Μ' ένα σου βλέμμα

Κεφάλαιο 7

ΑΧΙΛΛΕΑΣ

Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω της! Στη θέα της να χορεύει αισθησιακά και να λικνίζει το καλλίγραμμο κορμί της αναστατόνομαι. Ο Δημήτρης με επαναφέρει στην πραγματικότητα και καταβάλω μεγάλη προσπάθεια να μην την σκέφτομαι όσο μιλάω μαζί του. Κάποια στιγμή βγάζω το κινητό μου από την τσέπη μου και βλέπω δύο αναπάντητες κλήσεις από την Μαριάννα και ένα μήνυμα στο οποίο μου υπενθυμίζει για την αποψινή μας συνάντηση στο σπίτι της και για το πόσο ανυπομονεί να με δει. Το απενεργοποιώ χωρίς να της απαντήσω κάτι. Όσο περνάει η ώρα ρίχνω που και που κλεφτές ματιές στην Ιόλη και την πιάνω αρκετές φορές να μιλάει με τον μπάρμαν. Δεν μου αρέσει και πολύ το θέαμα και στρέφομαι ξανά προς το Δημήτρη. Κάποια λεπτά αργότερα ακούω το Δημήτρη να προτείνει να πάμε να τις χαιρετήσουμε και η αλήθεια είναι πως ήλπιζα να μου το ζητήσει. Καθώς πλησιάζουμε την βλέπω ξανά να χορεύει και χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά την πιάνω από το χέρι και την στριφογυρίζω. Την αιφνιδιάζω, καθώς δε με είχε προσέξει και παραπατάει με αποτέλεσμα να πέσει άτσαλα στην αγκαλιά μου. Κοιτάζει έκπληκτη προς το μέρος μου και έπειτα το βλέμμα της πέφτει για λίγο στο Δημήτρη και επιστρέφει πάλι σε εμένα ενώ απομακρύνεται από πάνω μου. Ο Δημήτρης ρωτάει τα κορίτσια πώς βρέθηκαν εδώ και η Νικολέτα αναρωτιέται μήπως τις παρακολουθούμε. Ο Δημήτρης το αρνείται και εγώ προτείνω να κάτσουμε όλοι μαζί και μάλιστα να έρθουν εκείνες στο τραπέζι μας. Η Ιόλη φαίνεται έκπληκτη, είμαι σίγουρος πως δεν περίμενε να ακούσει κάτι τέτοιο από μένα. Δεν μου αρέσει να βλέπω τον μπάρμαν να σαλιαρίζει μαζί της ακόμα και αν την αντιπαθώ. Τα κορίτσια συμφωνούν και αρχίζουν να μαζεύουν τα ποτά και τα πράγματα τους για τη μετακίνηση, εκτός από εκείνη που μένει να κοιτάζει. Μιας και δεν την βλέπω να κάνει κάποια κίνηση αρπάζω το ποτήρι της από τη μπάρα και τελευταία στιγμή το πιάνει και εκείνη. Νιώθω το άγγιγμα της για λίγο μόνο πριν τινάξει το χέρι της μακριά. Την κοιτάζω με έντονο βλέμμα και αν δεν ήταν εκείνη ίσως και να την φιλούσα αυτή τη στιγμή. Νιώθω μια περίεργη ενόχληση εκεί κάτω και αυτή το μόνο που κάνει είναι να φύγει προς τα παιδιά αφήνοντας με πίσω μαλάκα.

Έχει κάμποση ώρα που ενώσαμε τις παρέες μας και από τότε εκείνη φαίνεται σαν να έχει χάσει το κέφι της. Την βλέπω που κατεβάζει το ένα ποτό μετά το άλλο και δε μου αρέσει καθόλου αυτή η εικόνα της. Παραδόξως μέχρι τώρα δεν έχουμε μαλώσει ακόμα αν και είμαι σίγουρος πως στο τέλος όλο και κάτι θα κάνει για να με νευριάσει. Της ρίχνω μερικές κλεφτές ματιές και κάθε φορά που με τσακώνει νιώθω περίεργα και αλλάζω βλέμμα. Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει, δεν συνηθίζω να νιώθω άβολα μπροστά σε γυναίκες. Το αντίθετο ίσως. Συνεχίζει να πίνει και όσο περνάει η ώρα αρχίζει να παίρνει όλο και περισσότερο θάρρος. Ακούω σφυρίγματα από τις διπλανές παρέες και τα χάνω. «Σήκω φεύγουμε.» λέω απότομα στον Δημήτρη ο οποίος είναι καρφωμένος πάνω στην Νικολέτα «Κάτσε ρε μαλάκα, τώρα στο καλύτερο θα φύγουμε;». Τον αγνοώ και στρέφομαι προς την Ιωάννα «Αρκετά δεν ήπιαν αυτές οι δύο; Έχουμε γίνει θέαμα, καλύτερα να φύγουμε.». Φαίνεται να συμφωνεί μαζί μου και πηγαίνει να τις μαζέψει. Η Ιόλη με κοιτάζει νευριασμένη αλλά για καλό της δεν αντιδράει.