Ιόλη Αλεξίου: Η αδυναμία της να βρει δουλειά την οδηγεί στη Ρόδο, το νησί των παιδικών της χρόνων, όπου ανυποψίαστη γνωρίζει το μελλοντικό αφεντικό της και από την καλή αλλά κυρίως από την ανάποδη.
Αχιλλέας Κουντουριώτης: Η ζωή του έχει φερθεί ωραί...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
«Αχιλλέα μου, ήρθες τελικά!»
Λέει γεμάτη ενθουσιασμό η Μαριάννα και έρχεται προς το μέρος μου. Όταν ο Δημήτρης αντιλαμβάνεται την παρουσία μου κάνει και αυτός το ίδιο. Έπειτα στρέφομαι και στα υπόλοιπα παιδιά και αφού τους χαιρετήσω συνεχίζουμε προς ένα τσιπουράδικο κοντά στην θάλασσα. Στο τραπέζι καταφθάνουν συνέχεια ρακόμελα που προορίζονται κυρίως για τα κορίτσια, μιας και εμείς οδηγάμε. Την περισσότερη ώρα συζητάω κυρίως με τον Δημήτρη και που και που πετάγεται και η Μαριάννα με τον Παύλο. Κάποια στιγμή τα κορίτσια πάνε τουαλέτα αφήνοντας την Ιόλη πίσω. Δεν περνάει ούτε ένα δευτερόλεπτο και ο Παύλος τρέχει να καθίσει δίπλα της και να της πιάσει την κουβέντα. Προς στιγμή χαίρομαι που φεύγει από το κεφάλι μου αλλά γρήγορα το μετανιώνω βλέποντας τον μαζί της. Παίρνω το βλέμμα μου από πάνω τους και επικεντρώνομαι στα παιδιά. Η Μαριάννα όσο περνάει η ώρα γίνεται όλο και πιο διαχυτική κάνοντας το μου αρκετά δύσκολο να την απομακρύνω. Κάποια στιγμή ακούω τον Παύλο να ζητάει από τον σερβιτόρο μία γύρα σφηνάκια για εκείνον και την Ιόλη. Τα φέρνει και στο θέαμα σφίγγω τις γροθιές μου κάτω από το τραπέζι, καθώς την κοιτάζω όσο το κατεβάζει μονορούφι. Περνάει λίγη ώρα ακόμα και έπειτα αποφασίζουμε προτού φύγουμε να πάμε για μία τελευταία βόλτα στην παραλία. Επιτέλους ο Παύλος και η Μαριάννα μας αδειάζουν την γωνιά πηγαίνοντας να φέρουν το αυτοκίνητο του. Τα κορίτσια προτείνουν να αράξουμε στην αμμουδιά γύρω από την παραλία μέχρι να γυρίσουν οι άλλοι και έτσι κάνουμε.
Όπως καθόμαστε και χαζεύουμε τη θέα, ξαφνικά ο Δημήτρης με τη Νικολέτα αρχίζουν να πειράζονται προκαλώντας ο ένας τον άλλον να βουτήξουν στη θάλασσα. Πρώτη βουτάει η Νικολέτα και έπειτα ακολουθεί και ο Δημήτρης. Έπειτα στρέφονται σε μας και μας παρακινούν να κάνουμε το ίδιο. Όλα γίνονται πολύ γρήγορα και προτού να το καταλάβω βλέπω την Ιόλη να βγάζει το φόρεμα και τα παπούτσια της και να τρέχει προς το νερό. Νιώθω τον λαιμό μου να στεγνώνει και την θερμοκρασία να ανεβαίνει επικίνδυνα και αναρωτιέμαι αν ευθύνεται το αλκοόλ για τη φούντωση που μου προκαλεί η εικόνα της μόνο με τα εσώρουχα. Το παράδειγμα της ακολουθεί και η Ιωάννα και προτού να το καταλάβω μένω μόνος μου στην αμμουδιά. Ο Δημήτρης μου φωνάζει να βουτήξω και αρχικά διστάζω. Στο μυαλό μου παίζει σε επανάληψη η σκηνή που η Ιόλη μένει μόνο με τα εσώρουχα και θολώνω. Χωρίς να το πολύ σκεφτώ πετάω τα ρούχα μου στην άμμο και βουτάω στα κρύα νερά. Πιάνω την Ιόλη να με κρυφοκοιτάζει και χαίρομαι γι' αυτό. Οι υπόλοιποι παίζουν μεταξύ τους πιτσιλώντας ο ένας στον άλλον νερά, γεγονός που μου το κάνει ακόμα πιο εύκολο να την προσεγγίσω. Πλησιάζω προς το μέρος της και εκείνη στιγμιαία απομακρύνεται προς τα πίσω. Όσο προσπαθώ να την πλησιάσω άλλο τόσο εκείνη πηγαίνει προς την αντίθετη κατεύθυνση με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε μερικά μέτρα μακριά από τους υπόλοιπους. Προσπαθεί να κρύψει την αμηχανία στο βλέμμα της αλλά οι απότομες κινήσεις της στο νερό την προδίδουν. Είναι μόλις λίγα μέτρα μακριά μου και εξακολουθεί να προσπαθεί να αποφύγει οποιαδήποτε οπτική επαφή μαζί μου. Όσο την παρατηρώ μου φαίνεται όλο και πιο γλυκιά, κάνοντας μου το αδύνατο να μείνω άπραγος. Θέλω να της μιλήσω αλλά δεν ξέρω τι να πω.
