Dating the Ruthless (HANDSOMELY COMPLETED)

Simula

Simula

The clouds is making the whole world beautiful. The sun give the light and the birds is like a display, making the whole heaven beautiful.

The milieu is tranquil. The town is boisterous. The people is like an turtle, walking slowly. The buildings inert and the famous people emerge. This life is fucking unfair. Very unfair.

Isa ako sa pinagkaitan ng pagkakataon na makapag-aral, magkaroon ng magandang buhay at higit sa lahat, mamuhay ng tahimik. I am living my life almost hell. I didn't eat three times a day because of lack of food. I wore my dress always, I haven't more dress to change. My family is wreck and I am the result of their consequences.

Bakit ganito ang mundo? Bakit napakadaya? Bakit pinagkaitan ako na mabuhay ng maayos? Bakit ako lang? Bakit ako?

All I want is to live peacefully and happily. All I want is to have a stable job and profession. I want a peace but they didn't let me have. Ang daya! Ang daya-daya!

Pinunasan ko ang luha sa mata bago tumayo mula sa sahig at pinulot ang mga damit na nagkalat. I pick them all and put it back in my worn and addled bag. Maliit lang siya at sakto lang ang sampung pares na damit ko. Nanginginig pa ang kamay ko habang pilit binabalik ang damit ko doon.

Narinig ko pa ang malutong na mura ng tiyahin ko. Nasa harap ko siya at nakapameywang. Ang sigarilyo ay nasa bibig niya at umuusok na parang bulkan, at ang mata ay nanlilisik sa akin.

I have been in this situation for many times now. Pero ito ang pinakamalupet na ginawa ni auntie. She is very frantic while looking at me. Tumusok ang milyong milyong karayom sa puso ko habang pilit tinitignan ang tiyahin ko. My eyes precipitate for another tears. I kneeled down in front of her and starting hoping to God the she'll give me another chance.

"A-auntie p-parang a-awa mo na, wala po a-akong mapupuntahan ngayon... p-parang a-awa mo na," I entreaty.

Her eyes glaring and didn't care my words. She throw the cigarette out of nowhere and shook her head.

"Wala akong pakialam sayo. Tapos na akong palamunin ka. Wala ka namang kwenta e, at wala akong makukuha sayo. Umalis ka na sa pamamahay ko at wag na wag ka nang magpapakita. Ewan ko ba sa kapatid ko at bakit ka pa pinanganak." Walang puso niyang sabi.

Tinalikuran niya ako at pumasok sa bahay. Umiyak ako habang tumayo at naghintay sa muling pagbukas ng pinto ngunit walang nangyari. She didn't open the door anymore. Tumalikod ako habang humahagulgol. Saan na ako ngayon? Saan na ako pupulutin ngayon?

Wala na akong ibang mapuntahan dahil si auntie nalang ang nag-iisang pamilya ko dito sa Tacloban. Iniwan ako ni mama sa kanya noong sampung taong gulang palang ako at nangakong babalik siya ngunit hindi na pala. Hindi na pala dahil namatay siya sa ibang bansa habang naghahanap buhay.

Kaya galit na galit sa akin si auntie dahil wala nang nagbibigay ng suporta sa akin. Wala nang nagbibigay ng pera sa kanya. At ngayon ay pinapaalis na niya ako sa bahay niya. Ngayon ay wala na akong mapupuntahan.

Naglakad ako habang umiiyak parin, nilisan ko ang lugar kung lumaki ako at nagkamalay sa mundo. Hindi ko alam kung makakabalik pa ba ako dito, hindi ko alam kung babalik pa ako. Tinuyo ko ang pisnge at inayos ang sarili. Kaya ko naman sigurong mabuhay ng mag-isa lang diba? Kaya ko naman sigurong mabuhay at maka survive sa mundong ito.

Sinukbit ko ang bag sa likod at naglakad nalang ako ng mabilis para makaalis na dito. Naramdaman ko naman ang sigaw ng tiyan ko, hudyat na nagugutom na ako. Hindi pala ako nakakain ng lunch at ngayon ay hapunan. Nalipasan nalang ako ng gutom. Habang naglalakad sa gitna ng syudad, napahinto ako sa tapat ng isang kilalang fast food restaurant. Maraming kumakain sa loob at nakikita ko din ang mga pamilya na masayang nagsasalo-salo sa pagkain.