New York

4. Het avontuur begint.

Ik werd wakker in mijn roze dekbed. Ik keek rond, ik bevond me in mijn nieuwe kamer. De kamer was volledig wit, behalve het dekbed en de vloer die roze waren. Ik had zelfs een eigen badkamer. Gisteren ben ik redelijk snel gaan slapen. Ik was echt uitgeput, maar toch had ik nog de kracht gehad om een avondmaal te eten, mijn tante had een heerlijke ovenschotel gemaakt. Ik likte aan mijn lippen, ik kon de smaak ervan nog proeven, ook al was die ondertussen al aan het verdwijnen. Merel had wijn voor me ingeschonken, thuis had ik dat nooit mogen drinken, maar hier kon je niet vergelijken met thuis. De wijn smaakte apart, ik zou het waarschijnlijk nog enkele keren moeten drinken, voordat ik het lekker zou vinden, maar ik vond het ook niet slecht. Ik rekte me uit en zette me rechtop in mijn bed. Ik zuchtte, ik had nooit verwacht dat het zo ontspannen zou voelen om hier te zijn. Net alsof ik gemaakt was om in New York te wonen. Ik deed mijn pantoffels aan en slenterde naar de keuken.

Merel zat met ingevlochten haar aan de tafel, met een grote kop koffie voor haar. Ze was duidelijk geen ochtendmens. 'Goedemorgen', zei ik, juist luid genoeg dat ze het zou horen. Ze schrok op en toen ze me in mijn pyjama zag staan, verscheen er een grote glimlach. 'Goedemorgen, meid, klaar voor je eerste dag New York?' Ik glimlachtte. 'Absoluut, ga je mee met mij naar de stad?' Ik hoopte dat ze ja zou zeggen, het zou wel eens kunnen dat ik zou verdwalen. Kaarten waren mijn grootste vijanden. De lijntjes die straten moesten voorstellen, sprongen door elkaar als ik ernaar keek. 'Sorry, meid maar de winkel gaat binnen een uurtje open en ik heb enkele grote bestellingen binnengekregen voor vandaag, dus ik kan echt niet sluiten, een ander keertje oke?' Ik knikte teleurgesteld. 'Oke, geen probleem' Ik begreep het wel, maar het zou leuk geweest zijn. 'Ik ga me gaan douchen, je moet maar kijken in de kasten wat je wil voor ontbijt. En denk eraan, altijd goed rondkijken in de stad, je weet maar nooit dat er een kans tevoorschijn komt, have fun! ' Ze liep door naar haar kamer, ik zocht in de kasten naar een kom, ik vond eentje met 'i love starbucks' opgeschreven. Typisch Amerikaans zeker. Ik deed wat cornflakes erin en begon te eten, mijn honger werd direct gestild.

Wat zou ik vandaag eens doen? Ik had niet veel zin om iets speciaals te doen, misschien moet ik gewoon eens een beetje gaan wandelen, wie weet vond ik wel een gezellig cafétje, waar ik kon lezen in mijn boek. Ik dronk nog een glas melk en ging toen ook naar mijn kamer. Ik vond een van de nieuwe topjes en een shortje in mijn valies. Ik had door het raam gezien dat de zon mooi aan het schijnen was, het zou een prachtige dag worden. Ik liep naar mijn badkamer en kroop onder de douche. Terwijl het water over me stroomde, hoorde ik een deur dichtslaan, mijn tante ging waarschijnlijk naar de winkel. Ter bevestiging hoorde ik het kraken van de trap. Ik droogde me af en deed mijn kleren aan. Toen ik mijn nieuwe kamer binnenliep, pakte ik mijn rugzak van mijn bureaustoel. Ik stak er mijn boek in, mijn portefeuille en mijn gsm. Daarna liep ik naar de keuken en pakte een flesje water en een koek uit de voorraadkast, ik zou het waarschijnlijk toch nooit opeten, maar je moet je altijd voorbereiden op het onverwachte.

Met mijn rugzak bungelend op mijn rug, liep ik de houten trap af. Merel was net bezig met een klant, een oud dametje die bezig was met een parelsnoer uit te kiezen. 'Is dat een vriendin van u?'. Ik keek om en zag het dametje naar mij kijken, het Engels was geen probleem, ik verstond het direct. Ik zette een mooi lach op. 'Dat is mijn nichtje, ze logeert bij mij.' Het dametje bekeek me van top tot teen. 'Wel welkom in de stad, en liefje ik denk dat ik deze neem.' Ze wees naar een ketting in de vitrine. 'Goede keus', antwoordde mijn tante. Ze zei natuurlijk niet dat het slecht was, het was inderdaad een goede keus, maar ze zou dat evengoed gezegd hebben bij een andere keus. 'Bedankt, mevrouw, nog een goede dag verder', mijn engels klonk geforceerd, maar het was wel verstaanbaar. Ik liep naar buiten en ik hoorde nog net hoe het dametje terug begon te praten tegen mijn tante. Die vrouw is waarschijnlijk ook blij om eens tegen iemand te kunnen praten. Kleine dingen kunnen mensen toch gelukkig maken. Ik glimlachte.

Ik liep mee met de richting waar de meeste mensen naartoe liepen en zo kwam ik in een drukke winkelstraat, ik zette me neer op een bank en bekeek alle mensen die voorbijliepen. Een zakenvrouw op reuzenhoge hakken, druk bellend. Een tienerjongen op zijn skateboard, manoeuvrerend tussen de mensen. Een vader die een kind op zijn schouders had zitten. Al die verschillende levens, liepen gewoon door elkaar en ik was één van hen. Ik stond recht en liep verder, maar eerst huppelde ik een stap, gewoon daarom. De etalages probeerden elk zoveel mogelijk mensen naar binnen te lokken. Ik passeerde ze allemaal, vandaag zou ik niet shoppen, dat was voor een andere keer. Ik passeerde een ballonnenverkoper. Ik lachte toen ik een ballon van Dora zag. Ik had mijn eerste woordjes Engels van haar geleerd. Misschien zou het nog beter zijn met opbeurende muziek, dus ik slingerde mijn rugzak op mijn boek, nam mijn mp3 eruit en stak de oortjes in mijn oren. Het was net alsof ik in een trance liep. Op het ritme van de muziek ging het leven van New York aan me voorbij. Ik vond het zalig. Jammergenoeg begon ik wel dorst te krijgen. Ik keek op mijn horloge, geen wonder ik liep al 2 uur rond. Om dat te bevestigen viel mijn mp3 uit, de batterij was leeg. De trance was volledig weg. In een van de zijstraatjes zag ik een gezellig cafétje. 'Joy forever' Mooie naam. Ik ging naar binnen en zag dat het perfect was. Er waren genoeg mogelijk leeshoekjes. Ik bestelde een cola, ging gaan zitten en begon te lezen in mijn boek. De perfecte manier om even te ontspannen.