Amnesia P.JM√

✭Chapter 5✭

Elke dag ging Taemin langs bij Lise. Hij bleef maar vertellen dat hij haar vriendje is. Lise kom hem totaal niet herineren. En Taemin had zichzelf voorgestel als Lee Taemin. Lise k9n haar niks herineren zelfs haar eigen naam niet. Taemin zei het vaak en soms ook Cutie. Ze bleef haarzelf afvragen wie hij was, en of de namen van haar is. Elke dag ging Taemin weer. Hij had ook soms foto's van zichzelf mee. Hij vertelde haar dat hij model is. En dat Lise hem daar mee instunden.

Lise kon hem nog altijd niet herineren, ze begon wel nu haar naam te herineren, maar meer nog niet. Zelf haar achternaam was nog niet bekent voor haar. Vandaag kwam de dokter nog een laste keer langs. Hij zei dat dat Lise naar huis mag. Maar Lise kon nog altijd niet haar huis herineren. Of bij wie ze woont. Wanneer alles inorden was moest Lise wachte van de dokter op Taemin.
Ze deed wat gezegt werd en wachten tot Taemin kwam. Maar hij kwam niet.

Ze hielde Lise niet in de gaten. Ze stond op en liep het ziekenhuis uit. Ze wist niet waar ze heen ging en nam een straat. Lise herinner haar totaal niks van deze straten. Ze bleef uren lopen en werd stilletjes donker. Lise wist niet waar ze woonde of wie ze eigenlijk is. Er waren al minder mensen op de straat. Iedereen die Lise passeerde keek ze bang aan.
Snel rende ze ergens naar toe. Op een bord staat.

'WELCOME IN SEOUL PARK'

Lise liep het park in en keek rond. Er waren niet veel mensen. Maar er waren nog wel kinderen die aant spelen zijn. Lise zag een bankje en zette haar neer. Na uren was het park leeg. Ze stond op en liep dan terug de straten op. De straten waren ook bekans leeg. Er liepen af aan toe nog mensen. Lise was nog altijd bang.
Het was donker en lampen die de straat verlichten. Ze keek veel rond haar heen. En had niet door dat ze tegen iemand op boste. Er viel iets op de grond dat hij bukte en begon te zuchten.

"Sorry ik lette niet op." Zei Lise bang en keek de persoon aan. "Geef niet ik ook niet." Zei de persoon en keek naar het ding dat is gevallen. Lise zag dat hij iets probeerde en begon te zuchten. "Die moet naar de maker." Zucht hij. "Sorry dat je uu dat ding kapot is." Verontschuldigt Lise zich. De persoon keek Lise vragen aan. Ze weet niet meer hoe je het noemt. "Dat ding noemt een gsm." Zei de persoon en begon te lachen en ging met zijn hand door zijn haar.

Lise keek hem gewoon aan. "Sorry." Zei ze en liep weg van hem. Hij keek haar even vreemd aan en liep dan zelf ook door. Lise loop al dagen op straat. Hoeveel prisie weet ze niet.
Nog altijd geen idee waar ze woon of de plaats waar ze weg liep. Lise begon meer bang te krijgen als ze ziet dat het donker word.

Donker is haar nachtmerrie, maar ze is blij dat de straat lampen aan staan. Ze keek altijd goed om haar heen en lette niet op. Ze boste weer tegen iemand op. Het is al te hoeveelste keer dat ze tegen iemand op liep. "Sorry ik lette niet op." Verontschuldigt Lise bang.
"Jij weer." Zei de persoon en glimlachte naar haar. Lise keek de persoon aan.

"Sorry ik denk dat je vergist, Ik kan me jouw niet herinneren." Zei Lise.
"Ik jouw wel, jij loopt vaak alleen rond in de avond. Is er iets mis, omdat ik je zie met de zelfde kleren als 1 week geleden." Zei hij. "Dus 1 week is het nu, Ik kan me niet herinneren de plaats waar ik vandaan kwam." Zei Lise. Hij keek haar even geschrokken aan. "Weet je niet waar je woon?" Vroeg hij voorzichtig. "Nee, ik weet zelfs niet wie ik ben. Het enigste dat ik me herinner is Lise. Ik denk dat het mijn naam is." Zei ze en keek hem bang aan.

"Wel Lise, kom met mij mee. Ik kan het niet aan zien, dat een mooi meisje op straat leeft omdat ze niet weet waar ze woont." Zei hij. "Sorry ik ken jouw niet, net als die ene jongen dat me kwam bezoeken terwijl ik uuuu, de plaats waar het was weet ik ook niet." Zei Lise. "Welke jongen?" Vroeg hij. "Waarom moet je dat weten, Ik ken jouw niet." Zei Lise, en wilde weg lopen. Maar hij nam haar arm vast.

"Ik wil je alleen maar helpen, Ik ben Park Jimin." Zei hij en bleef haar arm vast houden. "Ik weet het niet." Twijfelde Lise. "Dan hoeft je tenminste niet meer buiten slapen in de donker." Zei Jimin. "Oke dan, dankje dat je wild helpen." Lise begon naar hem te glimlachen.

"Kom maar mee." Zei hij en trok aan haar arm. Op een of ander manier, voelde Lise haar veilig bij Jimin. Als Jimin Lise mee nam naar waar hij woonde. Kwamen ze aan bij een appartementsgebouw. Hij liep naar binnen en nam een soort ding.
Lise kreeg bang en wilde haarzelf los trekken. "Nee ik wil er niet in." Zei Lise bang. Jimin stapte snel uit dat ding. "Dat dien heet een lift." Zei Jimin. Lise bleef staan. "Goed we nemen de trap wel." Zei Jimin.

Lise knikte en volgde hem. Ze moesten een aantal trappen maken.
Onderweg stopte hij omdat hij buiten adem is van veel trapen te maken.
Lise keek hem aan. "Gaat het?" Vroeg Lise. Jimin keek Lise aan en zag dat ze niet buiten adem is. "Hoe kan jij niet buiten adem zijn na zoveel trappen?" Vroeg Jimin ongelofelijke. Lise haalde haar schouders op, omdat ze het niet weet. Jimin stond dan op en liepen verder de trap op. Wanneer ze de verdieping bereikte zetten hij zich neer. "Gaat het?" Vroeg Lise weer. "Dit is de laatste keer dat ik de trap neem." Hijgde Jimin. "Zo erg was het nu ook niet." Zei Lise. Jimin keek weer Lise aan en stond dan op.

Ze liepen door een gang en kwamen bij een grote deur. Jimin nam een sleutel om de deur te open. "Voor dat je naar binnen gaat moet ik je wel zeggen." Jimin keek Lise aan en bleef hangen bij een zin. "Ja?" Vroeg Lise.
"Dat ik niet alleen woon, met nog anderen 6 jongens." Zei Jimin. Lise keek hem bang aan. "Geen zorgen ze gaan jouw ook helpen." Zei Jimin lief.
"Dankje." Zei Lise en glimlachte.
Samen liepen ze naar binnen. Ze kwamen in de woonkamer terecht.
"Ik ben thuis." Zei Jimin en keek de anderen aan. "Jimin. Ooo wie is dat." Vroeg een van ze.