"Üç beden bir bedel mi?"
"Üç beden bir bedel mi?"
"Üç beden bir bedel mi?"
Defalarca beynimde çınladı bu cümle. Bir hayat adandı bu cümleye. Bir çoçuk öldü ve bir adam doğdu.
" İnsanın en çok korkması gereken şey bir gün korkularına dönüşmesidir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
17 EYLÜL
İZMİR/FOÇA
1995
Bu gün, o gün. Bu gün 17 Eylül 1995.
Günlerin acısı olur mu, günlerin sancısı olur mu?
Olurmuş doğduğum gün de anladım.
Öyle bir gün ki bir çocuğu ruhundan söküp alan. Öyle bir gün ki dünyaya gelirken ağladığım o günde, yıllar takvimlerde değişse bile değişmeyen tek şey gözyaşlarım.
Kırgınım. Ben çok kırgınım. Hem böyle parça parça olmuş bir kırgınlıkta değil benimkisi un ufak olmuş bir kırgınlık.
Kızgınım da. Önüme gelen her şeye kızgın olmam yetmezmiş gibi gelmeyenlere de kızgınım. Beni yaşatmak için ölen o kız çocuğuna çok kızgınım. O içimdeki mezarlıkta uyurken ben onun toprağını sulamak için, için için ağlıyorum.
Bu yüzden kuruyorum. Ama topraktaki kara güle damlayan zehir yeşili gözlü adamın beni benzettiği, ölünce kokan o çiçekler gibi kokmuyorum. Çünkü ben hiç bir zaman saf ve temiz bir çiçek olamadım.
Benim koktuğum şey kirli bir ceset. Bir ceset gibi kokuyorum. Ruhsuz, soğuk ve kanı çekilmiş bir et parçasından ibaret bir ceset. Çöp konteynerine atılmış ve üzeri çöplerle kapatılmış on bir yerinden parçalanmış bir ceset.
Kızgınım dedim ya, sadece o küçük bedenine tutunamayan küçük çocuğa değil nefes alan her varlığa kızgınım. Varlığıma kızgınım. Varlığına kızgınım. Öyle bir kızmışım ki kalbim dağlanmış. Öyle bir kızmışım ki soluk borumdan dumanlar çıkmış göğüs boşluğuma dolmuş ve ben bundan mütevellit boğulmuşum.
Öyle kızmışım ki zamanında, çocuk halimle gözlerimden alevler çıkmış ve bedenimden sökülüp benden alınan çocuk ruhumla birlikte bir daha hiç yanmamak üzere gözlerimin feri sönmüş.
