36 Vragen (en heel veel koffie)

4. Mamihlapinatapai

Yaghan: Een blik tussen twee mensen die hen verbindt op een manier die verbale communicatie overstijgt.

Gelukkig is het koopzondag en druk in de zaak. Ons vaste millennial vriendengroepje  heeft zich geïnstalleerd in de hoek  om de hele middag kaart- en bordspelletjes te spelen met een constante stroom van flat whites en french press koffies. Ze zijn al twintig minuten Exploding Kittens aan het spelen en hun sporadisch geschreeuw heeft wel iets sfeervols. Ik heb wel vaker een langere periode niet gekletst met Julail tijdens een shift. Hij is best introvert, en dat vind ik prima. Ik heb het nooit awkward gevonden. Maar hij weet dat ik weet wat zijn zusje gisteren heeft gevraagd. En ik weet dat hij dat weet, want hij is meer gespannen dan anders. Hij drukt de filterhouder van de koffiemachine iets te hard in de grinder waardoor er koffie over de counter vliegt en daarna stampt hij de koffie onnodig hard aan. Julail doet bijna nooit iets 'te'. Het is bij hem altijd precies goed, en nu niet. Na lang oogcontact dat hint naar het begin van een gesprek dat er niet lijkt te komen, flapt hij - terwijl hij de french press zo hard indrukt dat er een rode markering op zijn palm zit als hij zijn hand omhoog doet - het er eindelijk uit.

'Sorry van gisteren.'

    Julial loopt met het dienblad vol koffie naar het bordspelgroepje en ik blijf achter bij de koffiebar. Misschien gunde hij me wat tijd om te bedenken waar die sorry voor was. Sorry dat mijn zusje na sluitingstijd bleef. Sorry dat we zo snel moesten afsluiten. Sorry dat ze je vroeg om te doen alsof we een stelletje aan het worden waren voor mijn zieke moeder? Ik schud mijn hoofd en wacht geduldig.

    'Waarvoor?' zeg ik.

    'Je weet waarvoor.'

    'Nee.'

    'Jawel.

'Jij moet het zeggen.'

'Stop met je tnawies en accepteer mijn sorry.'

'Nee.'

''t'Is haram om iemands sorry niet te accepteren.'

'Pardon? Doe normaal.' Ik pak de theedoek uit mijn schort en sla ermee in de lucht zijn kant op. Het is misschien haram om Julail te slaan, maar zo komt de boodschap tenminste over. Hij zucht, slaat zijn armen over elkaar en begint heen en weer te bewegen op zijn hielen. De houding van een man die op het punt staat sorry te zeggen.

'Mijn zusje bemoeit zich gewoon te veel met dingen en het spijt me dat ze je vroeg om mee te gaan naar mijn moeder. We kennen elkaar helemaal niet op die manier en ik wil je niet zomaar in die positie brengen.'

'Moeilijk hè?'

Julail pakt zijn theedoek en imiteert mijn gebaar. 'Je klinkt nu al als Juri met die, hè. Ewa wat wil je dat ik doe. Ik wist niet dat ze het ging vragen. Het spijt me.'

'Je hebt niet gezegd dat je moeder ziek was.'

'Waarom zou ik dat vertellen?'

'Omdat we al een paar maanden met elkaar werken en ik dacht dat we zulke dingen konden delen maar blijkbaar weet ik niks over je.'

    'Je weet genoeg.'

    'Niet genoeg om te doen alsof we aan het daten zijn voor je zieke moeder.'

    'Wacht...dus als je wel genoeg weet, doe je het? Serieus?'

Sinds wanneer is mijn leven net 90 Day Fiancé? Dat is ook non-fictie... soort van. Mama en oma kijken dat niet, ze inhaleren het. Daar doen mensen alsof ze verloofd zijn voor een winstoogmerk. Dit zou 90 Day Fiancé zijn maar dan met Julail en mij. Hij blij. Ik blij. Familie blij. Iedereen blij. Voor ik het wist floepte ik de drie woorden eruit die ik zeker niet had verwacht te zeggen tegen mijn collega in de koffiezaak.