36 Vragen (en heel veel koffie)

13. Razliubit

Russisch: Het langzaam verdwijnen van een verliefdheid of het gevoel van affectie voor een persoon.

Sommige gedachtes leven alleen rond drie uur 's nachts. Er hangt iets in de stilte en rust van de wereld. Vooral in de zomer. De diepste krochten van mijn hersenen worden dan zachtjes bezongen door de vogels in de verte. Ik ben niet trots op mijn nacht-hersenen. Soms denken ze aan vreselijke dingen. Ik lig dan in bed, de onschuld zelve, en plots vinden mijn neuronen het hilarisch om een heel gênant moment uit de derde klas op mijn netvlies te branden. Fantastisch. Maar er zijn ook minder onschuldige trekjes aan denken in het diepst van de nacht. Het lijkt alsof de normale interpersoonlijke conventies wegvallen.

Sommige relaties tussen mensen bestaan onder onuitgesproken voorwaarden. De buschauffeur vraag je bijvoorbeeld niet wat hij denkt over het voorpaginanieuws van de krant, collega's op werk vraag je wel hoe hun weekend was. Het zou wel kunnen, de buschauffeur vragen of hij denkt dat Amerika richting een Tweede Koude oorlog gaat wegens de oplopende spanningen tussen Rusland en China, maar ik denk niet dat je er veel uit krijgt.

Het zijn allemaal onschuldige fantasie scenario's. Buschauffeurs en middelbare school ellende. Maar soms is daar het veel te lange nachtelijke appje. Zo'n appje dat alleen geschreven kan worden omdat je weet dat de rest van de wereld slaapt en er niemand is om je wakker te schudden uit je eigen tunnelvisie. Dat ene appje wordt verstuurd in de hoop dat het de rest van je leven zal veranderen. Misschien naar een ex die je nog uit pure wanhoop een laatste keer de liefde verklaart. Of een lang bericht naar je oma die je al veel te lang eens moet bellen. Een voicememo naar jezelf over een brilliant idee dat je de volgende ochtend tussen al het gapen door niet eens kan verstaan. Er gebeurt van alles in de stilte van de nacht. Als ik naar buiten kijk en de straatverlichting een gouden rand zie geven aan mijn buurt hoor ik door de stilte van de wegen en het gezang van de vogels het geschreeuw van wanhopige nachtgedachten.

Ik scroll ietwat afwezig door de notificaties op mijn telefoon. Juri is aan het livestreamen. Ze gaat soms midden in de nacht live vanwege haar fans in Noord-Amerika. De helderheid van mijn telefoon heb ik zo hoog staan dat mijn gezicht er vast uitziet als de maan. Een rond blopje in een verder compleet donkere kamer. Mijn wallen kunnen inmiddels doorgaan voor kraters. Ella is ook nog wakker. We sturen domme gifjes heen en weer van hamsters die miniatuur voedsel eten. Ella heeft ooit een ex geappt om drie uur 's nachts. Ze waren daarna drie maanden samen. Toen het voor de laatste keer uitging kwam ze Loubna's brownies eten. Ella zei toen iets dat me altijd is bijgebleven: 'Door dat ene stomme berichtje heb ik nu drie maanden van mijn leven weggegooid.'

Vrije wil of willekeur. Dat is natuurlijk de vraag des levens. Het leven is non-linear in fantasie en lineair in uitvoering. Actie wordt reactie. Ik kan in mijn hoofd wel honderd scenario's bedenken waarom iets wel of geen goed idee is. Soms verzinnen we leugentjes om bestwil en zitten we er voor de rest van ons leven aan vast. Zoals tegen je opa zeggen dat je drop lekker vindt om vervolgens na een bezoekje een zak mee naar huis te krijgen. Soms, in het geval van Ella, flap je eruit dat je je ex mist en zit je weer drie maanden lang zijn boekhouding te doen omdat hij zelf nul verantwoordelijkheidsgevoel heeft. Men zegt dat goede relaties bestaan uit communicatie. De focus ligt dan vaak op gesproken dingen. Sinds papa er niet meer is focus ik me op stilte. Op de dingen die juist niet gezegd worden. Ik beeld me altijd in dat elk niet verzonden bericht een soort alternatief universum opent. Dat je door elke keuze die je niet hebt gemaakt een klein stukje van jezelf afstaat aan een alternatieve realiteit waarin je dat wel hebt gedaan. Sommige relaties geven niet om lieve woordjes, maar om onuitgesproken gevoelens. De twee beste vrienden die hun liefde nooit tegenover elkaar uitspreken. Het kind aan de eettafel dat niet uit de kast durft te komen uit angst om verstoten te worden. De persoon in de lift die vindt dat je een leuke broek aan hebt, maar geen compliment durft te geven aan vreemden. Ik denk dat het leven zelfs meer wordt ingekleurd door de dingen die we niet doen, dan wat we wel doen.