Hᴇsᴘᴇʀᴏs § SᴜLᴀʏ ✔︎

S-Seventeen

Medya Joonmyeon'un Kurt hali.

Bu bölümü olabildiğince gerilimli yazmaya çalışacağım  duygusal da olabilir heıejuesjjdjsd.

-----------
Korku, insan vücudunda geçirilen duygusal bir reaksiyondur. İnsanın en hassas yanı ve en güçlü yanıdır. Bir insan korkularını bilirse daha güçlü olur. Ama aynı zamanda insanın vurgun yeridir. Canını çok yakar, insanın hatırladığı zaman gözleri dolar.  Bu da acıyla harmanlanan korkudur. Yixing biliyordu... Korkularını ve acılarını.

Kaybetmek, istenmemek, dokunulmak ve güvensizlik. Yixing bunca zamandır içinde sakladığı gizli kimliği ise karşısındaki alfa anında gün yüzüne çıkarmış ve ona yaklaşmıştı. Ve bundan asla rahatsız olmamıştı. Özel alanına koyduğu sınırlara girmesine izin vermiş, ona dokunmasına bir şey dememişti. Bu alfa onu değiştiriyordu...

Kollarının alfanın bedenini sarması bile şaşkınlık verirken kalbi cennet katına çıkmış gibi atıyordu. Bir ara Joonmyeon kalbinin sesini duyuyormu diye utanmadı değildi. Beyni de ona itaat etmiyordu, beyni sarılmayı sürdürmesi için onunla resmen kavga ediyordu.

"Seni seviyorum..." Başını geniş omuza gömmüştü. Yüzünün görünmesini istemiyordu çünkü domatese benzediğini çok iyi biliyordu. Joonmyeon ise onu utandırmaktan çekinmiyor sürekli iltifat ediyordu ona. "Joonmyeon..."

"Biliyorum Yixing, biliyorum. Ben seni artık tanıyorum. Bana seni seviyorum demesen de olur ben seni sevdiğimi biliyorum o bana yeter." Saçlarında gezinen uzun parmaklar ile ellerini sardığı gömleğin kumaşını biraz daha sıktı avuçlarında. Daha sonra ise kollarını çekti ondan.

" Joonmyeon... Dediğim gibi... Gitmesen?" Yixing sanki kendisini ilk defa kurdun bırakmış gibi hissediyordu, ağzından kelimeler istemeden çıkıyordu. İkili yerdeki yün halının üzerinde oturmuştu. Joonmyeon önündeki sevdiği kişinin her bir mimiğini ezberlemek istercesine dikkatli bakıyordu ona. Yixing ise kucağındaki ellerini izliyordu. İçten içe gitmesini asla istemiyordu ama ailesi için yapması gerektiğini de biliyordu.

"Yixing..." Joonmyeon biraz kayarak ona daha da yaklaştı ve alnını onun başının üzerine koyup gözlerini kapattı. "Ben bu hayatta çeşitli zorluklara göğüs gerdim, yani kötü ve iyiyi çok güzel ayırt ederim. Fazla korkum yoktur ama en çok korktuğum iki şey var. Bir Luhan'ı kaybetmek iki seni kaybetmek. Birisi ailemden kalan son kişi diğeri ise hayatımın geri kalanına dahil etmek istediğim kişi. O nedenle hayatımda hiç olmadığım kadar dikkatli olacağım. Hem öz ailem bana saldırmaz gibi?" şaka yapmaya çalışıp en azından onun korkusunu dindirmek istemişti.

(-Joon çok romantik ve iyi kalplisin harcarlar seni aşkım.-)

" Ama öz ailem bana bunları yaptı Joon..." Yixing sweatshirt'ün kolunu yukarıya kaldırdı. Bembeyaz teninde yer alan uzunlamasına çizgiler alfanın kalbinin sinirden hızlanmasına yetmişti. Birkaç çizik bir insanı nasıl bu kadar sinirlendirirdi ki? "Öz ailen seni bıraktı... Senden umudu kestiler ve umudu kesilen her şeyden kötülük beklersin."

"Tamam o zaman... Ormanda ailemi ararken... Başıma bir iş gelirse yine beni iyileştirir misin?" Yixing kafasını ani bir şekilde kaldırdığı için kafasının üzerine alnını yaslayan Joon'a isteyerek olmasa da kafa atmış olmuştu.

"Ben... T-Tanrım özür dilerim." Ellerini uzatıp vurduğu yere bakmak istediğinde karşısındaki alfa küçük bir kıkırtı sunup ellerini tutmuştu. "Bu halini sadece ben görebiliyorum ve bu o kadar güzel ki... Kalbim yumuşacık oldu yine. Yixing ben yumuşacık bir alfa olursam kim korkacak benden?"

"Ne diyorsun sen?" Yixing kaşlarını çatıp ona bakmaya başladığında Joonmyeon biraz daha sesli gülmeye başlamıştı. Bu ise omegayı gülümsetmişti.