Answer °taekook°

Brak zaufania

   Yoongi dosłownie wpadł do domu swojego chłopaka, trzymając na wpół przytomnego siedemnastolatka w swych objęciach. Rodzice młodszego dosłownie wbiegli do salonu, przerażeni i oszołomieni stanem syna.

   — Coś ty mu zrobił?! — Pan Kim upchnął mocno dziewiętnastolatka, gdy ten okrył kocem swojego chłopaka.

   — Znalazłem go nieprzytomnego na cmentarzu! Dzwoniłem, lecz nie odbierał, dlatego ruszyłem na poszukiwania go.

   — I skąd niby wiedziałeś, gdzie go szukać, co?! — Koreańczyk upchnął mocno Mina, który z wrażenia aż usiadł na pobliskim, skórzanym fotelu. 

   — Myślę, że teraz najlepiej będzie zawiadomić lekarza, a kłócić się z panem mogę, gdy będę miał pewność, że mojemu chłopaki nic już nie grozi.

   — Kochanie, potrzebuję kilku koców, są na górnym piętrze w pokoju dla gości — Szatynka kiwnęła głową na schody, patrząc uważnie na bladego i wychłodzonego syna, który trząsł się mocno z przemarznięcia. 

   — Wierzy mi pani, prawda? — szepnął szarowłosy, ujmując dłoń kobiety. Przez kilka sekund panowała cisza, lecz delikatny uśmiech i przytaknięcie ze strony właścicieli domu, sprawiły, że Yoongi nabrał nadziei. 

   — Musi tak być, skoro na szyi masz imię mojego syna — Po wypowiedzeniu tych słów chłopak odruchowo złapał się wspomnianego miejsca, na którym zrobił sobie tatuaż zaledwie kilka godzin temu. To miał być prezent świąteczny dla Tae. — Powiesz mi, co on robił w taką pogodę na cmentarzu?

   — Był u Jeona, zmarłego kolegi. Bardzo przejął się jego śmiercią i chyba dlatego jest taki cichy ostatnio...

   — To wyjaśnia jego dzisiejsze zachowanie — przytaknęła ze zrozumieniem, kładąc drobną dłoń na wciąż zimnym czole syna.

   Mała lampka nocna oświetlała delikatnie salon w domu Kimów, gdy na kanapie pod trzema kocami leżał najmłodszy członek rodziny. Z kuchni dobiegała spokojna, cicha rozmowa między rodzicami chłopaka, a lekarzem, który również był przyjacielem rodziny. Całe szczęście Tae nie leżał długo na mrozie, dlatego nie odniósł większych obrażeń.

   — Ach, co ci strzeliło do głowy, skarbie? — Yoongi siedział na skraju kanapy, delikatnie gładząc policzek siedemnastolatka. — Gdyby nie moja nadopiekuńczość i troska, kto wie, jakby się to skończyło — Dodał szeptem, by zaraz ucałować czoło swojego kochania. Min miał sporo za uszami, był porywczy, wredny oraz arogancki. Jednak nie dla swojego chłopaka, którego kochał szczerze i prawdziwe, jednak dawne błędy lubiły wracać, zwłaszcza te ukryte.

   — Y-Yoongi.

   — Huh? Chcesz pić? Zimno ci? — Koreańczyk momentalnie skupił całą swoją uwagę na leżącym, patrząc czujnie na jego już nieco mniej bledszą twarz. 

   — Rozmawiałem z Gukiem.

    — Chyba faktycznie musiałeś w coś się uderzyć — Dzwiętnastolatek ułożył się obok Kima i wtulił go w swoje ciało, uprzednio porządniej okrywając go kocami.  

   — Wiedziałem, że mi nie uwierzysz...

   — Kochanie, leżałeś na mrozie przez dłuższy czas i majaczysz.

   — Naprawdę z nim rozmawiałem — stęknął z chrypą, patrząc jednocześnie na zmartwioną twarz towarzysza. — Mówił mi jakieś głupoty o tobie.

   — Hyh? Niby jakie? 

   — Że miałeś problem z jakimiś używkami, byłeś w poprawczaku — Zaczął spokojnie, samemu nie wierząc we własne słowa. — Mówił też, że miałeś jakieś romanse, dobre, nie? 

   — Och kochanie — szepnął, gładząc wyższego po głowie. 

   — Nie wierzyłem mu, lecz upierał się, że to on miał rację. Jeongguk chyba naprawdę cię szczerze nienawidzi skoro pieprzył takie głupoty — parsknął rozbawiony, lecz kompletnie nie zdając sobie sprawy z tego, że słowa Jeona były prawdziwe. 

   — Cóż — Zaczął nieco nerwowo. — Ja też za gnojem nie przepadam, zwłaszcza teraz. 

   — Wiesz, wydaje mi się hyung, że w tej sprawie jest zamieszane więcej osób.

   — Huh? O czym ty mówisz?

   — Sam nie wiem, wydaje mi się, że obydwaj mamy szczerze przejebane u Guka.

   — Boisz się trupów?

   — Twoja ignorancja może doprowadzić cię w przyszłości do bardzo niemiłych rzeczy — westchnął, obracając się zaraz tyłem do zaskoczonego Yoongiego. Jednak starszy prychnął pod nosem, obejmując swojego faceta od tyłu jednocześnie przyciągając go bliżej siebie. 

   — Kocham cię, wiesz? Nieważne, jak bardzo ktoś będzie próbował mnie od ciebie odciągnąć, ja zawsze znajdę sposób, by być przy tobie — szepnął w jego kark i musnął delikatnie ciepłą skórę swojego kochanka, słysząc zaraz pomruk zadowolenia.

   — Nie mam sił, by cię przepytywać teraz, ale nie odpuszczę ci tej rozmowy, wiesz? Mam wiele pytań, a ty masz mi na każde z nich odpowiedzieć, okej? Na braku zaufania nie zbudujesz związku  nawet jeśli będziesz kochał do bólu, wiesz o tym? — Jednak to pytanie nie otrzymało swojej odpowiedzi, jak jeszcze wiele innych, które w przyszłości zostaną mu zadane. 

   Bo w tej grze nie chodziło już tylko o miłość, lecz także o zemstę, która w połączeniu z tym pierwszym, wymienionym czynnikiem, stanowiły bardzo duże niebezpieczeństwo. 

Cóż, nieco krótszy rozdział, więc prawdopodobnie kolejne będą nieco dłuższe. Wybaczcie, ale będę zmieniać co chwila długość rozdziałów, ponieważ nie chcę robić z tego tasiemca, czy coś w ten deseń. Za wcześnie pytać o jakąś konkretną teorię, ale czy ktoś ma chociaż malutki pomysł o co może chodzić? Lub pomysł na to co może pojawić się dalej? Hm, nie ukrywam, że jestem bardzo ciekawa ;)