New York

6. Twijfels.

Mijn tante kwam de winkel binnen, gealarmeerd door de bel. Ze zag me staan, liep naar me toe. Ik zat nog in een droomwereld waarin azuurblauwe ogen vaak voorkwamen. 'Olive, wat is er gebeurd meid, je straalt gewoon.' Mijn glimlach bleef rond mijn mond hangen. 'Je gelooft het nooit.' Maar mijn tante kon het wel raden, want alleen meisjes weten wat er is als andere meisjes zo keken. 'Het is een jongen of niet?'. 'Niet zomaar een jongen, hij is perfect.' Mijn tante liep naar de deur en draaide het bordje op gesloten en sloot de deur. 'Kom mee naar boven, dan moet je me alles vertellen.' We zaten samen op haar roze zetel, ik vertelde haar alles, toen ik vertelde wie het was, schrok ze even en ik zag haar ogen sprankelen. Serieus, was ik dan de enige die niet wist wie Everyday was. 'Dat is gewoon een wonder, meid, ik ben blij voor je. Wanneer zal je hem nog eens zien?'. Ik haalde het blaadje uit m'n zak. 'Wel ik heb zijn nummer gekregen en hij had gezegd dat ik hem mocht be...'. Meer kon ik niet zeggen. Merel sprong op en een gil ontsnapte uit haar mond. 'Oh my god, oh my god oh my god, OMG!!!' Ze stond op en neer te springen. Ik kon me niet inhouden, ik sprong ook recht en begon ook als een kangourou op en neer te springen.  'Ik weet het, ik weet het.' Ze gaf me een dikke knuffel. Mijn adem geraakte op, ik stopte met springen. Een stralende glimlach speelde rond mijn mond. Merel stopte ook met springen. Ze was ook aan het glimlachen. 'Ik zal maar eens beginnen aan het eten.' Ze liep naar de keuken.

Ik liep naar mijn kamer, met mijn handen in mijn haar viel ik neer op mijn bed. In vergelijking met gisteren was mijn leven volledig verandert. Zou ik hem bellen? Nee, het was maar een uur geleden dat we afscheid hadden genomen, dat was te vroeg. Uit mijn rugzak haalde ik mijn laptop, ik klikte op het internet icoontje en surfde naar google. In de zoekbalk typte ik Everyday in. 299.890.000 resultaten. Dus hij was echt heel beroemd. Ik klikte op de wikipedia pagina. ''Everyday is een boyband uit de Verenigde Staten van Amerika. De leden zijn James Teller...' Verder las ik niet, ik klikte op zijn naam. Direct opende er een nieuwe pagina. Ik keek naar een foto van James, waar hij op dezelfde manier lachte, als toen ik hem had gezien. Met het pijltje ging ik terug naar google. Ik wiste Everyday en typte James Teller. Bij afbeeldingen stonden prachtige foto's van hem, telkens zorgden ze ervoor dat zijn ogen goed uitkwamen. Natuurlijk, dat zijn ogen waren zijn beste troef.

Gelukkig vond ik geen enkele foto, waarop hij keek net als hoe hij naar mij had gekeken. Was het dan toch geen toneeltje? Ik voelde me gevleid. Ik abonneerde me op hen youtubekanaal, likete hun facebookpagina en maakte een twitter aan om hem te volgen. Op dat moment besefte ik dat ik erover aan het gaan was, ik stond net op het moment om mijn twitter weer te verwijderen, toen ik een melding kreeg. James Teller volgt je nu. Dat was pas het begin, want plotseling kreeg ik een duizendtal volgers. Bedankt James nu kan ik dit zeker niet verwijderen. Ondertussen waren er al constant liedjes van Everyday aan het spelen. Hun muziek was goed, maar ik was er niet weg van. Ik sloot mijn laptop. Terwijl ik op mijn bed lag, liet ik alle gebeurtenissen van die dag weer door mijn hoofd afspelen. Hij was te goed voor mij, hij moest geen aandacht besteden aan zo'n nutteloos meisje. Met tegenzin besloot ik dat ik geen contact meer met hem moest opnemen, hij was beter af zonder mij. 

De volgende dag wilde ik niets liever dan in mijn bed blijven liggen, dat deed ik ook. Merel kwam niet kijken, misschien besefte ze dat ik alleen wilde zijn of dat mijn jetlag zijn tol begon te eisen. Ik belandde terug in mijn dagelijkse routine: lezen, films kijken, muziek luisteren. 's Avonds strompelde ik naar de keuken, ik pakte een ijsje uit de vriezer en begon het op te eten. Mijn tante was nog beneden bezig, dus had ik de keuken eventjes voor mij alleen. Met een fles water in mijn handen liep ik terug naar mijn kamer. Deze dag had ik niets gedaan, ik had me weer opgesloten. Ik had me niet gehouden aan mijn voorwaardes hier, ik ging me niet weer zo opsluiten, maar toch had ik het weeral gedaan. Ik haatte mezelf. Op een wonderbaarlijke manier kon ik toch de slaap vatten, ook al had ik de energie niet nodig. James Teller wilde maar niet uit mijn hoofd verdwijnen. Ik kon hem niet meer zien, ik was het niet waard. Mijn dromen moesten dat eindelijk ook eens begrijpen.