New York

3. Mijn tante.

Ik stond aan de top van het vrijheidsbeeld, er was een warme arm om mijn schouders geslagen. Ik keek opzij en er stond iemand naast mij, het was te donker om hem te herkennen. Het enige wat ik wist was dat ik stappelverliefd op hem was; en toen hij zich vooroverboog en zijn lippen op de mijne drukte, was ik het gelukkigst meisje van de hele wereld. Er scheen een fel licht in mijn ogen en toen ik mijn ogen opendeed, keek ik naar de achterkant van een zetel. Ik was gedesorienteerd. Waar was ik? Alle puzzelstukjes vielen op zijn plaats,  en mijn enthousiasme was terug. Ik keek door het raampje en ik zag overal lichtjes. De verlichting van New York. Ik kon het niet geloven, ik was, ik was in New York. Ik kon het wel uitschreeuwen, maar ik hield het toch in want ik zat nog altijd in een boordevol vliegtuig. Het zou verschrikkelijk zijn als de piloot zou schrikken van mijn geschreeuw en dat we daardoor zouden neerstorten tegen het vrijheidsbeeld. Mijn ouders zouden niet blij zijn met de rekening. 

Ik nam alles in mij op, van de posters die in het vliegveld hingen tot de bagage van een meisje van tien. Alles was voor mij speciaal. Ik wilde niks missen of erger vergeten. Aan de aankomsthal zocht ik een bordje met mijn naam op. Ik verwachtte een wit blad met in zwarte letters mijn naam erop, maar wat ik zag was precies het tegenovergestelde. Een felroze bord met mijn naam erop in glitter geschreven en een overvloed aan stickers. Ik moest toch wel glimlachen toen dat ik het zag. Het vrouwtje die eronder stond was een reflectie van het bord. Iemand die er vrolijker en optimistischer uitzag, bestond waarschijnlijk niet. Mijn tante was het tegenovergestelde van haar zus, mijn moeder, die het liefste in het zwart-wit rondliep. Mijn tante zag er fel uit maar niet kinderachtig. Ze had een roze zomerjurk moet bloemen aan. Haar haren waren blonde krullen. Ze zou eerlijk gezegd een model kunnen zijn. Ze stond met een brede glimlach rond te kijken. Ik had gedacht dat ze mij niet zou herkennen, maar toen haar ogen op mij vielen, liet ze het bord vallen en liep ze naar mij toe. Een paar tellen later had ik een stel armen rond mij. 'Oh, Olive, meid, wat ben ik blij om je eindelijk in het echt te zien. Wat ben je groot en mooi.' Ik was maar een paar centimeter groter dan haar, en absoluut niet mooier. Ze zei het waarschijnlijk uit beleefdheid. 'Dag, tante Merel.' Ze lachte.  'Laat die tante maar zitten meid.' Ze nam een van mijn valiezen over en nam met haar andere hand mijn hand. 'Je zal New York geweldig vinden meid, het is alles en meer dan dat je van gedroomd had.' Ik had zo het gevoel dat ik al was omgedoopt naar meid. 'Ik vond het reuzefantastisch dat je naar hier kwam, en toen dat Karolien belde om te vragen of je bij mij mocht logeren zei ik natuurlijk ja, ik kon toch mijn nichtje niet weigeren'. Ze leidde me naar buiten.

Toen we op de parking kwamen kon ik wel raden welke auto van haar was, er stond namelijk maar één roze auto op de parking. Ik was toen ook wel verbaasd toen dat ze naar een grijze jeep liep en toen dat ze op haar sleutel drukte, deze jeep oplichtte. Ik moest een verbaasd geluid gemaakt hebben, want Merel keek me met een lach aan. 'Je had zeker gedacht dat die roze auto daar van mij was. Ik moet je teleurstellen, mijn auto is alleen roze vanbinnen.' En inderdaad toen ik in de auto stapte was het ofdat mijn ogen alleen maar nog roze konden zien, waarschijnlijk omdat er niks anders dan roze was. 'Ik denk dat ik hieraan wel kan wennen.' Het antwoord was een lieflijke lach. Volgens mij zou ik wel eens vrienden kunnen worden met mijn tante. De rit naar haar huis was de volledige tegenstelling met die van in België. We praatten, we lachten. Het voelde of dat ik eindelijk een vriendin had. Dit avontuur kon niet beter beginnen. 'We zijn er.' Merel zette de auto aan de kant. We stonden voor een schattig boutiekje geparkeerd. Het was het onderpand van een rijtjeshuis en had het opschrift 'Miss M.' Dus dit was dus de juwelenwinkel van mijn tante. Het zag er gezellig maar toch chic uit, geen wonder dat het zoveel succes kende. Het was ook redelijk in het centrum van New York en goed bereikbaar, een plaats die iedereen zou aanraden.

We stapten uit de auto, elk pakten we een koffer, ik slingerde mijn rugzak tussen mijn schouderbladen. 'Heb je een lift?' Ook al had ik urenlang geslapen, toch was ik doodop. Waarschijnlijk door de vliegreis, en ik had nu net zoveel zin om al op ontdekking te vertrekken. 'Komaan, meid, die dunne beentjes zijn nog jong genoeg, ze kunnen wel tegen een trap.' Ze haalde een sleutel uit haar roze handtas. Ik had verwacht dat er een roze sleutelhanger zou aanhangen, maar ik mocht echt niks verwachten van mijn tante. Ze was onvoorspelbaar. De sleutelhanger was een oranje kuikentje. Ik moest stoppen met zo stereotyp te denken over haar, want dat was ze allesbehalve. Toen ze de deur opendeed, konden we binnen in haar winkel. Ik zag enkel zwart. Alles was zwart behalve de randen van de toonbanken en de vitrines, die waren goud net als de letters recht tegenover de deur. De naam van de winkel was sprankelend. Het zag er zeer chic uit.

We liepen verder naar de achterkamer. Die een volledig contrast was van de winkel. Hier was het een explosie van kleuren. Ik zag enkele ringen met gereedschap naast, dus mijn tante maakte de juwelen zelf. Respect. Ik liep naar de tafel, ik stak mijn vinger uit om een ring aan te raken, hij sprong er echt uit, hij was prachtig. 'Woow'. Ik voelde een hand op mijn schouder. 'Ik ben blij dat  je ze mooi vindt, maar ik moet je uit je droom halen, niet alles maak ik zelf, de dingen die ik zelf maak verkopen namelijk slechter, ik heb gelukkig genoeg geld om betere merken te kopen.' Ik keek haar verbaasd aan, ik hoorde aan haar stem dat ze het liever anders had gewild, dat haar merk het beste merk was. Haar droom was niet uitgekomen, besefte ik. 'Ze zijn echt prachtig.' Waarom kon ik nou niets anders zeggen? Iets inspirerender. Ze glimlachte flauwtjes. 'Bedankt'. Ze liep verder op haar klikkende hakken. Mijn valies achter haar trekkend. Ze liep naar een houten trap aan de achterkant van de kamer. 'Kom, dan toon ik je je nieuwe thuis.' Ze klapte eventjes in haar handen, daar was haar optimisme terug. Ik haastte me naar de trap. Mijn benen moesten het inderdaad maar aankunnen. De trap kraakte bij de eerste trede.