İyi okumalar. ✨
İntikam... Çoğu zaman iliğinize kadar işler. Çoğu zaman sizi tekrar tekrar derinlere çeker. Kalbinizi kaplar ve tek duygunuz intikamınız haline gelir. Evet, o an o kişiye ihtiyaç duyarsınız. Sarılmak, dizleri üzerinde uyumak istersiniz. Daha sonra en yakınınızı, en yakınınızın öldürdüğünü hatırlarsınız. O acı haykırış, yavaş yavaş yükselir.
Kalbiniz bir mermere dönüşür ve zamanla sizin bile taşıyamayacağınız bir hale bürünür. Yıllar geçse de güneşiniz açmaz. Yıllar geçse de bir parçası haline geldiğiniz karanlık prangalandığı yüreğinizden kopamaz.
Bir süre sonra dayanamaz ve harekete geçersiniz. Size yaşatılan şeylerin intikamını almak için yanıp tutuşursunuz. Öfkeniz zihninizi ele geçirir, bencil davranmak istersiniz. Sadece kendi emellerimiz için savaşarak savaşı kazanabileceğinizi düşünürsünüz, ama yanılırsınız. Savaşta yalnız olmadığınızı görürsünüz. Kanatları çalınan tek kişi olmadığınızı fark edersiniz... Zamanla tüm kanatları çalınan kişiler için ateşin ortasına atlarsınız. Tüm alevleri geçerek acı çığlıkların olduğu yere ulaşırsınız. Bedeninizi terk eden litrelerce kanı görmezden gelerek yangının ortasında kalmış olan diğer kanatsızlara kanat olursunuz.
Sırtladığınız insanların acı dolu çığlıklarını, bazen ise son nefeslerini hissedersiniz. Çoğu zaman tüm çığlıklar ruhunuza kazınır. Bedeninizi bilmem ama bu çığlıklar ruhunuzu bir hayli güçlendirir. Çığlıklar sizlerden birer et parçası olur, intikam yemininize akıttığınız mürekkep olur, emel olur.
Ruhuma kazınan yüzlerce çığlık var, ama hiçbirisi onun çığlığı kadar derin değil...
Ben Baha, Baha Taşkıran. Bu hikaye başlarken ben öldüm, annem benim kanatlarımdı, kanatlarımı aldılar. Olmayan kanatlarım ile uçmaya çalıştım ve çakıldım.
*
Anlamsız kavgaların hakim olduğu bu evde huzur hariç her şey vardı. Henüz tozda toprakta yuvarlanıp elimi yüzümü batıracak, top oynayıp dizimi yırtacak yaştayım. Ama ruhum seksenli bir adamın ruhu gibi. Üzerimde yorgunluk, korku, bitkinlik...
Her gün annemin feryat dolu bağırışları, babamın nefret dolu söylemleriyle doluyordu kulağım. Alışkındım buna ama son bağırışı, son feryadı hepsinden farklıydı. Bu sefer devam etmemişti. Aniden kesilmiş ve bir daha hiç gelmemişti...
Korkarak odamdan ayrıldım ve o gün ilk defa haklı olmamayı diledim. Ağır ama güçlü adımlarla indiğim merdiven basamakları korkumu arttıran kırık yollar olurken bakmaktan kaçındığım duvarların vaveylaları vardı kulaklarımda. Ne yaşadığım hakkında hiçbir fikre sahip değildim. Hayatımda süregelen ve bitmek bilmeyen anlamsızlığa ışık tutacak birilerini beklerken yaşam bitecekti sanırım...
