Healer

Kabanata 3

Give Up

Six months later, there's no progress in Mat's case. I'm afraid. Takot ako, takot akong aminin sa sarili kong wala na akong magagawa para sa kaniya. I did what's for the best. I gave him everything to live but in the end, there's death. We can't change the fact that we only live once. Kung kailangan ko man gawin ang tamang desisyon para sa kaniya iyon ang palayain siya.

He fight for almost six months.

Sa loob nang kalahating taon na pagkakaratay sa ospital, wala na akong nagawa kundi ang pagtuonan siya nang pansin. He is my top priority. But then.. he is indeed a soldier. He is brave enough to hang in there. He is hanging in there with so many tubes on his body, so many injectable medicines given to him. He became stable when we remove those bullets from him, however, weeks later he suffered from sepsis, it's critical condition. Nasemento lang ako sa kinatatayuan ko nang mga oras na iyon, kung hindi ako hinila ni Diore palabas sa ICU ay hindi ako natauhan.

"Ito na po ang form na pipirmahan ninyo." Nanginginig ang kamay kong nakahawak sa chart, dahan-dahan iyong inabot nang kaniyang ina. Dahil sa nangyari kailangang umuwi nang buong pamilya niya. Mrs. Velariel remain quite when she receive the form. Weaver iyon, sinabi ko na sa kanilang wala nang saysay ang pananatili nang anak nila. I declared him brain dead, yesterday.

And that hurts.

Parang gusto kong bawiin iyon. Hindi ko matanggap na.. wala akong nagawa para sa kaniya. If ever he will receive the second surgery for his brain, wala ring saysay iyon. There's a low chance of surviving, mahina na ang immune system niya. At kung ipagpapatuloy pa namin ang paggamot sa kaniya ay maaring magkaroon nang komplikasyon sa katawan niya. Pinagmasdan ko siyang mahimbing na natutulog. He looks so peaceful lying there and I can't help to shred a tear.

I save his life for the first time but I am also the one ended it. How cruel our destiny could be? I wish in my next life, I would never met him again. We are ill fated and I don't want history repeat itself.

"Please take care of him, Seunjah. H-He is my only son and I can't bare seing him.. losing his breath infront of my eyes. I c - can't.." Inalo ito ni Mr. Velariel. Tumango ako. Mergrace tap my shoulders.

"You've done well for staying by his side, Seun. It's time to bid goodbyes.." Mahina ang kaniyang tinig. Malalim rin ang eyes bags niya. Nagsimula nang magunahan ang mga luha niya. Umiwas ako nang tingin. Ayokong pati ako ay madala sa emosyon niya. Ayokong makita niya akong umiiyak dahil sa kuya niya. Gusto ko lang makita niya akong matatag.

"Kuya.." Unti-unti ko siyang nilingon. She softly caress his brother's face.

"You can rest now. Sorry, hindi natuloy ang lakad natin pagdating ko. K-Kasi naman kuya, masyado kang nagpapakabayani ayan tuloy.." Tumawa siya nang maikli at mas lalong sumikip ang dibdib ko dahil doon.

"Sabi ko naman sa'yo mag-ingat ka palagi, eh. Pero ano ang ginawa mo? H-Hindi ka sumunod sa a-akin.." Her voice broke and that pains me more. Napapikit ako at huminga nang malalim.

"Mer, it's time.." She wipe her tears. Umatras ito palayo sa kama nang kapatid, umikot ako para kunin lahat nang nakakonekta sa kaniya. As soon as I remove those, I heard the dead sound. Mas lalong lumakas ang pag-iyak ni Mergrace. Tahimik lang ako, pinipigilan ang sariling paghikbi.

He fought well, but in the end I'm the one who give up.

When the sun goes down, I close my eyes and feel the wind. No one knows I'm here and no one knows what I'm feeling right now. He is a huge part of my life but then fate doesn't allows us to be with each other's arm. Nilagok ko ang huling patak nang can beer na aking hawak. It feels great to be alone sometimes. Sa sobra mong pag-iisa naririnig muna ang mga boses nasa utak mo. Nakakatawang isipin na hindi manlang ako ganoon umiiyak nang husto nang nawala siya, siguro nga inaakala nilang masyado akong nasaktan sa nangyari kaya nag-aasume silang nagpakalayolayo muna ako sa kanila. At gusto kong ganoon lamang ang iisipin nila. When Mat died in my own shift, I only cried once. Hindi iyon nasundan hanggang sa inilibing siya. Ang tanging nararamdaman ko lang sa mga lumilipas na araw ay parang wala lang, parang lumipas lang ang lahat. Wala akong ganang makipaghalubilo sa iba kaya ako na mismo ang dumistansya para sa kanila.