my type // Bobby (iKON)

thirty-eight

Smae

Nagising na lang ako na sobrang sama ng pakiramdam ko.

Naalala bigla yung nangyari kagabi.

Shiiiiit, sumugod pala ako sa ulan.

Nakoooo, alam mo namang mahina katawan mo bakit ginawa mo yon?

Bigla na lang akong napaiyak, buti na lang Sunday at walang pasok.

Ang hirap magkasakit, ito yung hinihiling ko na wag mangyari but it came so soon.

Ang bilis ko rin mastress.

Hays, kaya ko ‘to.

Kahit masama pakiramdam ko, triny ko gumawa ng soup para sakin.

Habang nagluluto bigla namang may nagdoorbell.

“Buns?” rinig ko ang boses ni Dong kahit di ko pa nabubuksan ang pinto.

Pagkabukas ko saka ako nagtanong.

“Anong ginagawa mo dito?” may inabot siya saking eco bag.

“The right question is bakit kami nandito.” sabi niya saka dirediretsong pumasok sa loob ng unit ko.

Saka sunod na nagpakita sakin si Bobby.

“Hi.” sabi niyo, pero hindi ngumiti.

“Pasok ka.” I invited him.

Parehas silang naupo sa living room.

Medyo maliit lang ang unit ko kasi good for one person lang talaga siya, mukhang cozy apartment ganun.

“Good place huh, ngayon ko lang namin nalaman na dito ka natuloy.” sabi ni Dong.

Napatingin ako kay Bobby na nakatingin rin sakin.

Siya, ngayon lang nalaman. Pero si Bobby nadalaw na ako minsan.

“Kung di pa namin itatanong kay Akira di pa namin malalaman.” dagdag pa ni Dong.

“Teka, may niluluto ako.” nagpaalam ako at pumuntang kusina.

“Anong niluluto mo? Tara, Bobby, tulungan natin siya.” naramdaman kong tumayo sila parehas at sumunid sakin.

While cooking tumulong talaga siya. Nagkukwentuhan rin kami saka nagtatawanan.

Pero si Bobby hindi gaano.

“Babs, umayos ka nga. Tayong tatlo lang naman nandito, move freely.” umakbay pa si Dong kay Bobby, at ngumiti na lang si Bobby.

“Oh, okay na ‘to. Pakuha ng bowl.” utos ko sakanila.

Si Dong ang nag-abot ng bowl.

Siya na rin ang nag insist na mag-arrange table kaya nauna na siyang mawala sa kusina.

Kumukuha pa ako ng inumin sa ref. at si Bobby naman ay ang kumuha ng baso.

Dahil nga maliit lang ang kusina we bumped to each other.

“Sorry.” (in korean) sabi nito.

“Okay lang.” sagot ko kahit may konting natapon na inumin.

“Ang init mo ah.” bigay pansin niya sa temperature.

Nagkadikit din kasi ang balat namin.

“Ahh.. ang totoo masama pakiramdam ko e.” sabi ko dito.

Pero di na siya nagsalita at sabay na kaming pumunta ng table. Kaso dalawa lang ang upuan sa dining set ko kaya si Bobby sa couch na lang kumain ng soup.