New York

11. Madame Tussaud

De rest van de week was ik een wrak, geloof het of niet, maar ijs was mijn beste vriend geworden. Op zaterdag besloot ik uiteindelijk dat ik me niet zo moest laten doen, ik zou nog maar een maand in New York zijn, en ik had nog niet eens de helft gedaan wat ik wilde doen. Ik besloot dus om uit mijn cocon te komen, en New York te bekijken. Ik had direct spijt van mijn besluit. Ik was nog maar een minuut op straat, of er stond al een hele zwerm paparazzi om me heen. 'Ga je het James vergeven?' 'Wat heeft hij gedaan?' 'Heeft hij het uitgemaakt of jij?' 'Wat vind je van zijn liedje die hij voor je heeft geschreven?' Er werd direct verder gebouwd op die vraag. 'Of ging het liedje niet om jou?' Ik schudde met mijn hoofd en liep verder. 'Laat me met rust.' zei ik gefrustreerd.

Een liedje, had hij een liedje over me geschreven, was ik geswift? Ik besloot om er niet bij stil te staan, vandaag zou een Jamesloze dag worden. Ik liep naar het dichtstbijzijnde metrostation, eerst zou ik het Vrijheidsbeeld bezoeken. De metro zat overvol, gelukkig moest ik er niet zo lang inzitten. Eenmaal bij het Vrijheidsbeeld zag ik geen enkele New-Yorker, het waren allemaal toeristen, natuurlijk het was vakantie en het was zaterdag. Het Vrijheidsbeeld was indrukwekkend, maar ik besloot om het van een afstandje te bekijken, het was hier te druk voor mij.

De rest van de voormiddag ging ik naar Times Square, 's middags at ik mijn broodje op, dichtbij Madame Tussaud, Merel had ervoor kunnen zorgen dat ik een voorafbetaalde ticket had, zodat ik deze middag zonder te wachten, naar het wassen beelden museum zou kunnen gaan. Eenmaal dat ik klaar was met eten, liep ik naar het gebouw, ik zag inderdaad een lange rij, maar toen zag ik een bordje met voorafbetaalde tickets. Ik liep naar de deur waar ze naar verwezen. Ik toonde de receptioniste mijn ticket. 'Dus jij bent het nichtje van Merel, wacht ik roep Anna even, zij zou je rondleiden.' Ik keek haar verbaasd aan, had mijn tante voor een rondleiding gezorgd? Even later kwam er een blond meisje op ons afgelopen, ik zag dat ze roze nagellak aanhad, dezelfde kleur als dat mijn tante ook aanhad. Waren ze vriendinnen? 'Dag Olive.' riep ze vrolijk en ze gaf me een knuffel, ze nam me bij de hand en trok me enkele trappen op. We kwamen direct uit bij een zaal met verschillende beelden, ik herkende Marilyn Monroe, Taylor Lautner en nog veel meer. Ik stond versteld te kijken. 'Wil je er mee op de foto?' vroeg Anna. Ik schudde mijn hoofd, daar had ik geen zin in. In de andere zalen stonden nog veel meer beelden, ik zag Barack Obama, Einstein, Rihanna... Ik stond versteld van hoe realistisch ze waren.

Anna week niet van mijn zijde, ze zorgde ervoor dat ik alles zag, het was wel leuk en haar optimisme had ook een invloed op mij, ik was vrolijker dan dat ik deze week al ooit was geweest. 'Nog een laatste verrassing!' kirde ze. Ze trok me mee naar een deur, waarop stond verboden toegang, restauratie bezig. Wat zou er hierachter verborgen liggen? We liepen een gang door, die als wachtrij werd gebruikt, welk beeld was dit? Het kreeg zo te zien veel bezoek. Er stonden woorden op de muren, Engelse zinnen, soms enkel woorden, wat waren dat? Songtitels? We kwamen aan het einde van de rij. Er was een laatste titel op de muur geschilderd, er lag nog papier op de grond, dit was er nog maar pas bijgeschilderd. 'Don't leave me, i love you' ' Verlaat me niet, ik hou van je.' zei ik hardop in het Nederlands. Anna keek raar naar me, natuurlijk ze begreep het niet. Ik glimlach naar haar. Ze haalde haar schouders op en trok me verder. We stonden aan de achterkant van een doek, daarachter stonden de beelden.

Er stond een camera klaar om foto's te nemen, ik draaide me om naar de beelden. Ik schrok, het waren er vier. Nicholas, Mitch, Frank en... en James. Het beeld leek er sprekend op, behalve de glimlach, de glimlach verdween niet. Everyday. Het stond er in grote letters achter, tranen sprongen in mijn ogen, dit wilde ik niet zien, ik wilde terug gaan, maar Anna hield me tegen. 'Wacht even.' Maar ik duwde haar aan de kant. Ik liep terug naar de gang, maar er stond iemand me op te wachten. 'Nicholas' zei ik verwondert. 'Niet weggaan, Olive.' Ik draaide mijn rug naar hem en zocht een andere uitgang, een branddeur, ik sprintte ernaartoe, ik moest hier weg. De tranen waren al op komst. Ik rukte de branddeur open, maar daar stonden Mitch en Frank me op te wachten. Was ik gek aan het worden, ik voelde me gevangen. Ik liep terug naar Anna. 'Hoe kan ik hier weg?' zei ik luider tegen haar dan ik had bedoeld. 'Je mag niet weg, eerst ga je hier eventjes zitten.' Ik deed wat ze wilde, als dit was wat ik moest doen om weg te geraken.

De lichten gingen uit, geschrokken keek ik om me heen, maar ik kon niks zien. Toen gingen de lichten aan. James stond voor me met een gitaar. Ik wilde rechtstaan. 'Nee, Olive, luister eerst.' zei hij zo smekend dat ik weer op de stoel ging zitten. Hij begon te spelen op zijn gitaar, daarna begon hij te zingen, het lied begon vrolijk. Ik herkende de tekst, het ging over ons, hoe we elkaar hadden ontmoet, toen kwam de strofe, hij zong hoe het hem speet. 'Don't leave me, i love you.' Mijn adem stokte, dit was het liedje, dit was zijn liedje voor mij. Het liedje eindigde triest, net als onze relatie. Het laatste wat hij eraan toevoegde was. 'I hope that you will ever forgive me.' Ondertussen stroomden er tranen over mijn wangen, het deed pijn, pijn in mijn hart. 'Het spijt me, James.' Ik liep naar buiten, niemand hield me nog tegen. Ik liep en ik liep, terwijl de tranen over mijn wangen liepen.