Veintinueve

1.2K 47 1
                                    

Ashtrid's POV


Namutawi ang katahimikan nang umalis sina Eros and Henri. Pinanuod ko lamng silang lumayo hanggang sa tuluyan ng naglaho ang pigura nila. Now, I am left alone with Roweena. And..I don't know what to do.. This feels so awkward.


Sinabi niya ang lahat ng ginawa ni Derrick. At kahit ako ay hindi ko iyon inasahan. Derrick seemed nice.. And he's my uncle. Magkadugo kami pero..paano niya nagawa iyon?


Kita ko kung paano siya nasaktan, kung paano siya nangulila..kung paano siya nagluksa. I've seen it all in her eyes.


"You have a birthmark shaped like a moon in your lower abdomen right?" She asked.


Doon ako napatingin sa kanya. She's..right. May balat nga akong hugis buwan.


"Radrick loved that part of your body." She whispered. Another tear fell from her eyes.


"Radrick, your father. He's.... the most loving person I've met. He sacrificed himself, just so we could live." She whispered.


"I.. I've read your journal." pag amin ko.


"Nasa mansion nina Eros, sa library." I whispered.


"Kaya alam ko kung gaano mo siya kamahal." I added.


She burst out of tears, nanginig din ang balikat dahil sa sobrang paghikbi. Napatigil ako nang makita siyang parang walang wala na. She...broke down.


Napasubsob siya sa mesa at tinakpan ng mukha dahil sa kakaiyak. Sa bawat paghalgulgol niya, ramdam ko ng sakit.


"I.. I m-miss h-him.." She mumbled.


Doon tuluyang nahulog ang luha ko. Halu-halong emosyon ng naramdaman ko. Nanghihunyng na kahit sana isang..beses lang... Nakilala ko ng sariling ama.. Nayakap man lang kahit ilang segundo lang..


I stood up and hugged her. She cried even more. Hinagod ko ang kanyang likod, hindi ako umimik at hinayaan lang siyang umiyak. Ramdam ko ang bigat ng kanyang nararamdaman. Ramdam ko ang sakit. Ramdam ko ang pighati. 


Bahagya akong nainggit... At least..she met my father.. She knew how great he is.. Paano naman ako? Hindi ko kailanman siya nakita.


I didn't know how long we stayed like this. I let her shared her burden with me. I let her feel that she's not alone.


She withrawn from my embrace and looked at me. Hinaplos ang aking mukha gamit ang malambot niyang kamay.


"You look... like your father." She whispered.


All this time, I wondered why I felt like I don't belong in my family. Now it all makes sense..


Life below the Ground (OPRA PISTA #1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon