Komşu Kızı

Bölüm 2

Okuyan arkadaşlardan olumlu veya olumsuz yorumlarını eksik etmemelerini rica ediyorum.

Bölüm 2:

Can Emre’nin heyecanını fark etmiş bir şekilde,

“Emre ne oldu?” diyerek merakını gidermeye çalıştı.

Emre ise durumun heyecanıyla beraber kısaca olanları anlattı ve devam etti,

“Şimdi ne yapmalıyım Can? Karşısına çıkıp konuşmalı mıyım?”

Can da arkadaşının sevdiği kızla konuşmasını istiyordu. Evet Emre hala Damla’yı çok seviyordu. Geçen yıllar sevgisinden hiçbir şey eksiltmedi.

“Evet, konuşmalısın.” Dedi Can.

“Hadi ne duruyorsun? Kalk yanına git!” diyerek ısrar etmeye başladı.

Emre oturduğu sandalyeden kalktı. Tedirgin ama bir o kadar da heyecanlı bir şekilde Damla’nın olduğu bölüme doğru yöneldi. Damla arkadaşlarıyla sohbet ediyordu, Emre bir an duraksadı. Şöyle bir süzdü çocukluk aşkını, hiç değişmemişti. Aksine daha fazla güzelleşmiş diye düşündü ve korktu. Ya beni tanımazsa? Ya görmezden gelirse? Ne yaparım o zaman? İçi içini yemeye başladı. Bu sırada Can Emre’nin olduğu yerde kaldığını fark etti. O da anlamıştı durumu.

Damla arkadaşları ile birlikte mekanın teras kısmında oturuyordu. Emre bütün cesaretini toplayıp terasa açılan kapıdan geçerek Damla’nın bulunduğu masaya doğru yürümeye başladı. Kalbı yerinden çıkacakmışçasına atıyordu. Her atışında vücudunun sarsıldığını hissediyordu Emre ve sonunda masanın yanına gelmişti. Damla’nın arkasındaydı, karşısında Damla’nın arkadaşlarını görüyordu ve söze girmeye çalıştı.

“Damla!” diyerek ortamdaki varlığını fark ettirmeye çalıştı.

Damla buyrun diyerek arkasını döndü. O anda göz göze geldiler,

“Sen.” Dedi Damla.

Emre’nin gözleri dolmuştu bile, bir yandan da içini bir tedirginlik kapladı. Tanımadı mı acaba? Bu düşünce onun içini kemirirken Damla sözlerine devam etti.

“Emre, sen misin gerçekten?”

Tanıdı, tanıdı diyerek haykırmak istedi o anda ama ağzında yok oldu kelimeler. Emre’nin yüzünü tarifsiz bir gülümseme aldı.

“Evet benim.” Diyerek cevap verdi.

Emre’nin ağzından bu cümleler döküldüğü esnada Damla Emre’ye sarılmıştı bile,

“Çok özledim seni.” Diyerek arkadaşlarından müsaade istedi ve yan masaya geçtiler.

Can durumu anlamış olacak ki, yemeğini yedikten sonra Emre’ye mesaj attı.

“Kardeşim ben büroya geçiyorum, bugün senin işlerin de bende. Keyfine bak.”

Emre mesajı okuduğunda Can’a teşekkür edercesine baktıktan sonra Damla’ya döndü.

“Sen mekandan içeriye girdiğinde gözlerime inanamadım, liseden sonra seni bir daha göremem zannediyordum.” Diyerek sohbete başladı.

Damla’nın da gözleri dolmuştu.

“Benim de içimde o düşünce vardı. Aslında 2 yıl önce sana ulaşmak istedim ama o kadar zaman sonra cesaret edemedim.” Diyerek yanıtladı.

Emre “Her neyse artık, sonucunda şuan buradayız ve karşı karşıyayız. Seni en son gördüğümde lise 2. Sınıftaydık, neler yaptın yıllardır? Nasıl geçti zaman?” diyerek Damla’nın zamanını nasıl geçirdiğini öğrenmeye çalıştı.