"Üç beden bir bedel mi?"
"Üç beden bir bedel mi?"
"Üç beden bir bedel mi?"
Defalarca beynimde çınladı bu cümle. Bir hayat adandı bu cümleye. Bir çoçuk öldü ve bir adam doğdu.
" İnsanın en çok korkması gereken şey bir gün korkularına dönüşmesidir...
Yeni eğitim- öğretim yılımın ilk gününe bozacıların, boyozcuların , sokak arası simitçilerinin bağırışlarıyla başlamıştım.
Burnuma gelen taze gevrek ve boyoz kokularının üstüne eklenen sıcak boza ve çay kokuları foçanın kaldırımlarından hızla gelip geçen insanların burunlarına güzel gelebilirdi. Ama bana gelmiyordu.
Midemi bulandırıyordu bu kokular.
Foçanın sahilinde yine her sene olduğu gibi yine bu senede oturduğum, bu kimsesi ben olduğum kimsesiz bank da midemi bulandırıyor yangın yeri yüreğimi harlayıp duruyordu, eylül rüzgarlarında.
Derin bir "Ahh..." çektim içimden. Ahh bu bankın dili olsada konuşsa. Haykırsa çocukça çığlıklarımı. Haykırsa doyaca benim yerime. Bir çocuğun kahkahalarını nasıl sessiz çığlıklara dönüştürdüklerini haykırsa yedi cihana.
Elimi bankın pürüzlü tahtasının üzerinde sürttüm. Benim babam gideli kimse okşamamıştı saçlarımı. Saçlarıma kimse böyle naif davranmamıştı.
Yine gözlerim doldu. Ne zaman babamı, dağımı yad etsem hep böyle kursağım boğum boğum olur düğümlenir, yüreğime yangın gözlerime seller çöreklenirdi.
