[Zawgyi Version]သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ေနက်ေနရာေလးမွာအၿမဲလိုလို
ေရာက္ေနတတ္သူမွာကြၽန္ေတာ္ပင္ျဖစ္သည္ကြၽန္ေတာ္ကသူ႔လိုပင္ပန္းဆင္းရဲစြာေနခဲ့ရသူမဟုတ္
တာေၾကာင့္ဘဝကိုခက္ခဲစြာျဖတ္သန္းရတဲ့သူ႔ကိုသနား
မိတယ္ကြၽန္ေတာ္ကအလုပ္ရွင္ျဖစ္ေပမဲ့လဲမေတြ႕ရတဲ့အခ်ိန္
ေတြမွာပိုသတိရေတြ႕ခ်င္စိတ္ေတြကျပင္းျပေနတာမို႔
ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ထက္ေစာေစာကြၽန္ေတာ္အိမ္က
ထြက္လာခဲ့သည္"ကိုကို"
"Taeေလးတို႔အခုဘယ္ကိုသြားေနတာလဲ""ကိုကိုအလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာကိုေပါ့"
"ကိုကို"
"သစ္ပင္ေတြမွာပန္းေတြပြင့္ေနတယ္"
"အဲ့တာဘာပန္းေတြလဲဟင္""မက္မြန္ပန္းေတြေလTaeေလးရဲ႕"
"အရမ္းလွတာပဲေနာ္ကိုကို"
"Taeေလးေတာင္ခူးခ်င္လာပီ"
"အပင္ကအႀကီးႀကီးျဖစ္ေနလို႔ရယ္""ေနာက္ထပ္ပိုလွတာေတြမ်ားႀကီးTaeေလးျမင္ရဦးမွာ"
"ဟုတ္လား...အရမ္းမိုက္မိုက္...ကိုကို"
"ဝါး"
"လမ္းေပၚမွာ...ေစ်းဆိုင္ေတြနဲ႔အိမ္ေတြ...အမ်ားႀကီး...
ပဲေနာ္...ကိုကို"
"ပီးေတာ့ေလ"
"ကားေတြလဲမ်ားႀကီးလူေတြလဲအမ်ားႀကီးပဲ"
"ကိုကို..Taeေလးတို႔အိမ္မျပန္ပဲေလ်ွာက္လည္ၾကရင္
မေကာင္းဘူးလား""ဟား...ကိုကိုတို႔ေလ်ွာက္သြားၾကမယ္ေလ"
"ခ္...ခ္"
Taeေလး...အရမ္းေပ်ာ္ေနတာ..ျမင္ရေတာ့ကြၽန္ေတာ္
စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္!ကံတရားေၾကာင့္သာမဟုတ္ခဲ့ရင္ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ကြၽန္ေတာ့္
ညီေလးအခုလိုမ်ိဳးဆင္းရဲေနမွာမဟုတ္ဘူး!ခ်မ္းသာျပည့္စံုမေနခဲ့ရင္ေတာင္အနည္းဆံုးေတာ့
ေႏြးေထြးမႈေပးနိုင္တဲ့မိသားစုတစ္ခုမွာေပါက္ဖြားခြင့္ရနိုင္
မွာ...အခုေတာ့...ဘာဆို...ဘာမွမရွိတဲ့...ဘဝမွာ...
အနိွမ့္ခံလူသားေတြအျဖစ္ရွင္သန္ေနၾကရတယ္