New York

2. Eindelijk.

Eindelijk rapportafhaaldag, maar nog belangrijker vliegdag. Jep, vandaag was de dag. Ik had een Engels woordenboek aangeschaft en enkele mooiere kleren. Hier vond ik het niet belangrijk om mooie kleren aan te doen, maar in New York zou dat volledig veranderen. Mijn bagage stond klaar bij de voordeur samen met mijn rugzak, waar mijn kostbare vliegticket in zat. Het zou een nachtmerrie zijn als ik dat zou vergeten. Ik kon niet wachten om naar het vliegveld te vertrekken, of zou ik zeggen the airport, ik was nog nooit zo enthousiast geweest voor iets. Mijn ouders hadden het ook gemerkt deze ochtend, toen ik luid zingend binnenkwam in de keuken voor het ontbijt. Ouders merkten het wel als je Taylor Swift aan het zingen bent, terwijl je choco op je boterham smeert, zo stom zijn ze nu ook weer niet dat ze dan niet begrijpen dat je blij bent. Straks zou ik nog een uur bij mijn saaie klas moeten zitten. Doordat mijn naam Olive Zoersen is, ben ik nummer 20. De laatste van de klas. Met andere woorden, de klassenleraar zou dus het laatst aan mij mijn rapport kunnen  geven, en omdat onze klassenleraar Mr.Stijns altijd een hele speech moet geven bij een rapport, duurt het millenia lang tegen dat ik mijn rapport krijg. Ik fietste met een saai vooruitzicht naar school, maar het werd goed gemaakt door het positieve die erna kwam. Ik zal je details besparen, maar laten we zeggen dat ik de beste van mijn klas was.

Toen ik thuiskwam was er een spandoek opgehangen in de keuken. 'Veel plezier in New York, we zullen je missen' luidde de tekst. Mijn ouders stonden er met een glimlach rond hun mond en tranen in hun ogen onder. Ik rolde met mijn ogen. Ik zou hier maar doormoeten zeker. Mijn moeder en vader gaven mij allebei een stevige knuffel. De liefde spat ervan af, waarschijnlijk waren ze vooral blij dat ze eindelijk privacy zouden hebben, maar ik had wel nog altijd een lift nodig naar het vliegveld, lekker egoïstisch van mezelf. Ik walgde ervan. Hoe konden ze met mij leven? Ik had geen vrienden, geen leven eigenlijk, maar ze hebben het met mij uitgehouden en ik heb het met hun uitgehouden. We hielden natuurlijk van elkaar, maar voor mij was het niet moeilijk om vaarwel te zeggen. Het is raar om te zeggen, maar ik zal waarschijlijk geen heimwee hebben.  Er was hier niets dat ik zou missen. De cake die ze hadden gemaakt was heerlijk, hopelijk hadden ze daar ook lekker eten, hoogstwaarschijlijk wel en anders zou ik het wel overleven zeker. Met een volle buik liep ik naar mijn kamer, waar ik nog de laatste spulletjes in mijn rugzak stak. Ik haalde de lader van mijn mp3 uit het stopcontact. Ik zou met een volle mp3 en een gsm wel toekomen voor een hele vliegreis. Taylor zou constant in mijn oren kunnen krijsen. Ik pakte mijn boek van mijn nachttafel en stak die ook in mijn boekentas. Dit boek had ik expres in het Engels gekocht. Je weet maar nooit wanneer het handig zou zijn, misschien zou ik wel een jongen tegenkomen die ook in boeken was geïntereseerd en als je dan het boek niet in het Engels hebt gelezen, is het moeilijker om alles ter plaatse te vertalen, maar dat is zo onwaarschijnlijk als dat ik de president van de VS zou tegenkomen. 0.00001 procent kans dus. Deze ongekuste lippen zouden nog wel even ongekust blijven, jammer dan, tot nu toe waren mijn boekfantsieën genoeg geweest. Jongens uit boeken waren de beste vriendjes ooit, zeker als ze in je dromen het hoofdpersonage dumpten voor jou.

Mijn vader riep van beneden 'Olive, meisje, we zullen moeten vertrekken, anders mis je je vliegtuig nog'. Snel liep ik naar beneden, ik zorgde ervoor dat ik alles nog eens sentimenteel aanraakte, het zou lang duren tegen dat ik alles nog terug zou zien. Ik gaf mijn moeder nog een stevige knuffel, zodat ze niet nog een keer zou huilen. Ze kon niet meegaan naar het vliegveld, omdat ze straks nog moest werken. Ze was een chirurg, dus ze kon haar werk niet gemakkelijk afzeggen. 'Veel plezier, mijn meisje'. Het aparte aan mijn ouders is dat ze het 'zeker bellen' stuk weglaten bij hun afscheid. Bewust of onbewust, raad zelf maar. Ik liep met mijn vader naar buiten. Hij legde al mijn bagage in de auto, mijn ouders hadden het extra geld voor de bagage betaalt, dus dat was wel handig inbegrepen. De rit naar het vliegveld zou een uurtje duren. Dan zou het nog een uurtje duren tegen dat ik mijn vliegtuig had, maar dat kon me niets schelen, liever te vroeg dan te laat. Het uur vloog voorbij, ik zou niks tegen mijn vader en hij niks tegen mij, zo zat onze relatie in elkaar, het was niet anders. En plotseling zat ik in mijn stoel op het vliegtuig, het enige wat ik nog wist, was dat er een chinees over zijn valies was gevallen. Mijn hersenen hadden al de rest verdrongen. Mijn volluit muziek door mijn oortjes, sloot ik mijn ogen. Ik viel als een blok in slaap, zonder te weten dat wanneer ik wakker zou worden, ik in New York zou zijn.