Sensiz geçen yıllarımda arkadaşlarımdan bir hayli uzaklaşmıştım. Sahte arkadaşlarımdan, hissizleşmeme sebep olan bir diğer insanlardan... Onlara ihtiyacım yoktu. İhtiyacım olan tek kişi sendin. Evinin yerini çok iyi bilmediğimden benim için bir parktan daha fazlası olan bu yerde seni bekliyordum.
Sanırım 2016'nın Mart ayında, daha fazla bekleyemeyeceğimi anladım ve evini aramak üzere yola çıktım. Caddedeki bütün evleri tek tek aramaya başladım. Evet güzel kalpli küçüğüm, bunu yaptım. Akşama kadar evini aradım ve de sonunda buldum. Fakat içeride kimse yoktu. Kaç kere sana seslendim, duyan yoktu. Sonunda orta yaşlarda -kapı komşunuz olduğunu tahmin ettiğim- bir adam bana senin ailenle birlikte burayı uzun zaman önce terk ettiğini söyledi. Hissiz duygularım, ikinci kez tekrar orada canlandı ve ben tüm acizliğimle o parka giderek hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Bir yandan ise bütün parkı inletecek şekilde bağırmaya devam ediyordum.
"JEONJUNGKOOK, NEDEN HAYATIMA GİRDİN?"
~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
