The Truth Untold | Jenlisa.

TTU-16 (Final)

1 Yıl Sonra

Uzun süren terapiler sonrası eskisi halime geri dönmüştüm. Rahatlıkla dans edebiliyordum, şarkı söyleyebiliyordum ve enstrüman çalabiliyordum. Tedavi sürecim esnasında Sehun ile de gittikçe yakınlaşmıştık ve her beni görüşünde bana hayran hayran bakması çok hoşuma gidiyordu. Ayrıca fark etmiştim ki doktorla konuşmak yerine Jennie ile konuşmak bana çok daha yardımcı oluyordu. Gördüğüm her şeyi ona detaylıca anlatmıştım ve hiçbir şekilde sözümü kesmemiş, dikkatini benden başka hiçbir şeye vermemişti. Tamamen bana odaklanıyordu ve parıldayan gözleriyle bana bakıp hafifçe gülümsüyordu. Eksik veya yanlış olan yerleri düzeltiyordu ve en önemlisi bundan bıkmıyordu çünkü gerçekten belirli bir süre adapte olmakta zorluk çekmiştim. Hala sürekli uyanıp Jennie'nin yanımda olup olmadığını kontrol ediyordum çünkü gördüğüm son rüya beni öyle etkisi altına almıştı ki, rüya olarak görmeyi bırakın düşünmek dahi istemiyordum.

"Lalalalalalisa!" Jennie seke seke yanıma geldiğinde gülümseyip kafamı salladım. Yeni albüm çıkartacağım için Chaeyoung birkaç ülkede küçük performanslar sergilememi söylemişti ve bir hayranım bu şekilde bağırdığı için gülmekten şarkıyı söyleyememiştim. Şimdi herkes böyle sesleniyordu ve her ne kadar yapmamalarını söylesem de her defasında kendimi gülmekten alıkoyamıyordum. "Sen de mi?" Ellerimi belime koyup aynadan Jennie'ye baktım. Gülerek belime sarıldı ama hemen geriye çekilip yüzünü sildi. Kıkırdayıp tişörtümün ucuyla anlımdan akan teri sildim. Sabahtan beri prova alıyorduk ve kusursuz olmasını istediğim için herkesin gitmesine rağmen hala çalışıyordum. Her şeyin kusursuz olmasını istiyordum o yüzden durmaya pek niyetim yoktu. "Kendini çok yoruyorsun." Dudaklarını büzüp elimden tuttu. "Yorulmadım." Boğazını temizleyip tek kaşını kaldırdı. İnanmadığı belliydi, zaten yalan söylüyordum. Deli gibi yorulmuştum ve eve gidip bir an önce uyumak istiyordum.

"Lisa, çantanı topluyorsun ve eve gidiyoruz." Net bir şekilde konuştuğunda itiraz edecektim ki arkasını dönüp çantama doğru ilerledi. Yedek tişörtümü çıkartıp bana uzattığında oflayıp üstümdekini çıkarttım. "Çocuk gibisin Lisa." Terli olan tişörtü top haline getirip çantanın içine tıktığımda Jennie'nin mırıldandığını duyup ona döndüm. Terli olan tişörtü katlasam ne olacaktı Tanrı aşkına? "Ben çocuk gibi değilim, sen fazla korumacısın." Çantayı sertçe omzuma takıp çıkışa yürürken arkamdan bir şeyler söylediğini duyuyordum. Kazadan öncesine ait hala çok net şeyler hatırlamıyordum. Sadece Jennie'nin anlattıkları hiç yabancı gelmiyordu ama şey de diyemiyordum; 'Bunu hatırlıyorum, hatta şöyle olmuştu.' Yine de doktorlara göre çok iyi ilerleme kaydetmiştim. Bunu da tamamen arkadaşlarıma ve özellikle Jennie'ye bağlıyordum. Yine de bu denli korumacı davranması bazen sinirimi bozuyordu. Yani terlediğim için veya dans ettiğim için tekrar komaya girecek halim yoktu ya?

Kevin binmem için kapıyı açtığında çantamı koltuklardan birine fırlatıp arkaya doğru ilerledim. Kocaman minibüsü kişisel arabamız haline getirtmiştik, bu fikir için Jisoo'yu bir günlüğüne Tanrıça ilan etmiştim ve lanet kaltak burnumdan getirmişti. Ama sonuç olarak araba şu an bir ev kadar rahattı çünkü en arkaya yatak bile koydurtmuştuk ve televizyonumuz bile vardı. Jennie de arkamdan bindiğinde Kevin kapıyı kapatıp kendi tarafına geçti. "Eve mi gidiyoruz efendim?" Jennie bana dönüp baktığında omuz silkip yatağa uzandım. "Evet ama yakınlarda süpermarket varsa durur musun? Almam gereken birkaç şey var." Kibarca konuşup gülümsediğinde Kevin'da aynı şekilde gülümseyip arabayı çalıştırdı.

Araba yavaşça ilerlerken deli gibi yorulduğumu fark ediyordum, ayaklarım zonkluyordu ve gözlerim kapanıyordu. Ayrıca yatağın olduğu yer tam olarak tekerleklerin üstüne geliyordu ve hafifçe sallandığım için beşikteymişim gibi hissediyordum. "Yorulmadığını söylüyordun hani?" Jennie'nin güldüğünü duyduğumda gülümseyip ona döndüm. "Yorulmadım zaten, birazcık kestireyim diye düşünmüştüm." Jennie yanıma uzanıp ensemi öptüğünde mırıldanıp ona doğru daha fazla sokuldum.