Home, Sweet Home (GxG)

6: Watashinojinsei

GIA'S POINT OF VIEW

When I was in my teen age, just like Madeline, hindi ko alam kung anong gusto ko sa buhay-- I just play around, do whatever I want, buy everything I want, manlibre ng kaklase o kaibigan, and etcetera. Just a 'normal' teen ager that I thought really was normal.

Sa sobrang pagkaextrovert ko noon, hindi ko na alam ang nararamdaman ng bawat taong nakakasalamuha ko, I didn't even know what are their opinions; I don't give a shit. I do whatever I want. Really. Pero sa panahon ngayon, gusto ko nang iconsider ang ibang opinyon ng mga tao, tumatanda na tayo, hindi tayo bumabata. I consider sometimes their opinion, for a better life..? Well, I guess so. Lalo na sa mga napapariwarang teen. You better listen to you family's opinion or some other older strangers with a better and healthy life.

So, yep.

I was really, really extra extroverted when I was a teen. Nakikipagusap ako kahit sa mga strangers through internet, kahit pag nakasakay ako ng bus, feeling close talaga ako kahit kanino. I don't mind what they say about me, I'm just being me.

Pero hindi lahat ng tao gusto ka. Keep that in mind. Always hear their stories before you react. Hear their sides to know more better about him or her.

So back on me,

I was once a violinist, yep, I played Symphony No. 5 in C minor, Ludwig Beethoven. Just to inform, not to show off.

But anyway,

Nagkaroon kami ng family problem, my dad that time was sick and rushed to the hospital. Nasa iskwelahan ako nang malaman ko yun. Hindi ko alam ang mararamdaman ko. Nagpanic ako at mangiyak-ngiyak akong tumakbo sa adviser namin at nanghingi ng excuse form. But she told me na hindi na kailangan if it was an emergency, lalo na't tatay ko.

My father passed away because of a heart failure. Sya ang pinakaclose ko sa lahat, sya ang nalalapitan ko sa tuwing hindi ko na kaya ang bigat na nararamdaman ko. An extrovert can also feel heaviness on their chest, and sadness. He was my very best friend, and a father of mine. I love, love him so much. I'm a daddy's girl, and he taught me to love myself, to love my family, my brothers, and our mother. He's very kind, handsome, and sweet. Dati, araw-araw kaming naglalaro ng basketball, kapag hindi ko nashoo-shoot ang bola, tinatawanan nya ako at tuturuan. When it comes to his children, lalo na sakin na madrama paminsan-minsan, tinatawag nya ako at kakausapin tungkol sa nararamdaman ko.

You know the father thing, kapag nagkaka-crush ako sa babae noon, sya pa ang makapal mukha at ako tong sobrang nahihiya tuwing sasabihin nya mismo sa harapan ko na may gusto ako sa babaeng yun. He's very proud of me. Haha. I'm an extrovert, but when it comes to my crush, mas nahihiya pa ako sa dahong makahiya. Haha!

Pero sa nabalitaan kong trahedya,

Hindi ko napigilan sarili kong umiyak nang umiyak nang umiyak nang umiyak.. hanggang sa makatulog na lang na magang-maga ang mga mata ko.

My family.. as well, cried that time. A lot. He was a very, very good father to us, a husband to my mom, and a friend-- best friend. Ang hirap mawalan ng tatay, lalo na kapag sobrang, sobrang close mo. Na halos magtropa na lang ang turingan namin noon, pero hindi ko makakalimutan ang pagiging padre de pamilya nya samin. Sobra. Sobra, as in.

Dumaan ang mga araw na wala na si papa, hindi na nila ako nakitang ngumiti noon. I lost my passion. That's the worst thing happened to me. Nawalan ako ng gana sa lahat. Nawalan ako ng pag-asa. Nawalan ako ng mga kaibigan. Nung time na yon, isang iglap lang, hindi ko na makontrol ang galit ko. Kung bakit ba kasi si papa pa ang nawala? Ang daming taong masasama, pero bakit ang anghel pa namin ang kinuha? Nagalit ako ng sobra at nasaktan.

My brother--- yung nasa abroad ngayon. Sya ang naging sandalan ko sa lahat. Sakanya ko lahat nailabas ang sama ng loob ko, lahat ng hinanakit ko. Nakita nya akong umiyak ng sobra sa harapan nya. Nakita nya kung gaano ako nahirapan sa pagkawala ni papa. He comforted me with his words, "Wag kang mawalan ng pag-asa, Gigi. Nandito kaming mga kapatid mo. Sabi ko nga diba, prinsesa ka ng mga kuya, at mama." Sinasabi nya yan habang nakayakap sya sakin, at ako na habang umiiyak lang. Naalala ko nga eh, ang tindi ng pagkakahawak ko sa damit ni kuya sa galit ko. Hinayaan nya lang na ganun hanggang sa kumalma ako. His voice was very comforting..

"Wala man si papa ngayon, pero nandito ako. Pamilya tayo, baby Gigi. We should continue our lives, sabi yun ni papa. Kung may pagdadaanan man tayong mas matindi, tayo tayo lang rin ang magkakakampi para malagpasan to." He rubbed my back, napapikit ako.

At tumatak sa isip ko, hindi lahat ng nakakasalamuha o nagiging kaibigan mo, ay nandyan para sayo. Yung iba, gusto lang malaman ang nakaraan, yung iba handang makinig at magstay. Hindi ka iiwan, hindi ka pababayaang umiyak mag isa kahit na sabihin mong sanay ka na.

He told me, I should continue living, like before. Si Kuya Lucas at ang iba ko pang kapatid ang tumulong sakin. Lalo na si mama. They helped me a lot, despite sa pagkawala ni papa. They helped me to get up, and be an extra ordinary human being again, one more time.

Unti-unti akong bumangon, unti-unti akong bumalik sa dati, unti-unti uli kaming naging masayang pamilya.. dahil yun ang gusto ni papa-- ang maging masaya kaming magkakapatid at si mama.

And one or maybe two years had passed, nagkaroon ng asawa ulit si mama. At parang ang step-father namin ngayon ang reincarnation ni papa. Haha. He's jolly, a real father like my dad before, kaya naging close namin sya agad. Hindi sya masyadong istrikto, si mama lang. Haha!

He's a good father to us, and a good husband to my mom.

Now, I live my life happily with my family, and of course! Madeline! She's my love.. haha!

Naging inspirasyon ko ang paghihirap ko noon sa pagkawala ni papa, kahit masakit pa rin hanggang ngayon, pero alam ko.. masaya si papa na makita kaming masaya sa buhay.

He knew I like girls, so... I know he's happy for us two.

Sorry pa, hindi ko naging kasintahan ang crush ko noon.

Napagalaman kong crush lang yun, at nawala din agad.

And now I have Madeline. Wala na akong hihilingin pa. Legal na kami, at ang sarap sa pakiramdam ng nagagawa namin ang gusto namin with our families' support.

Hanggang dito muna.

-----------------------------------------------------------

English translation:

Watashinojinsei

- My life.