army love (voltooid)

5

Pov alexis

Ik zat op mijn bed toen Levi ineens binnen kwam.
'de familie van Jason wilt jullie zien' ik kijk naar de squad en zie dat ze al recht staan en al vertrekken, rap volg ik ze.
Zodra we in hun cabine komen zie ik de computer al, in het leger krijgen we allemaal een computer voor dit soort gevallen. We gaan met beide squads in beeld staan en ik zie een oudere vrouw en een man. De man lijkt heel hard op Jason. Als verder kijk zie ik een meisje van mijn leeftijd en een tweeling van 4 denk ik. De tweeling bestaat uit 2 jongens.
'hallo' zeggen ze allemaal.
'hallo' zeg ik beleefd terug. We stellen ons allemaal voor en dan begint de vrouw, die helen noemt naar haar dochter, Lena, te kijken. Ik zie ze grijnzen.
'heb je deze week al worteltjes gegeten?' vraagt Helen. Ik zie dat Jason begint te blozen en ja knikt.
'weet je al wanneer je naar huis kan komen?' vraagt de man, raf. Jason wilt antwoorden maar ik ben hem rap voor.

'nu u die vraag stelt meneer, ik heb goed nieuwe voor beide squads.' de squads en Jason zijn familie kijken me vragend aan.
'omdat we deze week heel en dan ook echt heel hard gaan trainen, mogen we zondag naar huis voor 2 weken. De missie is uitgesteld door, mijn ongeluk' zeg ik, het laatste wat zachter.

Iedereen begint te juichen en dan hoor ik de vraag die ik niet wou horen.
'welk ongeluk?' vraagt Helen.
'normaal mag dat niet gezegd worden maar voor 1 keer zal wel niet erg zijn. De dag dat Jason aankwam waren mijn team en ik op terug weg van een missie toen we ineens aangevallen werden. Ze waren met veel in de meerderheid. Ik was ze langs de zijkant belopen om ze dan zo aan te vallen. Toen ze me zagen hadden ze een granaat gegooid, ik was net op tijd weg om niet al te hard gewond te geraken. Ik ben beginnen lopen voor mijn leven omdat ik geen bescherming had omdat Hunter was geraakt, ik had al een schot wond, toen ik er bijna was ben ik geraakt in mijn buik. Normaal moest ik nog in bed liggen maar ik ben te koppig voordat' zeg ik om het wat luchtiger te maken. Ik zie dat Helen en Lena wenen.
'wat erg meisje, weet je familie dit al' ik trek een zuur gezicht en zie dat hunter me met medeleven aankijkt, alleen hij weet dit.

'het leger is mijn familie Mevrouw, toen ik een baby was hadden mijn ouders, broer en ik een auto ongeluk. Mijn broer had me beschermd en is zelf gestorven, samen met mijn ouders. De rest van de familie wou niks met mij te maken hebben en hebben me aan het leger afgegeven. Dat is wat mij verteld is. '
' wat doe je dan als je naar huis mag, en bij kerstmis enzo'vraagt Lena.
'ik blijf hier'
'wel, deze keer niet dame, zondag kom je naar ons en je blijft de heletijd slapen' zegt Helen streng.
'dat hoeft niet mevrouw'
'nee, ik sta erop' ik kijk twijfelen.
'we kunnen samen dingen doen alexis, leiden onder elkaar' zegt Lena
Ik stem toe en ze beginnen weer te juichen. Ik kijk naar de klok en zie dat het al laat is.

'ik moet maar eens gaan, om 4 uur moet ik al weer opstaan' verklaar ik.
'hoezo' vraag Jason.
'ik moet jullie training voorbereiden, aangezien ik even niet mee mag doen moet ik jullie trainen' hij knikt en wens me slaapwel net als de rest.

Ik loop naar de cabine en leg me op bed, niet veel later val ik in een diepe slaap.