36 Vragen (en heel veel koffie)

7. Limerance

Engels: Een mentale staat waarin iemand aangetrokken is tot iemand anders, een band wil vormen en fantaseert over een wederzijdse verliefdheid.

Julail heeft twee weken vrij genomen om te rouwen, daarna zal hij weer komen werken. Ik heb een paar van zijn shifts overgenomen omdat ik weinig contracturen heb in deze periode bij de uni, en ik het extra geld wel kan gebruiken. Veel van de colleges worden opgenomen dus die kan ik later thuis wel kijken. En Madison, het meisje dat door de weeks in de winkel werkte, is superleuk om mee samen te werken.

Voor nu probeer ik even de avond met Julail ver weg in mijn hersenpan te stoppen. Niet alleen omdat ik niet in de war wil raken over mijn gevoelens voor hem, als ik die überhaupt al zou hebben. Maar ook omdat het verlies van papa nog veel te vers is. De avond nadat Julail me had thuisgebracht heb ik mezelf in slaap gehuild. Dat mag ik nu van mezelf. Ik mag dingen voelen.

Meestal als er iets naars gebeurd knip of kleur ik mijn haar. Ik heb wel eens een pony geknipt na een heel slecht tentamen. Na papa's overlijden heb ik mijn haar geverfd met henna. Het proces van henna maken van poeder tot haarverf kent veel stappen en vergt uiterste concentratie. Het was perfect. Ik deed alles om niet actief bezig te hoeven zijn met zijn verlies. Op een random avond besloot ik het te Googlen. Do all girls change their hair when they're sad? Meestal zoek ik dingen op in het Engels. Dan krijg je meer resultaten. Het eerste resultaat kwam van de website Quora, een vraag en antwoord-site. Zoals onzinhoekje op Marokko.nl. De vraag die was gepost was: Why do women cut their hair short when they go through depression? Bingo. Ik ben dus niet helemaal gek. En ook niet alleen.

Een vrouw die Pritti heet had geschreven dat het om controle gaat. Ik haat dat woord. Controle. Maar ik snap het wel. Alles om me heen leek uit de bocht te vliegen, maar ik was de baas over de kleur van mijn haar. Dus verf en knip ik om die controle een beetje terug te winnen. Beetje janken boven de wasbak. Met elke lok die valt, valt er een beetje gewicht van mijn schouders. Ik bepaalde hoe mijn haar eruit zag. Ik bepaalde welke kleur ik nu weer zou kiezen. Althans, tot zover je daar iets over te zeggen hebt met zo'n hilarisch slecht doosje haarverf uit de aanbieding bij de drogist. Maar whatever, ik draag toch een hoofddoek. Niemand ziet mijn slechte haar-avonturen behalve thuis. Vroeger moest iedereen erom lachen. Maar hoe ouder ik word, hoe bozer mijn ouders worden. Mama heeft wel eens geroepen dat ik er nu mee moet stoppen, want als ik ga trouwen moet ik lang haar hebben in een mooie natuurlijke kleur, anders zal ik mijn man teleurstellen. Maar ik zou mezelf teleurstellen als ik met iemand zou trouwen die de humor niet kan inzien van een hijabi met een paarse bob.

Madison en ik zijn het bestellingspelletje aan het spelen. Het staat 2-4 voor Madison. Het is eigenlijk niet eerlijk. Madison staat hier maandag tot en met vrijdag en kent zo'n tachtig procent van de klanten die hier nog even koffie komen halen voor hun werk. Naast het feit dat ze barista extraordinair is, organiseert en bedenkt ook samen met Juri de events bij Mugnificent. Bordspel, toernooitjes, Quizavonden, filmmarathons en open mics. Er gebeurt echt van alles hier.

'Psst. Ro.'

'Psst. Maddy.'

Madison wijst subtiel naar de jongen die de winkel binnenloopt.

'Dat is een caramel macchiato en a tall glass of water.' Madison is half-Amerikaans en de enige persoon van wie ik half-Nederlands, half-Engels accepteer als communicatie form. Bij mijn studie heb je van die mensen die na een week New York doen alsof ze gelijk geen Nederlands meer kunnen. Tuurlijk. Make that the cat wise.

'Mattias! Fijn dat je kon komen.' roept Madison.

Hoe dichter hij naar de bar komt, hoe meer zijn lengte me opvalt. Maddy had in ieder geval gelijk over het tall gedeelte. Deze man was minstens een centimetertje of honderdnegentig.