Beloved Hyung [Own Creation]

15

Zawgyi

အပိုင္း - ၁၅ : ဘယ္လိုလုပ္လက္ေလွ်ာ့ရမွာလဲ။

ပထမေန႔

"ကိုကို..."

"ငါ့မွာအခ်ိန္မရွိဘူး..."

တတိယေန႔

"ကိုကို..."

"ငါ့မွာ အခ်ိန္မရွိဘူး..."

တစ္လအၾကာ

"ကိုကို..."

"ငါ့မွာအခ်ိန္မရွိဘူး..."

တစ္လလံုးလံုး ထိုေကာင္ေလးသည္ သူ႔ေနာက္သို႔ တေကာက္ေကာက္လုိက္ကာျဖင့္ သူ႔ကို စာျပေပးဖို႔ ဂ်ီတုိက္ေတာ့၏။

"ပိုက္ဆံရမဲ့ဟာကို ဘာလုိ႔ ကိုကိုက မလုပ္ခ်င္ရတာလဲ..."

"ငါ့မွာ ဂိုက္ဝိုင္းေတြျပည့္ေနလို႔..."

"ကိုကိုလုိ႔ ေခၚတာကို တစ္ခုခုေျပာသင့္တာမဟုတ္လား..."

မင္းဆုျမတ္၏ မ်က္ႏွာက မခ်ိဳမခ်ဥ္။ ေန႔လည္စာ စားေနရင္းမွ သူႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္တြင္ ထုိင္ကာ ခံုေပၚလက္တင္၊ လက္ေပၚေမးတင္ၿပီး သူ႔ကိုၾကည့္ေနသည့္ မင္းဆုျမတ္ကုိ ထြဋ္ေတဇၾကည့္သည္။ ဇြဲမင္းထက္ကေတာ့ မင္းဆုျမတ္မွ သူ႔ကို မျမင္ရသည့္ သတၱဝါတစ္ေကာင္လို သေဘာထားသည္ကို အသားက်ေနခဲ့ၿပီ။ တစ္လေတာင္ ရွိေနၿပီပဲ။ သူ အသားက်ေနသင့္ၿပီေပါ့။

"မင္းဆုျမတ္..."

"အင္း..."

"ငါ့မွာ တကယ္ဂိုက္ဝိုင္းေတြ ျပည့္ေနတာ..."

"တစ္ရက္ေလာက္ တုိက္တိုက္ဆုိင္ဆုိင္ တစ္ဝိုင္းေလ်ာ့သြားတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ... ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္ေတာ္ ေပါင္းသင္ရလည္း ျဖစ္ပါတယ္..."

စာလိုခ်င္သည့္ေကာင္ကေလးသဖြယ္ မင္းဆုျမတ္သည္ ထြဋ္ေတဇကို မင္ေသေသျဖင့္ ေျပာေလသည္။ ဆက္ေျပာခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့သည္မုိ႔ ထြဋ္ေတဇသည္ မင္းဆုျမတ္ကို ဥပကၡာသာ ျပဳထားလုိက္ေတာ့သည္။ ထိုေကာင္ေလးသည္ သူ မည္မွ်ျငင္းေနပါေစ သူ႔ေနာက္သို႔ တေကာက္ေကာက္လုိက္ေနေသးဆဲ။

"ငါ မင္းကို မခ်စ္ႏုိင္ဘူး..."

"ေမးလို႔လား..."

မင္းဆုျမတ္စကားေၾကာင့္ ထြဋ္ေတဇ ဆြံ႔အသြားရ၏။ အေျခအေနက ရုတ္တရက္အျငင္းစကားမ်ားထံေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ ဇြဲမင္းထက္တစ္ေယာက္ သူ႔ပန္းကန္ေအာက္တြင္ က်သင့္ေငြေလးအသာထိုးထည့္ကာ ခံုမွ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။ ငါတုိ႔ ထိုင္ေနက်ဝိုင္းမွာ လူသိပ္မမ်ားဘူးဆုိေပမဲ့လည္း နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ င့ါကို အားနာၾကပါဦး!! ဘာေၾကာင့္ေပၚေပၚထင္ထင္ အီေနၾကတာတုန္း!