New York

1. het goede nieuws

Ik mocht naar New York, ik maakte een vreugdedansje op weg naar mijn kamer. Mijn ouders hadden me eindelijk de toelating gegeven om, tijdens de vakantie naar New York te vertrekken en het was geen gewone reis, ik zou er twee maanden blijven. Direct nadat ik mijn eindrapport zou hebben, zou ik vertrekken naar het vliegveld. Geen dronken fuif met al de andere afgestudeerden voor mij, ik zou in de tweede klasse van het vliegtuig naar  NYC zitten. Als dat geen prachtig cadeau is voor mijn rapport. Natuurlijk zou ik niet alleen in New York zijn. Gelukkkig voor mij had ik een tante die in New York woonde, ze had er een juwelenwinkel die daar redelijk populair was. Bij haar zou ik die twee maanden blijven, wat natuurlijk fantastisch is. Welke achttienjarige mocht nu twee maanden naar de grootste stad van de wereld? Ik was waarschijnlijk de enigste in België. Ik verkeerde in een roes, toen ik mijn kamer binnenging, ik liet me direct op mijn bed vallen. Ik keek naar mijn saaie, witte plafond. Er was niks speciaals aan mijn kamer, dat komt omdat ik al mijn geld spaarde voor deze reis, in plaats van uit te geven aan nutteloze dingen.

Al 8 jaar spaarde ik alles wat ik maar verdiende, het geld van ontelbare babysitteropdrachtjes en de eindeloze zondagen werken in de plaatselijke bakkerij, de enigste van ons pittoreske dorpje. Nooit, maar dan ook nooit, was ik ook uit geweest. Verdrietig vind je ook niet? Ik had er geen spijt van ik had genoeg gespaard voor de vliegtickets en ik had zelfs genoeg geld over om in New York uit te gaan. Daar zou ik al de nodige ervaring opdoen voordat ik begon aan het universiteitsleven. Ik sloot mijn ogen. Zou het niet perfect zijn als ik op een of andere manier in New York zou kunnen blijven? Een heel nieuw leven beginnen in een onbekend stad, een nieuw begin, het klonk als muziek in mijn oren. Ik draaide me op mijn boek en ik pakte mijn kussen. Ik schreeuwde in mijn kussen, al de zenuwen van de voorbije weken belandden in mijn kussen. Tegen dat mijn ouders eindelijk hadden beslist dat ik weg mocht, je kon wel voorstellen dat ik op den duur gek aan het worden was, maar vandaag vonden ze eindlijk de tijd om te vertellen dat ik mocht gaan. Ze vonden het zelfs goed dat ik eindelijk eens op avontuur ging. Misschien waren ze vooral blij dat ze eindelijk eens het huis voor zichzelf zouden hebben. Jagh, wat had je ook aan een dochter die geen vrienden had, die oftewel zat te lezen in een boek, of een film bekeek, of zat te studeren. Veel vrijheid had je dan als ouder niet hoor, ik begreep dus ook wel dat ze veel weekendjes weg gingen naar ons huisje in de Ardennen. Ze zorgden er wel voor dat het logisch was dat ik niet mee kon. Ik moest werken voor school of ze zeiden dat ze eventjes tijd voor zichzelf nodig hadden. De ene keer logen ze dus, de andere keer hadden ze het lef om de waarheid te vertellen. Het was natuurlijk niet hun schuld dat ik een onsociaal, vriendeloos, thuisplakkend meisje was, die alles deed om haar droom in vervulling te brengen. Oke, als je weet hoe mensen gemaakt worden, is het natuurlijk hun schuld, en misschien hadden ze er ook voor kunnen zorgen dat we nooit op weekend waren geweest naar New York op mijn tiende, waardoor ik mijn hart had verkocht aan die wereldstad.

Het was natuurlijk grotendeels mijn eigen schuld dat ik geen normaal leven had, maar het was mijn eigen keuze en ik had er nog nooit aan getwijfeld om die te veranderen. Soms was ik wel een beetje jaloers op de meisjes in mijn klas die wel vriendjes hadden en die wel uitgingen, maar dat was niks in vergelijking met twee maanden New York. Volgens mij begrijp je nu wel waarom ik het zo fantastisch, ongelooflijk, zalig, super vond dat ik naar jeweetwelwaar mocht. Ik stond weer op van mijn bed en liep naar mijn bureau. Ik deed mijn laptop open, en checkte mijn facebookstatus. Ik had welgeteld 10 vrienden, met andere woorden mensen die gewoon hun eigen virtuele vriendengroep wilden uitbreiden en daarom stuurden ze mij ook een vriendschapsverzoek. Ik accepteerde het gewoon, het betekende op zich niks voor mij, maar ik kon die mensen toch ook gewoon helpen om in plaats van 656 vrienden te hebben er 657  te hebben. Natuurlijk als je niet zoveel vrienden had, wat had je dan bereikt in het leven. Voor die mensen was dit het belangrijkste in de wereld en ik had daar geen probleem mee, het enigste wat ik moest doen was op een knopje duwen. Ik sloot facebook en typte youtube in. Ik vond een film die er volledig opstond, een die ik al vaak had bekeken, maar die raar genoeg nog niet begon te vervelen. Ik drukte op play, en zo waren er weer twee uren van mijn leven gevuld. Fantastisch toch, ik kon niet wachtten tot ik in New York zat. Waar deze film toevallig in afspeelde.