KIRMIZI KAR

9. Bölüm - Maskenin Aralanışı

" Kötülük onların yüzlerine geçireceği bir maskeydi. Ölüm ise o maskenin altında gizlenen yüzdü. "

Berfu'dan

Korel'in ağzından çıkan cümleleri duyduktan sonra Alkan ile birbirimize bakmaya başlamıştık. Ben ortada hangi olayın döndüğünü anlamaya çalışırken, Alkan da  gözlerini tepedeki eve dikmişti. Ben onun bakışlarını garipsemesem de Korel garipsemişti sanki. İkisinin de gözleri tekrardan buluştuğu sırada, Alkan'ın ağzından tek bir cümle çıkmıştı. "Öyle mi? Sevindim senin adına..."

Semih'in ailesinden - Mehtap da dahil - şuana kadar 3 kişiyi tanımıştım ancak hiçbirini yıkılmış bir halde bulmamıştım. Cinayetin işlendiği gecenin sabahında da sansasyonel bir şey duymamıştım. Demir, garip hareketleri olan bir adam iken, Mehtap da bir şeylere susmaya mahkum edilmiş veyahut da yalanlarla zihni bir ağ gibi örülmüş bir kadındı. Korel ise onlardan farklı olarak, olaylara nasıl tepki vereceğini kestiremeyen ve bir şeyleri anlamaya çalışan birisi gibi duruyordu.

Acaba yürüyüşe Korel de mi dahil olsa diye düşünemeden o, Alkan'a "Neyse biz seninle daha sonra konuşuruz. Şimdi ben sizi tutmayayım." demişti. İkisi de birbirine gülümsedikten sonra Korel bana dönmüştü. "Tanıştığımıza tekrardan memnun oldum, Berfu." tebessümle kafamı sallayıp onun gitmesini bekledikten sonra adımlarını kasabanın başka tarafına doğru tutup yol almıştı. Korel gittiği zaman Alkan'ın bakışlarında bir rahatlık oluşmuştu sanki. Korel, Alkan'a samimi davranmaya çalışsa da Alkan ona soğuk davranmış gibiydi. "Semih'in yakını olduğu için olabilir mi?" diye kendime kızarken tekrardan aklıma bir şey gelmişti. "Ama Semih'in ailesinden ona samimi davranan tek kişi o, Korel."

Korel için erkenden bir tanımlama yapmam saçmaydı ama ilk izlenimim bu şekildeydi en azından. Kendimi - sonunda- düşüncelerimden sıyırdığım zaman Alkan'ın da düşüncelere daldığını farketmiştim." Onu gördüğüne pek sevinmedim sanırım. " aniden durup bana baktığında ne dediğimi anlamamış gibi bir hali vardı. "Arkadaşını diyorum, gördüğüne pek sevinmedin sanırım." kafasını olumsuz anlamda salladığında yürümeye başlamıştı.

"Hiçbir alakası yok." dedi. "Sadece uzun bir zaman sonra görünce garipsedim. Bir de ne bileyim, amcası cinayete kurban gitmiş birisi için fazla rahat davranıyor."

Alkan'ın kendi isteğiyle bu konuyu konuşmasına şaşırsam da zamanımı bu eyleme harcamak istemiyordum. "Nasıl yani? Bu tarz olayları yaşayan insanların davranışı nasıl oluyor ki?"

Yüzümü ona çevirdiğim sırada, ilk defa onu bu konuyu konuşurken rahat görmüştüm. "Bunun, bu tarz olayları bilip bilmeme ile bir alakası yok. Trajik bir şekilde ailesinden birisini kaybetmiş ancak o firmanın başına geçme kısmıyla ilgileniyor. Bunlar tabiiki beni ilgilendirmez ancak kasabadaki çoğu insan bu cinayeti konuşurken onun bundan bahsetmemesine şaşırdım sadece."

Semih'i mi savunuyordu yoksa Korel'i mi kötülüyordu tam anlayamamıştım." Belki de yıllar sonra gördüğü arkadaşına karşı, böyle tatsız bir konuyla ilgili konuşmak istemiyordur. "

Göz göze geldiğimizde cümlemi onaylayan bir bakışla bakmıştı bana.
" Bilmem, belki de öyledir."

Daha fazla bir şey söylemeden yürümeye devam ettiğimizde kasabanın çok bilmediğim sokaklarına girmiştim. Bu sokak, okulun arka tarafında kalan bir sokaktı. Evler rengarenkti ve denizkızının olduğu bir duvar vardı. Çoğunluğu gençler ve çocuk sesleriyle yankılanan bir sokaktı. Kasabanın kasvetli havasının aksine, sanki buraya ait değilmiş gibi bir yerdi. Duvara doğru yaklaştığımızda Alkan konuşmaya başlamıştı. "Eftelya, Yunanca bir kelime. Türkçe anlamı olarak denizkızı demek. Korsanlar denize açıldıkları zaman, deniz kızları, kendilerini korsanlara karşı çok güzel gösterirmiş, zamanla da korsanlar onlara inanır ve peşlerinden gidermiş." duvara doğru yaklaşıp resmi incelemeye başladı.
" En sonunda da deniz kızları onları yermiş. " tekrardan bana döndüğünde devam etti." Bu hikayeyi, bu kasabaya çok benzetiyorum işte. Hatta Eftelya Kasabası diye de kim düşünmüşse, bir şeyleri sezip de koymuş buranın adını."