New York

12. Verdwaald.

Buiten adem liep ik een park binnen, met een zucht ging ik tegen een boom gaan zitten. Van het pad zou je me nooit zien zitten. James spookte door mijn hoofd, wat bedoelde hij met dat liedje, speet het hem echt? Hij had mijn hart gebroken, maar als je naar dat liedje luisterde was dat nooit zijn bedoeling geweest. Had ik te snel gereageerd toen ik hem bij de club had zien staan? Had ik het hem toen moeten laten uitleggen? Ik weet het niet meer. Ik sloeg mijn armen rond mijn knieën en liet mijn hoofd erop rusten. 'Dont leave me, i love you.' 'I love you.' 'I love you.' De woorden dreunden door mijn hoofd, hield hij echt van me? Twijfelend pakte ik mijn telefoon. 

6 voicemails, allemaal van James. Ik klikte op de eerste en mijn hart maakte een sprongetje toen ik zijn stem hoorde.

'Het spijt me, Olive, ik was dronken, dat meisje wilde me, ik stond buiten over te geven, en voor dat ik het wist, had ze me tegen haar aangetrokken. Ik wilde haar net wegduwen, ik zweer het, Olive, maar toen kwam jij, en je zag wat je zag, het was niet wat je denkt Olive, ik mis je, vergeef het me alstublieft.' 

Dat bericht was van de dag nadat ik hem betrapt had. Ik wist nog hoe mijn gsm was beginnen trillen, zijn naam was op het scherm verschenen, ik had hem weggedrukt. Vanaf dan stond mijn gsm uit, tot nu dan. Ik klikte op het tweede berichtje.

'Ik snap dat je niet met me wil praten, maar geef me een kans om het uit te leggen, ik mis je zo Olive, alstublieft bel me terug, alstublieft.'

Zijn stem klonk zo wanhopig dat ik tranen in mijn ogen krijg. Snel drukte ik op de volgende voicemail. 

'Het is nu al de derde dag zonder jou, Olive, ik heb nog steeds niks van je gehoord, ik geef de hoop niet op, Olive, ik mis je zo, ik kan me niet concentreren, het enige aan wat ik kan denken, ben jij Olive, ik wil je niet kwijt. Bel me terug, Olive, alstublieft. Ik had het eerder moeten zeggen, maar ik hou van je.' 

'Ik hou van je.' Het waren zijn eigen woorden. Ik kon mijn oren niet geloven, wat moest ik doen?

'herinner je je nog die dag, dat ik je zag zitten in dat cafétje, je was zo mooi, je ging helemaal op in dat boek van je, ik was al verkocht op het moment dat ik je zag. Olive, jij bent mijn inspiratie, ik ben bezig met een liedje, ik hoop dat je het ooit zal willen beluisteren. Ik hou van je.' 

Ik herinnerde me die dag, het moment dat hij was binnengekomen, dat hij voor me ging zitten, ons gesprek, onze wandeling naar mijn huis. Hij was zo lief, zo leuk, het  had  zo onwaarschijnlijk geleken. 

'Ik heb het liedje af, Olive, het staat zelfs al op het internet. Iedereen kan horen hoe veel ik van je hou, geloof het of niet Olive, maar iedereen vindt het prachtig. Jij bent diegene die me gelukkig maakt, en dat zien mijn fans ook. Bel me terug, Olive, ik kan niet leven zonder jou. Het spijt me zo.' 

Dat bericht was van gisteren, ik moest hem nu wel vergeven. Ik wilde niks liever. Tranen liepen over mijn wangen. Hij hield van me, en ik hield van hem. Het liedje was het bewijs, ik had spijt dat ik was weggelopen. Ik drukte op het laatste berichtje, van een uur geleden.

'Ik weet niet wat ik had kunnen verwachten, Olive, ik geef het toe, ik had gehoopt dat je me zou omhelzen, maar dat deed je niet. Je liep bang weg, ik zag je tranen, Olive, mijn hart brak toen ik ze zag. Ik wil je geen verdriet doen, dus als je niet bij me wil zijn, zal ik je met rust laten. Als je me terugbelt, weet ik dat ik nog een kans het. Zo niet, dan zal ik je met rust laten, ik zal je laten verdergaan met je leven. Het spijt me, ik hou nog steeds van je.'

Ik moest hem terugbellen, net als ik dat wilde doen, viel mijn telefoon uit, een lege batterij. Dat kon je toch niet menen.  Ik stond recht, ik moest naar hem toe. Ik begon te rennen naar de richting waaruit ik gekomen was, mijn benen protesteerden, maar ik bleef lopen.

Waar was ik? Ik herkende de buurt niet. Dit was niet de weg die ik gelopen had. Ik zag aan het eind van de straat een klerenwinkel. Ik liep ernaartoe, daar kon ik vragen om te bellen. 

Ik draaide het enige nummer dat ik vanbuiten kende. 'Hallo?' klonk het aan de andere kant van de lijn. 'James?' 'Olive, Olive, het spijt me, ik hou van je.' Hij klonk wanhopig, ik slikte mijn tranen weg. 'Het spijt me James, ik hoorde je voicemails, het spijt me, ik had naar je moeten luisteren.' Het bleef stil aan de andere kant. Ik raapte mijn moed bijeen. 'Ik hou van je, James.' fluisterde ik tegen de hoorn. 'Ik hou ook van jou, Olive, je kan niet geloven hoe blij ik nu ben.' Ik glimlachte. 'James?' 'Ja?' 'Ik ben soort van verdwaald.' Ik hoorde gezucht. 'Olive toch, weet je ongeveer waar je bent?' De vrouw van de winkel had me hun adres gegeven, toen ik haar mijn situatie had uitgelegd. Ik vertelde James het adres. 'Ik kom zo snel mogelijk naar je toe.' 'Bedankt, James.' 'Ik hou van je.' 'Ik hou ook van jou.' zei ik nog en ik legde de hoorn neer. Ik bedankte de winkelvrouw en liep naar buiten. Ik zette me neer op de stoeprand en begon aan het wachten.

Tien minuten later klonk er een luid geronk, er stopte een moto voor me. James. Snel sprong ik recht. James deed zijn helm af en liep naar me toe. Ik sprong in zijn armen, ik voelde zijn armen rond me heen, dit had ik zo gemist. We kusten innig. Ik wreef door zijn haar. 'Ik heb je gemist.' zei ik. 'Ik jou ook.'