Lise en Jimin liepen samen over straat. "Wandelt je vaak door de straten?" Vroeg Lise en keek hem nieuwschierig aan. "Meestal in de avond, door de dag is moeilijk." Zei Jimin. "Is het daarom dat je een mondmasker draagt?" Vroeg Lise en keek net vol met nieuwschierigheid aan. "Ja, ik ben namelijk beroemd hier. ik weet niet als je mijn gezicht herinner van ergens?" Vroeg Jimin en keek haar aan. Lise dacht na, niets kwam haar te binnen. "Sorry." Verontschuldig Lise haar en keek naar beneden.
"Niet erg, ik moet wel vragen stellen. Kijken wat je weet." Zei Jimin. Lise keek hem met een schuin gezicht aan. "Wat?" Vroeg ze. "Ik denk dat je geheugenverlies heb, en dat je daarom niks weet. En ik denk dat die wond de oorzaak is, er moet iets gebeurd zijn hoe je eraan komt." Zei Jimin "Ik kan me niet herinneren hoe ik eraan kom." Ook als Lise nadacht er kwam niks binnen. "Geen zorgen Lise je zal vast wel iets herinneren later." Jimin gaf haar een glimlach.
Ze wandelen naar een plaats waar minder mensen waren. Jimin plaagde haar onderweg. Hij porde in haar zij om me te laten lachen. "Haha stop, niet doen." Lachte Lise. Ze kon niet hebben dat iemand in haar zij porde. "Haha, nee." Lachte Jimin. Hij bleef maar door doen. "Alstublieft stop." Lachte Lise en liep wat veder van hem en draaide haar om. "Please Jiminie stop met porren in mijn zij." Smeekte lachend Lise en deed iets schattig.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Jimin werd opeens rood. Hij bleef haar aanstaren. Lise keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
"Jimin?" Vroeg Lise en keek hem aan. Maar Jimin gaf haar geen antwoord. "Jimin hallo." Lise zwaaide met haar handen voor zijn gezicht. "He, zei je iets." Jimin schudde even met zijn hoofd en keek haar dan vragend aan. "Nee maar, je staarde me aan." Zei Lise en keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Ow sorry." Verontschuldig Jimin zich en liep naar haar toe. Hij porde haar weer in haar zij en rende dan weg van haar. "Jimin!" Riep Lise en rende achter hem aan.
Jimin was te snel voor haar en ze raakte hem kwijt. Ze stopte en keek om haar heen als ze hem ergens zag. Maar ze zag hem nergens. "Het is niet meer leuk." Zei Lise in paniek en bleef rond haar heen kijken. langzaam kwamen tranen uit haar ogen. En ze begon te huilen. Ze bracht haar handen naar haar gezicht en huilde in haar handen. Opeens voelde ze een hand op haar schouders en keek op. "Jimin, doe dat niet meer." Huilde ze. Jimin keek haar schuldig aan en omhelsde haar.
"Sorry, Sorry. Stop nu met huilen." Verontschuldig Jimin zich. Hij liet haat los en keek haar aan. Lise stopte met huilen. "Sorry." Zei hij nogmaals en veegde haar tranen weg. "D... doe dat alstublieft n..... niet meer, Ik raakte in p... paniek en werd bang dat ik je niet meer z.... zouw vinden. Ik ben al de plaats k.... kwijt geraakt waar ik wakker werd." Snikte Lise. "Ik geloof je dat ik je nooit alleen laat." Jinin stak zijn pink naar haar uit. "Geloof je dat echt?" Vroeg lise met groten ogen. "Zolang ik je kan helpen geloof ik je het." Glimlachte Jimin. Lise gaf hem haar pink en hij omhelsde haar dan weer.
"Geen zorgen, ik doe alles om je te helpen." Jimin aaide over lise haar haren. "Dankje voor alles, bij jouw voel ik meer veilig dan bij die anderen jongen." Zei Lise met eem glinlach. Hij liet haar los en keek me even met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Zullen we maar naar huis gaan?" Vroeg Jimin. "Ja." Zei Lise. Samen liepen ze terug naar Jimin's huis. Natuurlijk nam ze de trap. Jimin ging met haat mee maar onderweg moesten ze stoppen omdat hij moe was van veel trappen. En ze moesten er nog doen.
"Gaat het, je mocht de lift wel nemen hoor." Zei Lise en keek hem aan. Hij ademde naar lucht. "Nee het is oke." Hijgde Jimin. Lise begon lichtje te lachen. "Waarom lach jij nu?" Vroeg hij nog hijgend. "Ik lach om jouw, dit is al de 2 keer dat ik je zo zie." Lachte Lise. "Ben niet gewend om de trap te nemen." Zei hij en stond op. "Zal het nog gaan tot boven?" Vroeg Lise beetje bezorgt. "Ja ja." Zei hij en begon verder de trappen op. Lise begon meer te lachen. Wanneer ze boven waren keek Jimin haar aan. "
Gaat het." Lachte lise.
"Ja, volgende keer neem ik de lift en jij de trap." Zei Jimin en maakte de deur open. "Dat is een goed idee van je." Lachte Lise. "Dan wacht ik dan op je." Zei Jimin en duwde de deur open. Ze liepen naar binnen. Jimin liep naar de keuken en kwam terug met een glas water. "Je moet je medicijnen nemen, zet je even op de zetel." Zei hij. Lise luisterde wat hij zei en ging zitten op de zetel zitten. Hij gaf haar het glas met water en gaf haar ook de medicijnen. Ze nam het zonder de aarzelen. "Kleed je om en rust wat, We hebben lang gewandeld." Zei Jimin.
Lise knikte en stond op en liep naar boven, naar Jimin's kamer. Ze nam anderen kleren die in de zak lagen en deed het aan. En liep erna terug naar Jimin. Hij had al de kussen op de zetel klaar gelegt. Lise legde haar neer en haar hoofd op het kussen. "Rust zacht." Zei hij en stond op. Lise sloot haar ogen en viel erna in slaap. Jimin nam het glas en haar medicijnen mee naar de keuken en zette het op de aanrecht. Hij liep terug naar de woonkamer en zag haar al diep slapen.
"Ze zal heel moe zijn van het wandelen. Alleen snap ik die trappen niet. Maar ik ga er niet verder op in." Zei Jimin tegen zichzelf en staarde haar even aan. 'Er is iets met haar dat me aantrekt. Maar wat het is weet ik niet.' Dacht Jimin. Zachtjes liep hij naar de anderen zetel en zette zich daar neer. Hij nam het tv kastje van de salontafel en zette de tv aan. Het geluid was zo hard dat hij ervan schrok. En het volume minder zet. Snel keek hij naar Lise als hij haar had wakker gemaakt. Maar ze sliep nog. Jimin bleef tv kijken tot de anderen terug waren.
