Psikopat

Kaçık

Gözlerim sessiz fısıltılarla açılmaya başladı. Karşımda kendi kendine konuşan Dylan duruyordu. Arada bir çenesini kaşıyordu ve aynı yerde dönüp duruyordu. Gözümü ovuşturunca bana nefretle baktı. Ne olduğunu anlamaya çalışırcasına uzandığım yerde dikleştim

" Ney... "

" Neyim yok ki? "

" Efendim? "

" İnsanlarla yiyişmeyi kesmeyecek misin? "

" Ben... Ben kimseyle yiyişmiyorum! "

" Öyle mi sürtük? "

" Bana onu deme! "

" Neyi sürtüğü mü? Sürtüğü mü söylememi istemiyorsun? "

" Anne!! "

" Ah hayatım sonunda uyanm... "

" Çıkar onu burdan! "

Annem anlamamışcasına kırışmış eliyle Dylan'ı gösterdi

" Evet onu! "

" Ben giderim! "

Dylan arkasına bir kez bakıp gitti. Annem de sakin adımlarla Dylan'ın peşinden gitti. Bu durumu fırsat bilip bembeyaz örtünün üstünden kalktım. Hızlı adımlarımla hastaneden çıktım. Peşimden koşan görevliler olsa da kaçmayı başardım. Kimsenin bilmediği köşeme gittim. Burası o kadar güzeldi ki. Heryer yemyeşildi. Binalar burayı yıkamamıştı. Bir sürü ağaç vardı. Bacaklarını uzatabileceğin masmavi bi deniz vardı. Denize kimsenin bulaşmasını istemeyen uçurumsu toprak vardı. Uçurumun dibinde denize bakıyordum. Hayat beni öldürmek için dayanıyordu. Ama artık dayanabilecekti. Değer vericeğim birşey kalmamıştı. Kendimi derin sulara atıcakken biri kolumu tuttu

" Hey! "

Uzun boylu, sarışın, bembeyaz tenli, denizden koyu mavi gözleriyle karşımda dikilen bir erkek vardı.

" Ne yapıyorsun? "

Gözlerini anlamsızca denize devirdi.

" Seni itmemi mi isterdin? "

" Galiba... Hayır "

" Güzel "

Umursamazca arkasına dönüp çimenlere ayağını sürterek gitmeye başladı. Rüzgar, uzun, güneşten parlak sarı saçlarını savuruyordu. Biran duraklayarak omzunun üstünden bana baktı. Anlamsızca onu izliyordum. Bunu fark edip bana dönünce onu izlediğimi anlamasından korktum

" Kendine neden zarar veriyorsun? "

" Açıklama yapılamaz "

" Seni evine bırakmalıyım. Evinin yolunu biliyorsundur umarım? "

" Biliyorum ama anahtarım yok "

" Sen nereden geliyorsun? "

" ... Hastaneden "

" Bana kaçtığını söyleme "

" Ne duymak istersin? "

" Şey... Belki hemşirelerden şeker almaya gittiğini duymak isteyebilirim "

" Malesef duymak isteyeceğin şey değilmiş "

" Gel hadi "

" Beni hastaneye mi postalıycaksın "

" Mmm. Bunu düşünmüştüm ama galiba yapmayacağım "

İçimde ki ses gülümsüyordu. Yanına yavaşça gittim. Yanına varana kadar beni süzmüş olmalıydı ki gözü şuan bana bakmıyordu. Dikkatlice yürürken bulutları inceliyordu. Sessizliği bozarak:

" Sen kimsin? "

" Adım Nicol "

" Beni nereden gördün? Orası benim köşem "

" Malesef tek senin köşen değil "

Nicol soru sormamın geçmesini bekledi.

" Neden hastaneden kaçtın? "

" Ortama alışamadım "

Sessizce güldü. Benden 1-2 yaş büyükmüş gibi duruyordu. Dayanamayıp sordum

" Kaç yaşındasın? "

" 19... Sen? "

" 17 "

" Tarzını beğendim "

" Ne? "

" Şu kısa saçın "

" Onu tarz olsun diye kesmedim "

Nicol anlamışcasına başını eğdi. Önüne gelen taşa hafifce tekme atıyordu

" Noldu? "

Afallamış şekilde şaşırarak gözlerime baktı

" Hiç. Okulumu düşünüyordum "

" Anladım... Ben artık evime gidebilirim "

" Hayır olmaz. Bi kız tek başına gezmemeli "

" Neden? Bi sorun mu var?

" Cidden tek başına gitmek mi istiyorsun? "

" Evet "

" Görüşürüz psikopat kız "

" Görüşürüz satanist erkek "

Eve doğru yürümeye başlamıştım. Nicol'ün sesi yankı yapıyordu

" Çok uyumlu olduk değil mi? "

" Yaa evet "

Sağa döndüğümde eve doğru koşmaya başladım. Polisleri görünce aniden duraksadım. Belki de Nicol'ün yanına tekrar gitmeliydim. İç sesim evet dış sesim ise hayır diyordu. Yapıcak birşey bulamayınca Nicol'e doğru koşmaya başladım. Nicol endişeli yüzümü görünce oturduğu banktan ayaklandı

" Hey! Noldu? "

" P... Polis orda "

Nefes nefese kalmıştım.

" Unuttun mu ben bir kaçağım "

" Hey sakin ol. Biraz yanımda kalmaya ne dersin "

" Teşekkürler "

Nicol'ün oturduğu banka oturarak rahatladım. Nicol gülünce aklı yerinde olup olmadığından şüphe ettim

" Delimisin? "

" Sen ne tür bi kızsın? " yarı gülüp yarı ciddiyetini bozmayarak bu soruyu sorunca şaşırdım

" Galiba... Bende bilmiyorum "