36 Vragen (en heel veel koffie)

11. Saudade

Portugees: Een gevoel van verlangen, nostalgia of weemoed voor iets dat wellicht nooit meer terugkeert.

Mensen met verworven savant-syndroom zijn spontaan geniaal. Vaak worden hun hersenen na een harde klap tegen hun hoofd op een specifieke manier beschadigd, waarna ze opeens heel goed zijn in bijvoorbeeld wiskunde. Maar voordat je nu heel hard de linkerhelft van je hoofd tegen je bureau aangooit, er zijn maar zo'n dertig gevallen bekend. Het bewijst dus wel dat het verschil tussen de 5 en een 10 op mijn eindexamen wiskunde niet meer inzet vanuit mijn kant was, maar een goede val van de trap. Zo heeft het leven heel veel kleine, grote en onverwachte oplossingen voor hetzelfde probleem.

Al hebben Loubna en ik soms intense woordenwisselingen, wij hebben nog nooit slaande ruzie gehad. In de loop der jaren hebben we geleerd hoe we met elkaar om moeten gaan. Loubna is van de daden, ik van de woorden.

'Badr zag je met een jongen gisteren.'

'Kan,' antwoord ik.

'Hij leek niet Marokkaans zei Badr.' Loubna begint het browniebeslag iets harder te kloppen.

Ze komt nu al bijna twee jaar een keer per maand bij ons thuis stress-bakken. Onze oven is beter dan die van haar thuis. Ze had ook een nieuwe oven kunnen kopen natuurlijk, maar dit is hoe ze laat weten dat ze me mist, al zal ze dat nooit hardop zeggen. En ik ontvang haar liefde ook bij voorkeur in de vorm van gebakjes, dus het is een win-winsituatie.

'Ik dacht dat je met die collega van jou bezig was.'

'Julail? Soort van. Ik weet niet met wie Badr me heeft gezien, ik had gewoon een shift met Julail gisteren.'

'Hm. Khair.'

In stilte wordt het browniebeslag mishandeld.

'Misschien was het Mattias,' mompel ik.

Het kloppen stopt.

'Werkt hij in die koffietent?' vraagt ze.

'Nee, de winkel ertegenover.'

Loubna's blik is streng, maar bezorgd. 'Romaisa. Ik-.'

Ze wordt onderbroken door de deurbel.

'Komt Ella ook?' vraag ik opgewekt.

Loubna draait zich van me weg en richt zich weer op haar baksel.

'Antwoord nou maar gewoon.'

Het is Ella niet. Toen ik een grote bos donkere krullen door de deurspion zag dacht ik dat het Juri was. Ze kwam de laatste paar maanden wel vaker spontaan. Voor een slechte film of een goede kop thee. Maar nee, dat zijn Julails krullen, zijn ogen, zijn polo met koffiemelkvlekken. Mijn gedachten schoten naar werk. Had ik de winkel niet op slot gedaan? Was er ingebroken? Wat was er in godsnaam zo belangrijk dat hij het niet kon appen maar fysiek voor mijn deur moest komen staan? Ik pak een gebedsrok van de stoel en een deken van de bank om mezelf presentabel te maken. Ik schuif mezelf de gang op terwijl ik de deur op een zo'n klein mogelijke kier open.

'Salaamoe Aleikoem. Wat doe je hier?'

'Wa Aleikomoe Salaam. Ik hoorde van Badr dat je gezien was met een Nederlandse jongen dus wilde langskomen voor het geval je familie raar deed.'

'Wat?'

'Ik kom je alibi spelen.'

'Julail, dat is heel lief, maar ik hoef niet te liegen tegen mijn familie over waar ik met wie uithang.'

'Zeker weten? Want die groep rond Badr was me aan het stalken op de app en als ik er al gek van word, hoe moet dat dan voor jou zijn?'

'Wat zeiden ze dan?'