Amnesia P.JM√

✭Chapter 8✭

De volgende dag werd Lise wakker door pijn aan haat hoofd. De wond op haar achterhoofd deed haar pijn. Waarschijnlijk omdat ze erop heeft gelegen. Ze stond op en liep naar de deur. De pijn werd erger. Snel opende ze de deur en liep eruit. Ze volgde haar gevoel naar de trap. En stapte voorzichtig de trap af. Wanneer ze de laatste tree nam kreeg ze nog feller pijn.

Lise zette haar neer op de trap en bracht haar handen naar haar hoofd. Auw." Gronde ze van de pijn. Ze stond erna op en liet verder. Ze was nu in de woonkamer, waar ze toen de anderen ontmoet had. Lise zag iemand op de zetel liggen. De dekens en de kussen lagen op de grond.

Vredig lag de persoon te slapen.
Zachtjes liep Lise dichter en zag dat het Jimin was. Ze nam de kussen op en legde die op de zetel. Erna nam ze de deken en legde die half over hem.
Opeens had een hand haar pols vast. Lise schrok en was in paniek. Ze wilde weg maar de hand hield haar stevig vast. Lise probeer met al haar macht de hand los te maken. Maar zonder succes. Lise keek dan Jimin aan. Hij sliep als een roos. Opeens zijn ogen gingen op en keek haar aan.

Hij keek dan naar zijn had. Die haar pols vast hield. "Sorry." Verontschuldig hij zich en liet haar pols los. Lose nam haar pols in haar hand en vreef er over. Het deed een beetje pijn. "Sorry dat ik je pijn deed." Verontschuldig Jimin zich weer. "Het is oke, doet geen pijn meer. Maar aan mijn hoofd wel." Zei Lise. "Is alles oke met je?" Vroeg Jimin en stond snel op. "Het is niet erg loop er lang mee rond." Zei Lise en keek naar beneden.
"Ga anders liggen, Jin heeft al een dokter gebeld." Zei Jimin. Lise ogen gingen groot.

"Dokter?" Vroeg Lise en keek hem beetje paniek aan. "Ja, je heb een wond dat gehecht is." Zei Jimin wat bezorgd. lise ogen werden grotrer, en keek hem geschrokken aan. "H...... hoe weet j.. jij dat ik een w..... wond heb dat g.... ge..... gehecht is?" Vroeg Lise bang. Lise kon haar niet herineren dat ze verteld had dat ze gehecht was.
"Ik zag het wanneer ik je haar aant drogen was, hoe kom je eraan?" Vroeg Jimin en keek Lise aan. "Ik weet het niet, Ik werd wakker en herinner me niks. Ook de plaats niet waar ik wakker werd herinner ik niet." Zei Lise. "Hebben ze je daar niks verteld dan?" Vroeg Jimin.

"Nee, ze zeiden alleen dat ik spoedig binnen ben gebracht en dat ik een vond had op mijn achterhoofd ben. Dat gehecht is, meer zeiden ze niet." Zei Lise. "Dus je herinner niks, ook niet wat er gebeurd is?" Vroeg Jimin en keek haar bestuderend aan. "Sorry." Zei Lise en keek naar beneden. "Geen zorgen ik help je wel, maar je moet wel echt nagekeken worden door de dokter. En nu zeker als je pijn heb aan je hoofd." Zei Jimin en deed een gebaar dat ik moest zitten.

"Oke." Zei Lise en zette haar op de zetel neer. "De anderen zijn al weg, de dokter komt acht 10 minuten." Zei Jimin. "Dankje voor alles." Glimlachte Lise naar hem. Jimin glimlachte terug naar haar. 10 minuten waren snel om. De dokter keek haar hoofd na. Nadat de dokter haar had na gekeken, schrijf hij iets op en gaf het aan Jimin.
"Dankje dokter." Zei Jimin. De dokter liep dan weg. Jimin liep met hem mee en zei dankje wel. Hij kwam er na terug met een kom. "Hier soep, Jin Hyung maakte het voor je." Glimlachte Jimin naar haar als hij de kom aan haar gaf. "Dankje." Glimlachte Lise terug naar hem.

Ze at de soep op. "Hier, mijn stylist heeft kleren voor je gevonden. Ik hoop dat je ze leuk vind en hoop dat het past." Zei Jimin en gaf haar een zak. "Dankje, maar je had het niet moeten doen." Zei ik. "Geen zorgen het is oke, kleed je om dat we even naar buiten kunnen gaan wandelen. Ik wacht buiten op je." Glimlachte Jimin. "Oke, dan kleed ik me om." Zei Lise met een glimlach op haar gezicht. "Je kan je omkleden in mijn kamer." Zei Jimin en was nog altijd aant glimlachen.

Lise liep dan naar boven en de gang op. Ze nam de 2 deur recht en liep naar binnen. Ze haalde de kleren uit de zak en deed het aan. Snel keek ze in de spiegel en de kleren zagen er goed uit. Lise begon weer te glimlachte en verliet de kamer. Ze volgde haar weg naar de trap en dan naar beneden. Ze vond Jimin nergens.
'Ik wacht buiten op je' Dacht ze ineens. Ze liep dan haar weg naar de voordeur en opende het. Ze nam de lange trap naar beneden en zag Jimin buiten staan. Lise loop naar hem toe. Maar stopte net voor de deur naar buiten. Ze keek hem aan. Opeens keek hij om naar haar. Een glimlach kwam op Jimin zijn gezicht.

'Waarom ben ik niet bang voor hem. Hij geef me een gevoel dat ik nog niet voelde. Maar want het is weet ik niet' Dacht Lise en glimlachte terug naar hem, ze liep naar buiten. "Heb je lang gewacht?" Vroeg Lise glimlachend.
"Niet lang, maar je kleren staan je mooi." Zei hij opeens beetje verlegen. "Dankje." Zei Lise en aaide over zijn haar. Jimin werd opeens beetje rood bij zijn wangen. Lise schrok wat ze deed en keek naar haar hand. "Sorry, Ik wilde het niet doen. Maar het kwam opeens." Zei Lise verlegen nu.
Jimin glimlachte opeens naar haar op een ander manier.

Opeens voelde Lise iets in haar buik kriebelen. Alleen omdat hij zo naar haar glimlachte. "Je bent schattig weet je dat." Glimlachte Jimin. De kriebels waren er nog steeds in haar buik. Haar wangen werden beetje rood en glimlachte nu verlegen naar hem.